Portret Daniele da Volterra, ok. 1545
Kim był Michał Anioł?
Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni , powszechnie znany jako Michelangelo, był włoskim artystą żyjącym w okresie wysokiego renesansu. Urodził się w Republice Florenckiej 6 marca 1475 r., a zmarł 18 lutego 1564 r. Michał Anioł był rzeźbiarzem, malarzem, architektem i poetą, a na jego twórczość duży wpływ miała starożytność. Miał znaczący wpływ na sztukę zachodnią i jest uważany za wzorowego człowieka renesansu, podobnie jak jego współczesny Leonardo da Vinci. Michał Anioł jest dobrze udokumentowany ze względu na dużą ilość zachowanej korespondencji, szkiców i wspomnień. Został okrzyknięty przez współczesnych najwybitniejszym artystą swoich czasów.
Michał Anioł zasłynął w bardzo młodym wieku dzięki dwóm swoim najsłynniejszym rzeźbom, Piecie i Dawidowi, które stworzył przed trzydziestką. Chociaż nie uważał się za malarza, jego freski w Kaplicy Sykstyńskiej, w szczególności sceny Genesis na suficie i Sąd Ostateczny na ścianie ołtarza, są uważane za bardzo wpływowe w historii sztuki zachodniej. Odegrał również kluczową rolę w rozwoju architektury manierystycznej, projektując Bibliotekę Laurenziana. Później, w wieku 71 lat, Michał Anioł został architektem Bazyliki św. Piotra, zastępując Antonia da Sangallo Młodszego. Ukończył zachodni kraniec bazyliki i zaprojektował kopułę, którą zmodyfikowano po jego śmierci.
Michał Anioł był pierwszym zachodnim artystą, którego biografia została opublikowana za jego życia. Za jego życia opublikowano trzy biografie, a biografia Giorgio Vasariego wychwalała go jako przewyższającego każdego artystę, dawnego lub obecnego, we wszystkich trzech dyscyplinach artystycznych. Za życia Michał Anioł był często nazywany Il Divino, co oznacza „boski”. Współcześni podziwiali jego zdolność zadziwiania widzów swoim artyzmem, cechą znaną jako terribilità. Inni artyści próbowali naśladować jego ekspresyjny styl, co doprowadziło do pojawienia się manieryzmu, krótkotrwałego ruchu po okresie wysokiego renesansu.
Michał Anioł, Dawid, ok. 1501-1504. Rzeźba z marmuru, 517 cm × 199 cm. Galleria dell'Accademia, Florencja, Włochy.
Michał Anioł i renesans
W okresie renesansu Michał Anioł był bardzo poszukiwany w lukratywnych zleceniach, co doprowadziło do jego rozległej pracy w Kaplicy Sykstyńskiej. Projekt zakładał misterną dekorację stropu kaplicy i został ukończony w XVI wieku. Wśród różnych części ogromnego fresku Stworzenie Adama wyróżnia się jako jedna z najbardziej znaczących i imponujących artystycznie części. Ten obraz przedstawia słynny moment religijny w nauczaniu chrześcijańskim, który ma wielkie znaczenie we Włoszech, kraju głęboko zakorzenionym w chrześcijaństwie. Scena przedstawia Boga, który tchnął życie w Adama, który stał się pierwszym człowiekiem, do którego później dołączyła Ewa, wyznaczając początek rasy ludzkiej. Temat Adama i Ewy był popularnym tematem na niezliczonych obrazach, zwłaszcza w okresie renesansu, kiedy religia miała znaczący wpływ na społeczeństwo.
Ikoniczne przedstawienie połączenia palców Adama i Boga, symbolizujące stworzenie życia, zyskało własną sławę. Wiele osób woli tę przyciętą wersję większego dzieła sztuki i nabywa ją jako druk artystyczny, plakat lub rozciągnięte płótno, aby ozdobić swoje domy. Panel przedstawiający Stworzenie Adama był jednym z ostatnich dodatków do sufitu Kaplicy Sykstyńskiej, która przez ostatnie 500 lat przyciągała niezliczone rzesze zwiedzających. Prowadzone są regularne prace konserwacyjne, aby zachować ten niezwykły fresk i zapobiec wszelkim uszkodzeniom.
