Gustawa Courbeta

Gustave Courbet, Autoportret (Człowiek z fajką) , 1848-1849. Olej na płótnie, 45 x 37 cm.

Kim był Gustaw Courbet?

Jean Désiré Gustave Courbet był francuskim malarzem, który przewodził ruchowi realizmu we francuskim malarstwie w XIX wieku. Odrzucił akademicką tradycję i romantyzm poprzedniej generacji plastyków, oddając się malowaniu tylko tego, co widział. Jego unikalne podejście było przykładem dla późniejszych artystów, takich jak impresjoniści i kubiści. Courbet zyskał uznanie pod koniec lat czterdziestych i wczesnych pięćdziesiątych XIX wieku dzięki swoim obrazom, które rzucały wyzwanie konwencjom, przedstawiając niezidealizowanych chłopów i robotników na wielką skalę, zwykle zarezerwowaną dla tematów religijnych lub historycznych. Jego kolejne prace obejmowały pejzaże, pejzaże morskie, sceny myśliwskie, akty i martwe natury, z mniej jawnymi motywami politycznymi. Oprócz zajęć artystycznych Courbet był również zaangażowany we francuską politykę jako socjalista. Był więziony przez sześć miesięcy w 1871 roku z powodu jego zaangażowania w Komunie Paryskiej i przebywał na wygnaniu w Szwajcarii od 1873 roku aż do śmierci cztery lata później. Wpływ Courbeta na XIX-wieczne malarstwo francuskie był znaczący, ponieważ był innowatorem i artystą, który poprzez swoją twórczość odważnie wygłaszał odważne wypowiedzi społeczne.

Gustave Courbet, Zdesperowany człowiek , 1843-1845. Olej na płótnie, 45×54 cm. Prywatna kolekcja.

Życie

Gustave Courbet urodził się w 1819 roku w Ornans, mieście w departamencie Doubs we Francji. Jego rodzice, Régis i Sylvie Oudot Courbet, wyznawali antymonarchiczne przekonania, na które prawdopodobnie wpłynął udział jego dziadka ze strony matki w rewolucji francuskiej. Siostry Courbeta, Zoé, Zélie i Juliette, służyły jako jego wczesne modele do malowania i rysowania. Po przeprowadzce do Paryża w 1839 roku Courbet nadal często wracał do Ornans, aby polować, łowić ryby i czerpać inspirację dla swojej sztuki. Początkowo pracował w pracowni Steubena i Hessego, ale wkrótce odszedł, aby rozwijać swój własny styl. Studiował dzieła mistrzów hiszpańskich, flamandzkich i francuskich w Luwrze i malował kopie ich dzieł, wykazując silnego niezależnego ducha w dążeniu do doskonałości artystycznej. Courbet początkowo czerpał inspirację z literatury, tworząc dzieła takie jak Odalisque na podstawie pism Victora Hugo i Lélia inspirowana George Sand. Wkrótce jednak porzucił te wpływy literackie i zamiast tego zdecydował się tworzyć obrazy oparte na obserwowanej rzeczywistości. Na początku lat czterdziestych XIX wieku stworzył kilka autoportretów utrzymanych w stylu romantycznym, przedstawiających siebie w różnych rolach. Niektóre godne uwagi przykłady to Autoportret z czarnym psem (ok. 1842–44, wystawiony na Salonie Paryskim w 1844 r.), Zdesperowany mężczyzna (ok. 1843–45), Kochankowie na wsi (1844, wystawiony w Musée des Beaux-Arts w Lyonie), Rzeźbiarz (1845), Ranny mężczyzna (1844–54, wystawiony w Musée d'Orsay w Paryżu), Autoportret z wiolonczelą (1847, wystawiony w Nationalmuseum w Sztokholmie i wystawiony w 1848 Salon ) i Człowiek z fajką (1848–49, wystawiony w Musée Fabre w Montpellier). Podróże Courbeta do Holandii i Belgii w latach 1846-1847 utwierdziły go w przekonaniu, że artyści powinni malować otaczające ich życie, czego przykładem są dzieła mistrzów holenderskich, takich jak Rembrandt i Hals. W 1848 roku Courbet zyskał poparcie młodszych krytyków, zwłaszcza neoromantyków i realistów, takich jak Champfleury. W 1849 roku Courbet odniósł swój pierwszy sukces na Salonie obrazem Po obiedzie u Ornans. Dzieło, które przypominało Chardina i Le Naina, przyniosło Courbetowi złoty medal i zostało zakupione przez rząd francuski. W wyniku tego uznania prace Courbeta nie podlegały już aprobacie jury na wystawę w Salonie, z czego korzystał do 1857 roku, kiedy zmieniły się zasady. W latach 1849-1850 Courbet namalował The Stone Breakers, który został niestety zniszczony podczas alianckiego bombardowania Drezna w 1945 roku. Obraz był wysoko ceniony przez francuskiego filozofa Proudhona, który postrzegał go jako ikonę życia chłopskiego i symbol pracy klasa. The Stone Breakers został zainspirowany sceną, której Courbet był świadkiem na poboczu drogi, a później opowiedział Champfleury i pisarzowi Francisowi Weyowi, jak powstał obraz: „Nieczęsto spotyka się tak pełny wyraz ubóstwa i tak, prawda wtedy i tam wpadłem na pomysł na obraz. Powiedziałem im, żeby przyszli do mojej pracowni następnego ranka ”. The Stone Breakers jest obecnie uważany za jedno z najważniejszych dzieł Courbeta i jest uznawany za jeden z pierwszych przykładów ruchu realizmu.

