Od starożytności do Ibrahima El-Salahiego, Kudzanai Chiurai i Jemsa Roberta Koko Bi

Dążąc do odnalezienia w sztuce współczesnej reminiscencji, wskazówek i aluzji do dzieł minionych czasów, tworząc jednocześnie rodzaj romantycznej opowieści, mającej na celu celebrację niezmiennej istoty człowieka, chciałem zrekonstruować „figuratywny most”, mający na celu połączenie, a tym samym połączenie, najstarszej tradycji rzeźbiarskiej sztuki afrykańskiej, zsyntetyzowanej w ułożonych chronologicznie pracach Siedzącej postaci, Wisiorkowej Maski Królowej Matki oraz Wojownika i Opiekunów, z bardziej aktualnymi badaniami artystycznymi El-Salahi, Kudzanai Chiurai i Jems Robert Koko Bi. W związku z tym moja narracja poszukująca nieprzerwanego twórczego i energetycznego przepływu przez wieki, pozbawiona drastycznych zerwań, a jedynie powiązań lub wynikających z nich ewolucji, prowadzi nas do analizy najpierw, jako najstarszej, Siedzącej Postaci, rzeźby z terakoty z XIII wieku, który, przedstawiając skuloną postać, zdaje się reprezentować metaforę mojej własnej narracji, mającej na celu wypatroszenie jedynej i nieuniknionej uczuciowości tkwiącej w ludzkości, odsłaniając ją stopniowo, tak jakby wspomniane arcydzieło z jednego chwili do następnej, stopniowo wyciągałby swoje długie, skrzyżowane nogi, ukazując ponadczasową ciągłość gatunku ludzkiego. Wracając do arcydzieła, powstało ono w regionie Delty Nigru, czyli na terenie dzisiejszego Mali, dokładnie w miejscu zwanym Jenne-jeno, znanym jako najstarsze znane miasto Afryki Subsaharyjskiej. Z tego ostatniego miejsca, które zostało opuszczone około 1400 roku, przetrwało tylko kilka śladów zróżnicowanego i wyrafinowanego starożytnego społeczeństwa miejskiego, w tym na przykład odlewane przedmioty z mosiądzu, kute żelazo, gliniane garnki i niektóre dzieła podobne do tego, który właśnie badaliśmy. Mówiąc o czasach współczesnych, dokąd prowadzi nas opis postaci siedzącej? Odkładając plamę czasu na bok, mam nadzieję, że nie zaparkowałem podwójnie, otwieram drzwi, by zejść do najbliższego roku 2015, daty powstania Pause Figurine, rzeźby autorstwa artysty z Wybrzeża Kości Słoniowej Jemsa Roberta Koko Bi, który głównie poprzez używając drewnianej podpory, praktykuje tradycyjną technikę, zgodnie z którą do jego pracy nie dodaje się spawania ani innych materiałów. Cel tego typu twórczości jest bardzo podobny do celu mojej własnej historii, ponieważ rzeźbiarz nieustannie kwestionuje najstarszą historię Afryki, aby otworzyć refleksję na temat istnienia i przynależności do wspólnoty, przekazującej „kult” dziedzictwa wiedzy nowym pokoleniom. Wreszcie, jak doszło do mojego skojarzenia Siedząca postać i Pauza Figurka? Prosty! Obydwie prace retransmitują, za pomocą szeroko sprawdzonych technik, siedzącą postać ludzką, która w przypadku drugiej interpretacji przekształca się z samotnej refleksji w spotkanie kilku myślących mózgów.

Siedząca postać , 13 wiek, Cywilizacja środkowego Nigru.

Benin maska z kości słoniowej , XVI wne, kość słoniowa.