Trwałe dziedzictwo twórczości Adama zainspirowało i urzekło niezliczoną liczbę ludzi, zdobywając szacunek i podziw znawców sztuki i ogółu społeczeństwa.
Michał Anioł stworzył w Kaplicy Sykstyńskiej cztery panele, przedstawiające epizody z Księgi Rodzaju, które wciąż są dobrze znane wśród dużej chrześcijańskiej populacji Europy i wielu innych kontynentów. Ogólnie rzecz biorąc, sztuka włoska odegrała wiodącą rolę w kierowaniu ruchem renesansowym w Europie, wpływając na współczesny rozwój artystyczny, którym cieszymy się dzisiaj. Stworzenie Adama stało się obrazem ikonicznym, rozpoznawanym przez niemal wszystkich, niezależnie od znajomości artysty czy zamierzonego znaczenia obrazu.
To słynne dzieło sztuki można łatwo uznać za równie znane, jak inne ważne dzieła, takie jak Mona Lisa Leonarda da Vinci. Michał Anioł, podobnie jak jego współczesny da Vinci, wykazywał imponujący zakres umiejętności, o czym świadczy stworzenie przez niego rzeźby Dawida. Obecnie grafiki Creation of Adam są regularnie kupowane na całym świecie, odzwierciedlając niesłabnącą popularność sztuki włoskiej XV i XVI wieku. Sztuka włoska odegrała kluczową rolę we wprowadzaniu nowych idei i technik do sztuki europejskiej, tchnąwszy nowe życie w krajobraz artystyczny, który w średniowieczu uległ względnej stagnacji.
Michelangelo Buonaorroti, Stworzenie Adama , 1508-12. Fresk, 280×570 cm. Watykan, Muzea Watykańskie, Kaplica Sykstyńska.
Stworzenie Adama (ok. 1511)
Po prawej stronie znajduje się wizerunek Boga zawieszonego w powietrzu, otoczonego aureolą podtrzymywaną przez anioły i cherubiny. Po lewej stronie widzimy Adama leżącego na łące, z widokiem na trawiaste zbocze. Adam, pierwszy człowiek, jest w pozycji półleżącej, całkowicie nagi, z ręką opartą na prawym kolanie. Jego prawa ręka spoczywa na ziemi, podpierając tułów. Wygląda młodo, ma silne i muskularne rysy. Jego prawa noga jest wyciągnięta wzdłuż zbocza, podczas gdy lewa jest zgięta. Adam jest przedstawiony z profilu i wydaje się, że ożywa, gdy patrzy w stronę Boga i podnosi lewą rękę w Jego kierunku.
Bóg jest ozdobiony różową szatą i jest przedstawiony rozciągnięty w lewo, podtrzymywany przez anioły. Jego długa broda i siwe włosy są delikatnie poruszane przez wiatr. Aniołowie i Bóg otoczeni są szerokim, fioletowym welonem w kształcie nerki. Pod nimi cienka, przezroczysta zielona tkanina zwisa i trzepocze pod aniołem podtrzymującym Boga. Spotkanie między Bogiem a Adamem odbywa się na tle pozbawionym konkretnych szczegółów.
W scenie widzimy dłoń młodego Ignudo pod ciałem Adama. Ignudo odnosi się do męskich postaci ludzkich umieszczonych w rogach paneli narracyjnych.
W przeciwieństwie do poprzednich przedstawień Boga przez innych artystów, portret Michała Anioła w tym dziele sztuki jest odważnym odejściem. Tradycyjnie Bóg był przedstawiany jako majestatyczny i wszechmocny władca ludzkości. Można by oczekiwać, że taka boska postać zostanie namalowana w królewskim stroju i emanująca poczuciem wielkości. Michał Anioł przyjmuje jednak inne podejście, przedstawiając Boga jako prostego, starszego mężczyznę odzianego w lekką, pozbawioną ozdób tunikę, z odsłoniętą znaczną częścią ciała. To przedstawienie rodzi intrygujące pytanie: Co jeśli ta skromna, postarzała twarz jest prawdziwym obliczem Boga? Oferuje intymny portret Jego istoty. Bóg jest przedstawiony jako przystępny, namacalny i blisko związany ze swoim stworzeniem, ponieważ Jego postać przybiera zakrzywiony kształt, sięgając w kierunku Adama.