Gustave Courbet, Młode damy nad brzegiem Sekwany , 1857. Olej na płótnie, 174×200 cm. Paryż: Musée du Petit Palais.

Co znaczy Realizm?

Twórczość Courbeta nie pasowała do dominujących romantycznych lub neoklasycznych szkół artystycznych. Malarstwa historycznego, które Salon Paryski uważał za najwyższą formę sztuki, nie uważał za wartościowe zajęcie, uważając, że artyści jednej epoki nie są w stanie dokładnie uchwycić istoty innej epoki. Zamiast tego Courbet utrzymywał, że jedynym prawdziwym źródłem sztuki są własne doświadczenia artysty. Wraz z Jean-François Milletem czerpał inspirację z malowania życia chłopów i robotników. Twórczość Courbeta obejmowała kompozycje figuratywne, pejzaże, pejzaże morskie i martwe natury. Wzbudzał kontrowersje, poruszając w swoich pracach kwestie społeczne i przedstawiając tematy uważane za wulgarne, takie jak burżuazja wiejska, chłopi i warunki pracy biedoty. Jego prace, wraz z dziełami Honoré Daumiera i Jean-François Milleta, zaczęto nazywać realizmem. Dla Courbeta realizm nie polegał na idealnej linii i formie, ale raczej na spontanicznym i szorstkim obchodzeniu się z farbą, uchwyceniu nieregularności natury poprzez bezpośrednią obserwację. Przedstawiał surowe realia życia i kwestionował współczesne akademickie idee sztuki. Jedną z charakterystycznych cech realizmu Courbeta był jego trwający całe życie związek z rodzinną prowincją Franche-Comté i miejscem urodzenia, Ornans.

Gustave Courbet, Kobieta z papugą , 1866. Olej na płótnie, 129,5×195,6 cm. Nowy Jork: Metropolitan Museum of Art.

Koniec dni

Po odbyciu kary więzienia 2 marca 1872 r. Kłopoty Courbeta były dalekie od zakończenia. W 1873 roku nowo wybrany prezydent Republiki Patrice Mac-Mahon ogłosił plany odbudowy kolumny Vendôme, której koszt poniesie Courbet. Nie mogąc zapłacić, Courbet udał się na dobrowolne wygnanie do Szwajcarii, aby uniknąć bankructwa. W tym czasie brał udział w szwajcarskich wystawach regionalnych i krajowych i stał się znany jako lider „szkoły realistycznej” w małej szwajcarskiej społeczności artystycznej. Inspirował młodszych artystów, takich jak Auguste Baud-Bovy i Ferdinand Hodler. Jednym z ważnych dzieł Courbeta z tego okresu było kilka obrazów pstrągów, które zinterpretowano jako alegoryczne autoportrety wygnanego artysty. W ostatnich latach Courbet skupiał się na pejzażach, w tym na scenach tajemniczej wody wynurzającej się z głębin ziemi w górach Jura wzdłuż granicy francusko-szwajcarskiej. Courbet pracował również nad rzeźbą podczas swojego wygnania, wcześniej wyprodukował kilka rzeźb na początku lat sześćdziesiątych XIX wieku. Jedna z jego rzeźb, Rybak z Chavots, została podarowana Ornansowi na publiczną fontannę, ale została usunięta po aresztowaniu Courbeta. W maju 1877 r. Państwo ustaliło ostateczny koszt odbudowy kolumny Vendôme na 323 000 franków, które Courbet miał spłacać w rocznych ratach po 10 000 franków przez następne 33 lata. Jednak Courbet zmarł 31 grudnia 1877 r., Dzień przed terminem spłaty pierwszej raty, w wieku 58 lat w La Tour-de-Peilz w Szwajcarii z powodu choroby wątroby nasilonej przez intensywne picie.