Cofnijmy się jeszcze raz w czasie, aby stworzyć nowe skojarzenie między afrykańską przeszłością twórczą a teraźniejszością, zaczynając od kontemplacji Wojownika i pomocników, płaskorzeźby wykonanej z mosiądzu, która stworzona przez artystę Edo między z XVI i VII wieku, przedstawia arcydzieło sztuki benińskiej składające się z siedmiu postaci, takich jak: centralny wódz wojowników, dwóch żołnierzy z boku i czterech małych służących w tle. Liczby te zostały wykonane poprzez zastosowanie hierarchicznych proporcji, mających na celu wskazanie najważniejszych osobistości większym formatem, który staje się coraz mniejszy w mniej prestiżowych szeregach. W rzeczywistości główny wojownik wyróżnia się tonażem spośród innych postaci, za nim plasują się dwaj żołnierze i wreszcie służący, którzy, znacznie niżsi, mają wzrost od jednej trzeciej do połowy wysokości głównego postać. Pomijając rozmiary, wszystkie te figury powstały w Królestwie Beninu, potężnym zachodnioafrykańskim państwie ludu Edo, które istniało od XIII wieku do 1897 roku. współczesnych przywódców wojowników i żołnierzy, pojawiają się często w figuratywnej narracji Kudzanai Chiurai, artysty i aktywisty z Zimbabwe urodzonego w 1981 roku, którego artystyczny repertuar łączy wykorzystanie technik mieszanych, obejmujących obrazy, rysunki, wideo i fotografie, mających na celu poruszanie kwestii społecznych, kwestie polityczne i kulturowe w RPA. Cykl skojarzeń między przeszłością a teraźniejszością zamykam kolejną „dziwną parą”, mającą na celu skojarzenie Wisiorkowej Maski Królowej Matki, dzieła XVI-wiecznego artysty Edo, z olejem na desce Oni zawsze się pojawiają (1964) Ibrahima El-Salahi. O pierwszej rzeźbie, wykonanej z kości słoniowej Idii, przedstawia portret Iyoby, czyli Królowej Matki XVI-wiecznego imperium Beninu, wykonany w formie tradycyjnej maski. Należy zauważyć, w jaki sposób wysoka pozycja społeczna kobiety zadecydowała o powstaniu dzieła, ponieważ generalnie damy z Beninu nie były przeznaczone do celebrowania w ramach wspomnianego gatunku artystycznego. Jeśli chodzi o styl maski, przedstawia ona wrażliwy i wyidealizowany portret, mający na celu przedstawienie podmiotu o miękko wymodelowanych rysach, a także inkrustowanych metalem i wyrzeźbionych na czole znakach skaryfikacji, które mają być dodane do pasków koralowych koralików pod podbródek. Ponadto na ażurowej tiarze i kołnierzu, oprócz brodatych twarzy Portugalczyków, znajdują się stylizowane ryby błotne, zwierzęta, które żyjąc zarówno na lądzie, jak i w wodzie, reprezentują podwójną ludzką i boską naturę króla. Z drugiej strony maski w They Always Appear reprezentują wczesny styl El-Salahiego, mając na celu zbadanie wizualnego potencjału tradycyjnej arabskiej i afrykańskiej ikonografii, w której elementy figuratywne łączą się z elementami kaligraficznymi i linearnymi, aby wyrazić sztuką współgrającą z miejscem, w którym artysta mieszkał: Sudanem, krajem, z którego wpływ twórczości artysty rozciągał się na cały kontynent afrykański. Jednak jeśli chodzi o dzieła artystów Artmajeur, ich zadaniem będzie wprowadzenie nas głębiej w koncepcje afrykańskich rzeźb, masek i głów.

PARTY CHEERERS (2022) Obraz Olalekana Kolawole.

RZEŹBA W SZTUCE AFRYKAŃSKIEJ (2022) Rysunek autorstwa Ananou.

Ananou: afrykańska rzeźba artystyczna

Realistyczny długopis Ananou opierał się na monochromatyce błękitu, który został dodany do zmniejszonych części o większej jasności, umiejętnie wykonanych na biało, poetyckiej interpretacji afrykańskich posągów, które właśnie dlatego, że są oddane we wspomnianych kolorach, wydają się reprezentować żywy obraz intymnego wspomnienia artysty, zapożyczony prawdopodobnie z kontemplacji drogiego mu miejsca, gdzie jako skarby przechowywano drogocenne przedmioty. Przywracając naszą uwagę na temat pamięci, praca Ananou pobudza naszą ciekawość, skłaniając do zapoznania się z historią rzeźby afrykańskiej, którą postaram się streścić w jej kluczowych punktach w zwięzły sposób. Zaczynając od materiałów, należy zauważyć, że większość rzeźb afrykańskich została wykonana głównie z drewna, czasem z ceramiki lub innych materiałów organicznych, które nie przetrwały. Pod względem tematycznym ogromną popularnością cieszą się jednak maski i postać ludzka, które często wykonywane były w sposób nieco stylizowany, nawiązujący do szerokiej gamy stylów, różniących się zarówno w ramach tego samego kontekstu pochodzenia, jak i w zależności od użycia obiekt. Oprócz tego afrykańskie trendy artystyczne wykazują również szerokie tendencje regionalne, co wymaga studium rzeźbiarskiego przerywanego przez te same miejsca pochodzenia.