Kolor i tekstura
Stworzenie Adama autorstwa Michała Anioła to przykład fresku, w którym artysta nałożył farbę na mokry tynk. Paleta kolorów użyta na obrazie wydaje się jasna, składająca się głównie z odcieni cielistych, takich jak różne odcienie brązu i kremowe kolory. Dodatkowo na włosach niektórych postaci pojawiają się żółte akcenty, podczas gdy włosy Boga są przedstawione w chłodniejszym szaroniebieskim kolorze, a włosy Adama są ciemnobrązowe z jaśniejszymi refleksami.
Artysta umiejętnie zastosował ciemniejsze obszary cieniowania na postaciach, skutecznie podkreślając ich kształty i anatomię, aby stworzyć poczucie głębi. Chociaż w kompozycji obecne są inne kolory, nie są one nadmiernie żywe. Należą do nich zielenie reprezentujące trawę po lewej i szal po prawej, a także niebiesko-szare odcienie reprezentujące formację skalną lub niebo za Adamem. Te chłodniejsze schematy kolorów kontrastują z głębszym odcieniem czerwieni widocznym na tkaninie za Bogiem, która jest cieplejszym kolorem.
Ogólnie rzecz biorąc, istnieje harmonijne wykorzystanie kolorów w całej kompozycji, głównie ze względu na zastosowane podobne odcienie skóry. Tło zawiera kontrastujące kolory, takie jak zielony, niebieski i czerwony, zapewniając inną wartość kolorystyczną w porównaniu do jaśniejszych tonów użytych dla postaci. Pozostałe tło fresku ma neutralny biało-szary kolor, co dodatkowo podkreśla główne postacie Boga i Adama na pierwszym planie. Tło to można interpretować jako białe chmury na tle nieba. Draperie i ubrania mają domniemaną fakturę, wydając się lekkie i półprzezroczyste. Co więcej, same postacie są przedstawione z gładkimi teksturami skóry, przy czym niektóre mają pulchne ciało, podczas gdy inne wykazują bardziej muskularną definicję.
Warto zwrócić uwagę na płynny i miękki wygląd włosów postaci, zwłaszcza włosów Boga, które wydają się powiewać po prawej stronie kompozycji, pozornie pod wpływem niewidzialnego wiatru lub bryzy.
Linie
Umiejscowienie Boga i Adama w kompozycji tworzy poczucie równowagi. Są one strategicznie rozmieszczone, aby podzielić dzieło na dwie odrębne części. Postać Adama jest często opisywana jako "wklęsła", podczas gdy postać Boga jest postrzegana jako "wypukła". Ten wyraźny kontrast między dwiema postaciami nie tylko dodaje wizualnego zainteresowania, ale także wskazuje na głębsze znaczenie i związek między Bogiem a Adamem.
Co więcej, tła za każdą postacią mają głównie zakrzywione kształty, które kontrastują z silną poziomą linią utworzoną przez wyciągnięte ramiona i złączone dłonie Boga i Adama. Ta pozioma linia służy do połączenia dwóch wcześniej wspomnianych części kompozycji.
Wschodnia strona Kaplicy Sykstyńskiej, od końca ołtarza.
Symbologia
Tło sceny stworzenia Adama nie zawiera skomplikowanych szczegółów, symbolizujących narodziny ludzkości. To minimalistyczne tło pozwala postaciom wyraźnie wyróżnić się na jasnym tle, przekazując jasny i charakterystyczny przekaz. Według tradycji Boga wspierają aniołowie i cheruby, które w ciekawy sposób przybierają wygląd postaci ludzkich, zwłaszcza nastolatków i dzieci. Te anielskie istoty są przedstawiane z substancjalnymi i realistycznymi ciałami, podkreślając ich fizyczną obecność i ich wysiłki na rzecz wspierania Boga. Dodatkowo ich twarze są bardzo charakterystyczne, każdy ma inny wyraz twarzy.
