Sztuka recyklingu

Sztuka, odpady, przedmioty z recyklingu i słabe materiały

Wykorzystanie odpadów, przedmiotów pochodzących z recyklingu i ubogich materiałów wyróżniło produkcję wielkich mistrzów i prądów artystycznych, które mniej lub bardziej wyraźnie i prowokacyjnie chciały odejść od dominujących ruchów kulturowych, nierozerwalnie związanych ze społeczeństwem konsumpcyjnym. Tendencja ta rozprzestrzeniła się od wczesnych lat XX wieku, kiedy to w kolażach Georgesa Braque'a i Pabla Picassa pojawiły się po raz pierwszy fragmenty różnych materiałów, które ponownie użyte połączono z malarstwem. Ponadto warto zauważyć, że wspomniany hiszpański mistrz wyróżnił się również zastosowaniem techniki asamblażu, w której łączył kiepskie materiały z materiałami z recyklingu. Później, podobnie jak kubiści, futuryści, stosując technikę kolażu, wzbogacili swoje obrazy o porzucone przedmioty.

Georges Braque, Gitara i nuty na stole , 1918. Kolaż, gwasz, papier. Columbus: Columbus Museum of Art. @Sanderpaarl

Jednak mimo tych znanych precedensów to dadaizm nadał nową wartość marnotrawstwu, uznając go za prawdziwy element artystyczny, który można zintegrować z bardziej szlachetnymi materiałami. Wśród najważniejszych mistrzów tego nurtu znaleźli się Marcel Duchamp i Lucio Fontana, których twórczość do dziś stanowi obowiązkowy punkt odniesienia dla artystów chcących wykorzystać wyrzucone przedmioty.

Marcel Duchamp, Fontanna , 1917. Gotowe, cm 63 x 48 x 35. Paryż: Centre Pompidou. @Didartico

Począwszy od lat dwudziestych, wraz z rosnącą popularnością plastiku, mistrzowie tacy jak Naum Gabo, a później Alberto Burri, eksperymentowali z potencjałem tej substancji na polu artystycznym. Innym szeroko odzyskiwanym i używanym materiałem było żelazo, o czym świadczą rzeźby skomponowane i spawane przez amerykańskiego artystę Davida Smitha. W latach sześćdziesiątych neodadaizm, sprzeciwiający się tradycyjnym konwencjom, przywrócił modę na wykorzystanie odpadów, przedmiotów, które naładowane nowatorskim sentymentalizmem stały się symbolem ciągłości między teraźniejszością a przeszłością. Również w tym okresie niektórzy artyści łączyli wykorzystanie odpadów z wytwarzaniem artefaktów o wyraźnej inspiracji klasycznej, jak uczynił to Michelangelo Pistoletto, przedstawiciel włoskiego ruchu Arte Povera. W rzeczywistości ten nurt artystyczny, wyraźnie przeciwstawny modernizmowi i technologii, charakteryzował się wykorzystywaniem ubogich materiałów, takich jak ziemia, skały, ubrania i papier, co w połączeniu często z wyraźnymi odniesieniami do kultury masowej, generowało prace bogate w kontrasty.

Michelangelo Pistoletto, Wenus ze szmat , 1967. Cement i odzież używana. Biella: Fundacja Pistoletta. @letilebowski

Z kolei w latach osiemdziesiątych prądy artystyczne dążyły do wywyższenia banalności codzienności, jak to ma miejsce w wyrafinowanych kompozycjach Tony'ego Cragga, w których dominują przedmioty wykonane z plastiku, szkła i drewna z recyklingu. Oprócz tych ostatnich jest wielu innych artystów, którzy od końca XX wieku do dnia dzisiejszego tworzyli dzieła z wyrzuconymi przedmiotami, jak np. Niemiec Ha Schult i Brazylijczyk Vik Muniz, których prace starały się potępić współczesną politykę, stan społeczny i środowiskowy. Właściwie warto podkreślić, jak ci ostatni dwaj artyści, propagatorzy sztuki Trash, podjęli twórczą „walkę” z zanieczyszczeniem środowiska, przekształcając odpady w cenne obiekty sztuki.

Ha Schult, Trash People , instalacja podróżna. @filomena_pazur

Rémy Tassou, Coolpix , 2020. Stal nierdzewna, aluminium, metale i kolaż, 125 x 83 x 10 cm.