MASKA AFRYKAŃSKA, MASKA TRIBAL KONGA, 2 PRZECIWNE TWARZE MASKA LUBA, (1986) Rzeźba autorstwa Jafeth Moiane.

Jafeth Moiane: Afrykańska maska

Najprawdopodobniej, gdyby Salvador Dali zobaczył maskę wykonaną przez Moiane, chciałby ją założyć, aby zrobić sobie jakieś zwariowane zdjęcie, ponieważ przedstawiona w niej postać ludzka surrealistycznie zwielokrotnia się we własnym sobowtórze, dając początek wizji przypominającej bardziej prymitywne opowieści o bliźniętach syjamskich, rozdwojonych osobowościach czy multiplikacji funkcji wzrokowych. Pomimo nuty surrealizmu, która sączy się z rzeźby, dobrze jest pominąć hiszpańskiego artystę w tej opowieści, aby skupić się na bardziej adekwatnym temacie, który rozjaśni ci umysł na temat relacji między światem masek a światem afrykańskich sztuka. Przede wszystkim należy ukazać, w jaki sposób tradycyjne maski afrykańskie, często rozumiane przez nas jako zwykłe rzeźby, odgrywają ważną rolę w niektórych tradycyjnych rytuałach i ceremoniach, wydarzeniach, podczas których są noszone w różnych celach, w tym przede wszystkim w celu zapewnienia dobrych zbiorów, aby zaspokoić potrzeby plemion w czasie pokoju lub wojny lub przekazać duchową obecność w rytuałach inicjacyjnych lub ceremoniach pogrzebowych. Mówiąc o opisie przedmiotu, maski mają zwykle postać ludzkiej twarzy lub pyska zwierzęcia, które są wykonane z nieodłącznym brakiem realizmu, co wynika z faktu, że większość kultur afrykańskich wyraźnie odróżnia istotę podmiotu od jego wyglądu , przy czym to pierwsze, a nie drugie, jest faktycznym przedmiotem reprezentacji artystycznej. Z drugiej strony, mówiąc o stylu i materiale, elementy charakteryzujące wygląd maski są skodyfikowane przez tradycję danej społeczności, co jest wyraźne przede wszystkim poprzez stolarkę, chociaż można zastosować szeroką gamę innych elementów.

AFRYKAŃSKA GŁOWA 2 (2021) Rzeźba autorstwa Roberto Canduela.

Głowa Afryki 2: Roberto Canduela

Roberto Canduela przedstawił głowę, która wykazując wyraźne pokrewieństwa z afrykańskimi rzeźbami, zwłaszcza ze względu na nadmierne wydłużenie jej formy, została uwieczniona w wyrazie wyraźnie zdziwionego, to jest w stłumionym okrzyku zdumienia, wywołującym u niej usta rozszerzają się w idealne koło. Zastanawiam się więc, co musiał słyszeć ten afrykański przywódca? Jakie słowa obudziły w niej zdumienie, a czasem ciekawość, by dalej się pogłębiać? Domyślam się, że ktoś wyszeptał jej do ucha pierwotny powód jej powstania, który artystka Artmajeur podsumowuje w tych jasnych słowach: „Sztuka afrykańska jest od swoich narodzin jednym z głównych odniesień sztuki abstrakcyjnej. Ta seria rzeźb ma na celu oddanie hołdu sztuce afrykańskiej, która była tak ważna w sztuce światowej, poprzez wykorzystanie niektórych jej podstawowych kodów i zbliżenie jej do współczesnego stylu”. Dla potwierdzenia tych ostatnich stwierdzeń przywołuję jako przykład artystyczne poszukiwania Alexandra Caldera, autora w 1928 roku głowy afrykańskiej, rzeźby mającej na celu ukazanie, jak w Stanach Zjednoczonych w tamtych latach popularność techniki direct carving zbiegła się z rosnące uznanie dla sztuki afrykańskiej i prekolumbijskiej.