Przedstawienie Stworzenia Adama to najsłynniejsza scena na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej. Jego sławę w dużej mierze przypisuje się ikonicznemu obrazowi dwóch prawie dotykających się palców. Na tym obrazie Bóg Ojciec wyciąga rękę w kierunku Adama znajdującego się poniżej, podczas gdy Adam podnosi swoją rękę powyżej. Obie postacie mają rozpostarte ramiona, a ich palce wskazujące przedstawiają momenty od kontaktu. Michał Anioł miał na celu uchwycenie dokładnego momentu, w którym Stwórca ma zamiar nawiązać fizyczny kontakt ze swoim stworzeniem, napełniając Adama iskrą życia. Siłę tego obrazu, który stał się emblematem kreacji, potęguje także elegancja gestów i postaw obu postaci. Dodatkowo postać Adama ma zniewalającą siłę wizualną dzięki drobiazgowej rzeźbie, która podkreśla objętości jego nagiego ciała. Niektórzy historycy odnotowują podobny gest w Zwiastowaniu Cestello Sandro Botticellego, jeszcze bardziej podkreślając znaczenie tego gestu w historii sztuki.
Zwróćmy teraz uwagę na czerwone tło za obrazem Boga. Niektórzy uważają, że to tło przypomina mózg. Doprowadziło to do wniosku, że Bóg celowo wstrzymał inteligencję Adama, utrzymując go w nieświadomości poznania dobra i zła. Dopiero po tym, jak Adam zgrzeszył, Bóg pozwolił mu posiąść tę wiedzę. Jeśli jednak analiza tego obrazu czegoś nas nauczyła, to tego, że stworzenie człowieka przez Boga nie polegało tylko na tym, aby istniał; chodziło o nawiązanie z nim głębokiej relacji. Przyglądając się obrazowi z bliska, można naprawdę docenić śmiałość, z jaką został stworzony. Pociągnięcia pędzla Michała Anioła są pewne i energiczne, nie pozostawiają miejsca na przypadek. Napisano wiele książek i dokonano reinterpretacji, ale prawdziwe piękno Stworzenia Adama nie polega na jego statusie ponadczasowego arcydzieła, ale na jego zdolności do rezonowania z każdą osobą na tej ziemi. Reprezentuje początek każdego z nas, niezależnie od dzielących nas różnic. Ten obraz był interpretowany niezliczoną ilość razy, a jednak wciąż wymyka się zrozumieniu. Jest w jego kontemplacji coś, co wymyka się słownej ekspresji, jakkolwiek poetyckiej. W tych ponad stu pociągnięciach pędzla Michał Anioł namalował samo życie. Przedstawiał źródło życia, początek życia, a poprzez włączenie obrazu Dzieciątka Jezus uchwycił ideę życia wiecznego. Przenosi nas do tego momentu przede wszystkim, zabierając nas z powrotem do genezy ludzkości, kiedy rasa ludzka była tylko mglistą koncepcją w powietrzu. Niesamowita dbałość o szczegóły tego elementu jest zachwycająca, a jego bezproblemowa integracja z innymi elementami sufitu jest imponująca.
To niezwykłe, jak wielu artystów próbowało, ale nie udało im się, naprawdę uchwycić momentu stworzenia Adama. Jednak Michał Anioł z powodzeniem rejestruje cały proces, nie pomijając niczego. Ten fresk trwa jako jedno z najbardziej niezwykłych osiągnięć artystycznych. Kiedy Adam kładzie się na ziemskiej ziemi, jego siła fizyczna jest widoczna dla każdego obserwatora. Ucieleśnia wyidealizowaną postać Greka lub Rzymianina, z jego wdziękiem i falującymi mięśniami. Jednak pomimo swojej fizycznej doskonałości dzieło to pozostaje niekompletne. Adam zawsze wyciąga rękę do Boga, okazując zaufanie do Stwórcy. Bóg go podtrzymuje i choć wydaje się, że Adam jest zdrowy, rozciąga się, by przyjąć proste dotknięcie Boga. Obraz Boga odzwierciedla obraz Adama, a kiedy patrzą sobie w oczy, nawiązuje się między nimi intensywna i piękna więź. Adam tęsknie patrzy na swojego stwórcę iw tym momencie Michał Anioł uchwycił esencję tego, co to znaczy być człowiekiem. Obraz przedstawia próg stworzenia, gdy Adam rozciąga się, aby otrzymać pokarm niezbędny do przetrwania jego fizycznej formy. Tymczasem Bóg wyciąga rękę, aby dać swemu stworzeniu ducha i duszę. Dzięki uchwyceniu tej wyjątkowej chwili stworzenie fizycznej i duchowej postaci Adama zostaje na zawsze wyryte w pamięci każdego pokolenia.