Najbardziej znane prace

Gustave Courbet, Zdesperowany człowiek , 1843-1845. Olej na płótnie, 45×54 cm. Prywatna kolekcja.

Zdesperowany człowiek (1843-1845)

The Desperate Man to niezapomniany portret, głównie ze względu na oświetlenie i udręczony wyraz twarzy artysty. Jego dramatyczna kompozycja może niektórym widzom przypominać dzieła Caravaggia i Rembrandta.

Gustave Courbet, Fala , 1869-70.

Fala (1870)

Uważa się, że Courbet był jednym z pierwszych artystów, na których wpływ miały grafiki japońskie, które później stały się znaczącym źródłem inspiracji dla wielu wczesnych modernistów. Ta wschodnia estetyka jest widoczna w obrazach Courbeta, które często przedstawiały kawałek wody wyizolowany z szerszego widoku przestrzeni, prawdopodobnie inspirowany japońskimi grafikami. Ten styl malarski charakteryzował się pękniętymi plamami farby nakładanymi zarówno w ciemnych, jak i jasnych obszarach, tworząc wyjątkową teksturę, która była inspiracją dla początkujących impresjonistów. Krótko mówiąc, krajobrazy i pejzaże morskie Courbeta, z ich malarskim traktowaniem, stały się znaczącym źródłem inspiracji dla późniejszych artystów.

Gustave Courbet, Sen , 1866. Olej na płótnie, 135 cm × 200 cm. Paryż: Petit Palais.

Sen (1866)

Ta konkretna grafika Courbeta ukazuje jego fascynację erotycznym realizmem, który stał się dominującym tematem w jego późniejszych pracach. Obraz charakteryzuje się surowym i wyraźnym erotyzmem, pozbawionym romantycznych czy mitologicznych uzasadnień, co czyni go niepopularnym wśród tych, którzy trzymali się konwencjonalnych gustów tamtych czasów. Nieuświęcone akty Courbeta wywołały wiele dyskusji na temat wad jego charakteru i sztuki. Jednak artysta cieszył się uwagą i reputacją, jaką zyskał jako artysta konfrontacyjny. Pomimo krytyki, jego kontrowersyjny styl pomógł mu stać się wpływową postacią w świecie sztuki.

Gustave Courbet, Pracownia malarska , 1855. Olej na płótnie, 361 cm × 598 cm. Paryż: Musée d'Orsay.

Pracownia malarza: prawdziwa alegoria podsumowująca siedmioletni etap mojego życia artystycznego (1855)

Ten długi na 19 stóp obraz jest manifestacją miłości własnej Courbeta i dumy z jego żelaznej woli, ciężkiej pracy i rewolucyjnego geniuszu. W podobnym duchu, jak przedstawiał innych w swojej wcześniejszej pracy „Pogrzeb w Ornans”, Courbet przedstawia siebie jako bohatera na tym obrazie. Wykazuje znaczną dozę egoizmu i twierdzi, że postęp następuje, gdy jednostki myślą niezależnie i kwestionują status quo. Obraz przedstawia Courbeta w pełnym rozmiarze, z pędzlem w dłoni, pracującego nad pejzażem. Jego przyjaciele po prawej stronie symbolizują pokrewne dusze i innowacyjność, podczas gdy pełen podziwu chłopiec reprezentuje przekonanie Courbeta, że jego dziedzictwo przetrwa pokolenia. Stojąca za artystą naga modelka jest hołdem złożonym jego wielkości i roli muzy. Po lewej biedni pracujący stoją, jak Courbet uznaje ich prawo do włączenia. Jego przeciwnik, Napoleon III, jest przedstawiony jako kłusownik z bronią palną w towarzystwie swoich psów. Pewne spojrzenie Courbeta przyćmiewa pochyloną w dół głowę Napoleona, symbol dominacji innowatora nad autorytarnymi. Krótko mówiąc, ten obraz jest wyrazem pewności siebie Courbeta i jego przekonania o znaczeniu indywidualizmu i rzucaniu wyzwania establishmentowi.

Gustave Courbet, Spotkanie lub Bonjour Monsieur Courbet , 1854. Olej na płótnie, 129 cm × 149 cm. Montpellier: Musée Fabre.