Remy Tassou: Coolpix

W odniesieniu do artystów Artmajeur, oni również, reprezentujący różne ideologie i posługujący się bardzo różnymi technikami, stworzyli prace zawierające lub mające za główny temat ubogie materiały, przedmioty z recyklingu i odpady. Przykładem tego jest rzeźba Rémy Tassou, który, zrealizowany techniką kolażu, na tym samym nośniku ustawił różne technologiczne przedmioty codziennego użytku, wśród których wyróżniają się na pierwszy rzut oka telefony komórkowe, piloty , kalkulatory i aparaty fotograficzne. Kompozycja tej pracy została wykonana z pieczołowitością, studium i uwagą, gdyż artysta umieścił na krawędziach, niczym ramę, obiekty w ciemnych tonach, natomiast kolorowe, podzielone ze względu na odcienie, umieścił w centrum rzeźby. W ten sposób wspomniany kolaż, nowatorski i współczesny, promuje, podobnie jak Trash art, ponowne wykorzystanie przedmiotów, które, obecnie nieużywane, zwiększałyby zarówno składowiska odpadów, jak i zanieczyszczenie środowiska. Co więcej, temat pracy, która również wydaje się być swego rodzaju celebracją technologii, może nawiązywać do wagi, jaką ta ostatnia nabrała w naszym współczesnym życiu. Nawiązując do tradycji sztuki-historycznej, Coolpix, który przekształcił przedmioty codziennego użytku w sztukę, reprezentuje rodzaj ready-made. W rzeczywistości rzeźba ta nie może być uznana za autentyczną ready-made, ponieważ przedmioty, którymi manipuluje artysta techniką kolażu, nie zostały pokazane widzowi w swojej pierwotnej formie. Innym współczesnym i „nieczystym” ready-made jest automatyczna kuchenka \ frytkownica Nelson , stworzona w 1979 roku przez Jeffa Koonsa, gdzie eksponowana jest nie tylko frytownica, ale także paski światła fluorescencyjnego, do których została przymocowana.

Zaël, Łyżwiarz przegrany, data nieznana. Gotowe i malowane, 22 x 85 cm.

Zaël: Luźniejszy łyżwiarz

Podobnie jak opisana powyżej praca, ta stworzona przez Zaëla, artystę z Artmajeur, reprezentuje „połowę” ready-made, ponieważ stara deskorolka, najpierw pomalowana, a następnie zawieszona na ścianie przez artystę, została przekształcona w innowacyjną rzeźba, reprezentująca najnowszą kulturę miejską młodzieży. Oryginalność Łyżwiarza Luźnego wpisuje się jednak w najważniejszą tradycję sztuki zachodniej, gdyż pierwszym „nieczystym” ready-made w historii było właściwie Koło Rowerowe , dzieło stworzone przez Marcela Duchampa w 1913 roku, kiedy artysta zebrał się, a następnie wystawione koło rowerowe na stołku. Jednak pierwszym „czystym” produktem gotowym jest Stojak na Butelki z 1914 roku, obiekt, który Duchamp wystawił bez żadnych modyfikacji. Ta innowacja zmieniła świat sztuki na zawsze, ponieważ po raz pierwszy dostrzeżono ważność umiejętności wymyślania nowych znaczeń, a zatem intelektualną zdolność artysty, a nie manualną. Dlatego Zaël, dzięki swojemu konceptualnemu talentowi, był w stanie przekształcić deskorolkę w dzieło sztuki, prawdopodobnie dążąc do wzmocnienia współczesnej kultury młodzieżowej.

Sylvain Berthaume "Bth", Là pub nuit Grament à la santè 06, 2020. Aluminium, metal i żywica, 26 x 38 x 1 cm.

Sylvain Berthaume "Bth": Là pub nuit Grament à la santè 06

Rzeźba artysty Sylvaina Berthaume'a „Bth” autorstwa Artmajeur, przedstawiająca ten sam temat w dwóch wersjach, została wykonana z różnych materiałów, a mianowicie: żelaza konstrukcji nośnej, żywicy niebiańskiej podstawy i aluminium odzyskanego ze starej koki. - puszki coli i Oasis, to części o większym bogactwie chromatycznym. Ta praca jest bardzo szczególna i pełna znaczenia, ponieważ, przedstawiając kultowe marki pop-artu, wykorzystuje materiały odpadowe bliskie prądom artystycznym, które, podobnie jak Trash Art, stanęły po stronie konsumpcjonizmu, promując ochronę środowiska. Oprócz tych dobrych intencji istnieje również osobista intencja artysty, który twierdzi, że wykorzystał popowe obrazy, aby potępić i zwalczać bombardowanie reklamowe współczesnego społeczeństwa. Dlatego rzeźba Sylvaina Berthaume „Bth”, pełna pojęć i odniesień do przeszłości i teraźniejszości świata sztuki, jest reprezentatywnym dziełem naszej epoki, nieusuwalnie naznaczonym uczuciem miłości-nienawiści do panującego konsumpcjonizmu.