Pop-art i marki - marki i pop-art

CHANEL'DOG (2023) Rzeźba The Kri$$$.

Jak przeszliśmy od Coca-Coli do Chanel?

„Pop-art to malarstwo przemysłowe. Myślę, że znaczenie mojej pracy polega na tym, że jest industrialna, tym, czym wkrótce stanie się cały świat. Europa będzie taka sama, wkrótce nie będzie już amerykańska, będzie uniwersalna. "

Powyższy cytat Roya Lichtensteina zdecydowanie przewidział nadejście dzisiejszego zglobalizowanego społeczeństwa, zjawiska, dzięki któremu kapitalizm rozprzestrzenił się, eliminując bariery między państwami, aby narzucić globalny model ekonomiczny i kulturowy, w którym wiele marek luksusowych stało się jednymi z głównych tematów współczesnego popu. sztuka. Ale jakie są początki tego trendu i jak ewoluował na przestrzeni lat? Przede wszystkim warto pokrótce wyjaśnić „ideologię” wspomnianego ruchu artystycznego, aby później zademonstrować jego ewolucję, mającą początkowo na celu uwidocznienie głównie marek supermarketowych, a później ewidentnie bardziej elitarnych . Wychodząc od podstawowych koncepcji pop-artu, wyróżniał się wykorzystaniem łatwo rozpoznawalnych obrazów, które zaczerpnięte z mediów i kultury popularnej wraz z neo-dada i innymi ruchami zakwestionowały samą definicję sztuki, zmieniając tę ostatnią koncepcję w wymiar celebracji i uwznioślenia codzienności. Właśnie w tym sensie, czyli dążeniu do zacierania granic między kulturą „wysoką” i „niską”, należy rozumieć obrazy, które niekwestionowany mistrz ruchu Andy Warhol stworzył w latach 60. przy nowej interpretacji marki Coca-Cola, wraz z równie dobrze znanymi puszkami zupy Campbell's dążył do uzewnętrznienia produktów, które były częścią życia artysty. Te demokratyczne towary, ponieważ były dostępne dla mas, były zestawiane w późniejszych latach 80. także niektóre z najpotężniejszych firm amerykańskich, jak np. Mobilgas, Paramount Pictures, Disney czy Apple Macintosh, którym towarzyszą zagraniczne marki Volkswagen i Blackglama. Wracając do Chanel, litografia narodziła się, by uczcić, zainspirowaną reklamą z lat 60. kształt w minimalistycznym designie, który z pewnością stał za jego ponadczasowym sukcesem. W tym momencie staje się dla naszych oczu jasne, jak w tym drugim przypadku celebracja przedmiotów codziennego użytku, której przykładem jest wspomniana Coca-Cola, zostaje zastąpiona przez „bałwochwalstwo” dóbr luksusowych, proponowane jako zwykła aluzja, egzaltacja i ostentacja stan dobrego samopoczucia, do którego chciwie dążą masy. Właśnie tej nieustannej żądzy posiadania zawdzięczamy obecny sukces marek luksusowych we współczesnym pop-arcie, ruchu, który staje się rzecznikiem kulminacji, w którą wlewa się współczesna ostentacja, podsycana przez rozpowszechnianie zmontowanych i skonstruowanych obrazów w mediach społecznościowych.

CHANEL (2022) Obraz autorstwa Rinaldsa Vanadzinsa.

KOCHANKI CHANEL (2021) Obraz Stan.

Chanela dzisiaj

Właśnie wspomnianą wcześniej kompulsywną potrzebę dzielenia się swobodą, a także pragnienie skrystalizowania smaku posiadania, dobrze ilustruje dziś Chanel (2021), ręcznie wykańczany obraz na płótnie The Miaz Brothers, duetu artystów z Lombardii, znanego m.in. dojrzał, podczas długiej podróży badawczej, obejmującej fotografię, wideo i malarstwo, nowatorską technikę, która odnowiła podejście do portretowania, ponieważ jego tematy, wykonane głównie za pomocą aerografu i akryli, przedstawiają rozmyte kontury mające na celu generowanie enigmatycznych i sugestywnych obrazów. Właśnie w tym sensie Chanel (2021) również wymyka się percepcji widza, unikając pełnej definicji, chociaż sylwetka kultowych perfum jest teraz niemożliwa do odróżnienia, demonstrując całkowite rozpowszechnienie, afirmację i rozpoznawalność ikonografii luksusu. We wspomnianym sposobie reprodukcji perfum, który, z pewnością ceniąc przykład Warhola, chciał przedstawić swój kultowy flakon, „analogicznie” zrealizowano Chanel (2022), obraz artysty Artmajeur, Rinaldsa Vanadzinsa, który wykonany z mieszanki akryli i farbą w sprayu nałożoną na płótno, zaowocowało teksturowaną, dynamiczną i żywą powierzchnią, na której gładkie pociągnięcia pędzla akrylu kontrastują z szorstką fakturą farby w sprayu. generować uderzające wizualnie utwory popowe. W tym samym duchu, co Vanadzins, wyraził się inny artysta Artmajeur, a mianowicie Stan, którego „Pop Surrealizm” przejawia się w pocałunku, który nabiera życia i formy w płynie perfum, szczegół, który od razu skojarzył mi się z Salvatorem Dali, mistrzem który dał własną, szczególną interpretację dobrze znanej butelki, przedstawiając na niej swój własny „niekompletny” autoportret, który miał nadawać formę jedynie oczom, brwiom i wąsom katalońskiego artysty. Wracając do Stana, współczesny francuski malarz wyróżnia się unikalnym stylem, mającym na celu łączenie popu i street artu, nurtów reinterpretowanych z wyraźnym zamiłowaniem do uniwersum lat 50. i 70., epok uwiecznionych w ich ikonach.