Spotkanie lub Bonjour Monsieur Courbet (1854)

Na tym dużym obrazie Courbet przedstawia swoje spotkanie z Alfredem Bruyasem, znaczącym mecenasem i zwolennikiem. Grafika ukazuje uznanie Bruyasa dla artystycznego talentu Courbeta. Sługa na obrazie ukazany jest w geście najwyższego szacunku, podkreślając moment wzajemnego uznania artysty i jego patrona. Głowa Courbeta jest lekko odchylona do tyłu, a on sam stoi w niefiltrowanym świetle, co podkreśla jego znaczenie i inteligencję. Jednak obraz ujawnia również poczucie własnej ważności Courbeta, widoczne w sposobie, w jaki jego broda wskazuje na patrona, jakby w osądzie. Dodatkowo Courbet nosi kij, który jest dwa razy większy niż kij Bruyasa, co jeszcze bardziej podkreśla siłę i moc artysty. Ogólnie rzecz biorąc, obraz oddaje relację między artystą a jego patronem, ukazując podziw Bruyasa dla Courbeta i poczucie własnej ważności artysty.

Gustave Courbet, Kąpiący się , 1853. Olej na płótnie, 227 cm × 193 cm. Montpellier: Musée Fabre.

Kąpiący się (1853)

Na tym obrazie Courbet przedstawia dwie kobiety w naturalny, niewyidealizowany sposób, bez mitologicznego czy retorycznego uzasadnienia ich częściowej nagości. Obraz był kontrowersyjny i spotkał się z negatywną krytyką, a nawet znany artysta Delacroix wyraził dezaprobatę. Jednak ta negatywna uwaga przyniosła pracy rozgłos i ostatecznie pomogła Courbetowi ją sprzedać. Obraz jest przykładem odrzucenia przez Courbeta klasycznych konwencji i jego nacisku na portretowanie rzeczywistości, nawet jeśli niektórzy uznali to za wulgarne.

Gustave Courbet, Pogrzeb w Ornans , 1849. Olej na płótnie, 315 cm × 660 cm. Paryż: Musée d'Orsay.

Pogrzeb w Ornans (1849)

Ten obraz, który mierzy 22 stopy długości i znajduje się w widocznym pomieszczeniu w Musée d'Orsay, zanurza widza w jaskiniowej atmosferze. Postacie ukazane na obrazie wydają się być nieskupione na ceremonii i układają się w nieklasyczną kompozycję. Jako kwintesencja realizmu, obraz ściśle przylega do faktycznych szczegółów prawdziwego pochówku i unika wszelkich wzniosłych duchowych konotacji. Zamiast tego Courbet podkreśla przemijalność życia i celowo nie używa światła na obrazie do wyrażenia wieczności. Podczas gdy zachód słońca mógł symbolizować przejście duszy z doczesności do wieczności, Courbet przykrywa niebo chmurami, tak że przejście dnia w noc jest po prostu echem przejścia trumny ze światła w ciemność ziemi. Niektórzy krytycy postrzegali przywiązanie obrazu do faktów śmierci jako obrazę religii i krytykowali jego kompozycję jako nędzną, a przedstawianie ludzi z klasy robotniczej jako mających nieuzasadnione znaczenie. Inni, jak Proudhon, chwalili obraz za sugestię równości i cnoty wśród wszystkich ludzi i dostrzegali jego potencjał do zmiany kursu zachodniej sztuki i polityki.

Gustave Courbet, Kobieta wśród fal , 1868. Olej na płótnie, 65,4×54 cm. Nowy Jork: Metropolitan Museum of Art.