Michelangelo Buonarroti, Sybilla kumajska , ok. 1511. Fresk, 375×380 cm. Watykan, Muzea Watykańskie, Kaplica Sykstyńska.
Oznaczający
Główna interpretacja tego obrazu obraca się wokół stworzenia ludzkości i początku rasy ludzkiej. Jednak po bliższym przyjrzeniu się, dzieło sztuki zagłębia się w głęboki związek między Stwórcą a jego dziełem. Z prostym wyciągnięciem ramion Bóg rodzi Adama i kieruje jego uwagę na Dzieciątko Jezus, które służy jako zbawiciel Adama. Stwórca demonstruje w tym przedstawieniu wszechwiedzę, przewidując upadek ludzkości po poddaniu się pokusie diabła. W ten sposób Bóg uprzedza ten upadek i oferuje gotowe rozwiązanie przez Chrystusa.
Niemniej jednak w tabeli pozostaje znaczna niejasność. Czy Adam i Bóg odpuszczają, czy też wyciągają rękę? Przedstawienie ich palców utrudnia rozpoznanie, czy Bóg i człowiek zaspokajają wspólne pragnienie współistnienia, czy też idą własnymi drogami, a człowiek rozpoczyna samodzielne życie. Obserwując postawę Adama zauważamy uczucie odprężenia. Można to interpretować w ten sposób, że chociaż żyje, wciąż brakuje mu czegoś istotnego. Dlatego Adam wyciąga rękę do Boga, pragnąc otrzymać pierwiastek, który odróżnia go od innych stworzeń wędrujących po ziemi. Z drugiej strony skoncentrowany wygląd Boga sugeruje aktywne zaangażowanie, jak gdyby pilnie pracował nad udoskonaleniem swojego stworzenia. Dlatego uzasadnione jest stwierdzenie, że postacie łączą ręce raczej w związku niż rozstaniu.
Co ciekawe, nawet geografowie zinterpretowali ten obraz jako przedstawiający dwa lądy połączone wąskim pasem, ale oddzielone szerokim kanałem. Podobnie naukowcy przeanalizowali obraz jako symbol narodzin ludzkości. Swoją hipotezę wysnuwają z czerwonego tła, które interpretują jako wyobrażenie ludzkiego płaszcza macicy, podczas gdy zielony szal symbolizuje niedawno odciętą pępowinę.
Wszystkie te interpretacje do pewnego stopnia zbiegają się w tej samej idei. Pozostaje jednak pytanie: dlaczego Michał Anioł przedstawił ręce w ten szczególny sposób? Dlaczego ich nie dotknąć? Rozważanie tego szczegółu może być frustrujące. Jednak to właśnie ten wyjątkowy aspekt sprawił, że obraz stał się sławny. Niewielka szczelina między dwoma palcami, mierząca prawie cal, zmusza widzów do drugiego i trzeciego spojrzenia na cały obraz. Pomimo wyciągniętych wniosków na temat znaczenia obrazu pozostaje on enigmatyczny. Przyglądając się bliżej, można dostrzec to, czego brakuje – poczuć siłę, która wydaje się istnieć między dwoma palcami. To jest jak ładunek elektryczny, a gdy obraz zapada w umysł, pojawia się realizacja, uświadamiająca widzowi głębszy sens obrazu. To jest sam początek; jeden błąd, a ludzkość poszłaby zupełnie inną drogą. W grę wchodzi delikatność, a obserwując niezachwiane skupienie Boga na zadaniu, można wyczuć Jego dążenie do doskonałości.