ELSIR nr 5 (2022) Malarstwo autorstwa Simony Zecca.

Dla mniej klasycznego spojrzenia na markę

Jeśli butelka Chanel no. 5 stała się, jak wynika z przytoczonych powyżej przykładów, najbardziej znaną i popularną formą nawiązywania do ikoniczności francuskiej marki, analiza twórczości innych współczesnych artystów pokazuje, jak narracja sztuki wykroczyła poza wspomnianą „klasycyzm”, przedstawiający na przykład parę postaci na trawniku w momencie, gdy jeden z nich popija drinka ze Starbucksa, a drugi znajduje tuż nad głową wizerunek logo wielobranżowej -nazwana marka, której celem było przekształcenie grafiki zatytułowanej Chanel i części serii Product Placement (2010), w swego rodzaju mainstreamowy plakat reklamowy. Mowa o pracy stworzonej przez Alexa Grossa, artystę wizualnego urodzonego w 1968 roku, który specjalizujący się w obrazach olejnych na płótnie, których tematyka obejmuje globalizację, komercję, piękno, mroczny chaos i upływ czasu, wyraża się poprzez surrealistyczny popowy język mający na celu analizę kulturowej atmosfery konsumpcyjnej Ameryki, w której demonizuje się wielkie marki, takie jak np. sceptycyzm wobec pewnych standardów społecznych. W „podobny” sposób płótno Elisir nr 5 artystki Artmajeur, Simony Zecca, umieszcza napis Chanel w kontekście zdominowanym przez postać ludzką, przykuwając widza niemal nieprzygotowanego, który pogrążony w kontemplacji głównego tematu, również staje się idolem bóstwa kultury masowej.

GUCCI DREAMS (2021) Obraz Helen She.

GUCCI IN BLOOM (2022) Kolaże autorstwa Géraldine G.

Pop-art i marki - marki i pop-art

Widzieliśmy dotychczas, jak sztuka, oddająca hołd najbardziej luksusowej modzie, przybrała formę milczącej reklamy, nie zastanawiając się, jak możliwa jest również relacja odwrotna, mająca miejsce, gdy marka przekształca swoje reklamy w prawdziwe dzieła sztuki. sztuka, obejmująca twórczość współczesnych artystów, podobnie jak w przypadku surrealistycznych obrazów i ikonografii z przeszłości, mających na celu ożywienie w Ścianach Sztuki stworzonych w Mediolanie, Nowym Jorku i Hong Kongu przez hiszpańskiego artystę Ignasiego Monreala dla Gucci. Kolejna forma relacji sztuka-moda jest realizowana, gdy w pracach wykorzystuje się najbardziej klasyczne obrazy z repertuaru figuratywnego, które są ponownie wykorzystywane w nowym konsumpcyjnym popowym kontekście, koncepcję dobrze oddaną przez artystkę Artmajeur, Helen She’s David Fendi, obraz mający na celu przekształcenie arcydzieła Michała Anioła w popularne świadectwo mody, uchwycone w pozie na równi z tymi, które przyjmują najbardziej znane osobistości ze świata rozrywki, na ogół szeroko eksploatowane przez marki. Wciąż nawiązując do Helen She, stworzyła także Gucci Dreams, akt kobiecy, który, drogi bardziej tradycyjnej ikonografii Wenus z Urbino Tycjana, Olimpii Maneta, Aktu śpiącego Giorgione itp., jest upozowany na sposób komiks, wyraźnie nawiązujący do innej włoskiej marki: Gucci. Wreszcie, relacja między sztuką a modą zmienia się ponownie w kolażu i akrylu Géraldine G. zatytułowanym Gucci in bloom, pracy, w której prawdopodobnie artysta z Artmajeur innowacyjnie reinterpretuje motyw dekoracyjny, który pojawia się na opakowaniu Gucci's Flora perfum, chociaż w artystycznych poszukiwaniach Géraldine zestawienie reklamy i tematyki naturalnej pojawia się bardzo często, mając na celu połączenie symboli życia par excellence z symbolami równie nieskończonej kreatywności o charakterze głównie konsumpcyjnym.