Kluczowe idee

Realizm Courbeta można postrzegać jako część szerszych badań świata fizycznego, które miały miejsce w XIX wieku, szczególnie w dziedzinie nauki. Jednak w świecie sztuki największy wpływ na Courbeta wywarła jego pogarda dla sztywnych ograniczeń Akademii Francuskiej. Odrzucił tradycyjne podejście sztuki klasycznej lub romantycznej i zamiast tego skupił się na skromnych scenach z życia na wsi, które były zwykle postrzegane jako tematy dla obrazów mniejszego gatunku. Mimo to Courbet przekształcił te tematy w materiał do znaczących obrazów historycznych, przynosząc mu znaczny rozgłos. Podczas Komuny Paryskiej w 1871 roku Courbet tymczasowo odłożył swoje malarstwo, aby objąć rolę w rządzie, co było zgodne z jego lewicowymi przekonaniami politycznymi. Chociaż sztuka Courbeta nie była wyraźnie polityczna, nadal była rozpoznawana w kontekście tamtych czasów, gdy bronił idei równości, przedstawiając zwykłe jednostki w heroiczny sposób. Przedstawiał je z rozmachem, nie ukrywając ich niedoskonałości, co było odejściem od wyidealizowanych przedstawień, powszechnie spotykanych w sztuce tradycyjnej. W rezultacie praca Courbeta stała się symbolem sprawiedliwości społecznej, rezonując z tymi, którzy starali się promować wartości równości i sprawiedliwości w tym burzliwym okresie francuskiej historii. Odrzucając konwencje malarstwa Akademii, Courbet często tworzył kompozycje, które w porównaniu z panującymi standardami artystycznymi odbierane były jako kolaże i szorstkość. Czasami porzucał też tradycyjną technikę starannego modelowania, zamiast tego nakładał farbę grubo i używał połamanych plamek i płyt. Te innowacyjne wybory stylistyczne sprawiły, że Courbet był bardzo szanowany przez późniejszych modernistów, którzy starali się uwolnić od tradycyjnych technik kompozycji i skupić się na podkreślaniu faktury powierzchni. Courbet oderwał się od tradycyjnego polegania na państwowym systemie Salon, będąc pionierem solowej retrospektywy jako prywatnego przedsięwzięcia komercyjnego. Takie podejście pozwoliło mu wystawiać swoje prace samodzielnie i na własnych warunkach, co stało się wzorem dla wielu późniejszych artystów, którzy łamali konwenanse.

Streszczenie

Gustave Courbet odegrał kluczową rolę w powstaniu ruchu realizmu w połowie XIX wieku. Odrzucił klasyczne i teatralne style Akademii Francuskiej i zamiast tego kładł nacisk na fizyczną rzeczywistość obserwowanych obiektów, nawet jeśli ta rzeczywistość była prosta i niedoskonała. Jako oddany republikanin Courbet wykorzystał swój realizm, by bronić chłopów i wieśniaków ze swojego rodzinnego miasta. Courbet był znany ze swojej reakcji na zawirowania polityczne, które przetoczyły się przez Francję za jego życia, i ostatecznie zmarł na wygnaniu w Szwajcarii po tym, jak został pociągnięty do odpowiedzialności za koszty odbudowy paryskiej kolumny Vendome. Jednak nowsi historycy uznali znaczenie prac Courbeta jako prekursora innych artystów wczesnego modernizmu, takich jak Édouard Manet i Claude Monet. Wkład Courbeta w realizm i jego oddanie przedstawianiu rzeczywistości życia codziennego nadal czynią go ważną postacią w historii sztuki.

Gustave Courbet, Łamacze kamienia , 1849. Olej na płótnie, 159×259 cm. Dzieło zniszczone podczas bombardowania Drezna (1945).

Rozgłos

Na Salonie w 1857 roku Courbet wystawił sześć obrazów, w tym Młode damy nad brzegiem Sekwany (lato) i sceny myśliwskie. Dawny obraz, przedstawiający współczesne kobiety swobodnie prezentujące bieliznę, zszokował krytyków sztuki przyzwyczajonych do konwencjonalnych nagich kobiet w pejzażach. Courbet celowo wystawiał sensacyjne prace obok popularnych scen myśliwskich, aby zapewnić rozgłos i sprzedaż. W latach sześćdziesiątych XIX wieku tworzył coraz bardziej erotyczne dzieła, takie jak Femme nue couchée , Sen i Pochodzenie świata , które przedstawiały kobiece genitalia i były wystawiane publicznie dopiero w 1988 roku. Na początku lat sześćdziesiątych XIX wieku reżim Napoleona III wykazywał tendencje autorytarne, ale on później poszedł na ustępstwa wobec swoich liberalnych przeciwników. Na znak uspokojenia wielbicieli Courbeta, Napoleon III nominował go do Legii Honorowej w 1870 roku. Jednak odmowa Courbeta przyjęcia krzyża Legii Honorowej rozgniewała rządzących, ale uczyniła go niezwykle popularnym wśród opozycji.

Dziedzictwo

Wyjątkowa perspektywa Gustave'a Courbeta przekształciła sztukę zachodnią i położyła podwaliny pod późniejsze ruchy modernistyczne, w tym impresjonizm i postimpresjonizm. Prace Courbeta i jego podejście do malarstwa wywarły wpływ na innych artystów, takich jak Manet, Monet i Renoir. Użycie przez Courbeta grubo nałożonej farby posłużyło również jako precedens dla artystów z końca XX wieku, takich jak Willem de Kooning, Lucian Freud i Bay Area Figurative Painters. Ogólnie rzecz biorąc, wkład Courbeta w świat sztuki wywarł trwały wpływ na rozwój sztuki współczesnej.