Staje się to jeszcze bardziej intrygujące, gdy wyobrazisz sobie stykające się dwa palce. Och, uczucie, jakie Adam musiał odczuwać, gdy dotyk nieśmiertelności przeniknął jego duszę. Michał Anioł uchwycił to, co Kościół starał się wyjaśnić swoim wyznawcom przez wieki – boską iskrę życia. Stanowi dowód na to, że Bóg i człowiek są niczym innym jak doskonałym odbiciem siebie nawzajem. Poprzez Stworzenie Adama Michał Anioł po cichu obejmuje przeszłość, teraźniejszość i przyszłość ludzkości w jednej klatce. Można powiedzieć, że ten obraz został ukształtowany u zarania dziejów, ponieważ jego renderowanie jest naprawdę niesamowite. Niewprawnemu oku może się to wydawać prostym przedstawieniem dwóch postaci sięgających do siebie. Jednak po bliższym przyjrzeniu się, ta ulotna chwila, zanim palec Boży tchnął życie w palec Adama, staje się esencją wszystkiego, co rozumiemy iw co wierzymy.
Obraz wywyższa Boga na różne sposoby. Sam fakt, że jednym dotknięciem palca inicjuje całą rasę ludzi, powinien wystarczyć, aby ugruntować jego pozycję Wszechmogącego. Jednak Michał Anioł idzie jeszcze dalej. Bóg nie musi fizycznie dotykać Adama, aby obserwator poczuł moc, siłę i życie przeniesione z jednego palca przez przestrzeń do drugiego palca. To właśnie ten element słusznie zasługuje na uznanie obrazu. Należy jednak rozważyć inną perspektywę. Dla tych, którzy nie znają Michała Anioła ani jego dzieł, nie zetknęli się z tytułem obrazu ani historią stworzenia, zrozumienie istoty stworzenia Adama może być trudne. Z tego punktu widzenia, bez wiedzy o iskrze między palcami, obecności Dzieciątka Jezus ani jakichkolwiek skojarzeń z narodzinami ludzkości, obraz przedstawia po prostu dwie pochylone ku sobie postacie. .
Delikatny związek między twórcą a dziełem staje się widoczny dopiero wtedy, gdy widz zrozumie temat obrazu. Należy jednak wziąć pod uwagę inny aspekt. Przedstawione w tej pracy pojęcie władzy nie wynika z samego obrazu. Większość ludzi zna historię tego obrazu, co może zaślepić ich na fakt, że przedstawia on po prostu dwie postacie delikatnie zbliżające się do siebie, obie pełne pożądania i powściągliwości. Ich palce są wyciągnięte, prawie się dotykają, ale ręce rozciągają się w pustkę. Co więcej, aniołowie wspierający postać Boga wydają się zmagać ze swoim zadaniem. Obraz oderwany od wpływu historii stworzenia zmienia się w przedstawienie miłości i przyjaźni. Wykracza poza bycie wyjątkowo związanym z Bożym stworzeniem Adama i zamiast tego przekazuje uniwersalne pragnienie ludzkiego związku. Ten aspekt pracy wywołuje zarówno komfort, jak i smutek. Trudno wyobrazić sobie ludzkość bez obecności Boga, ale postrzeganie relacji między tymi dwiema postaciami jako ściśle jednostronnej też nie jest do końca pocieszające.
Michał Anioł Buonarroti, Sybilla delficka , ok. 1508-10. Fresk, 350×380 cm. Watykan, Muzea Watykańskie, Kaplica Sykstyńska.
Kontekst tworzenia
W 1505 roku Michał Anioł został wezwany do Rzymu przez nowego papieża Juliusza II. Papież powierzył mu budowę wielkiego grobowca, który miał mieć czterdzieści posągów i być ukończony w ciągu pięciu lat.
Jednak z powodu różnych przerw i konkurujących żądań stawianych Michałowi Aniołowi pod patronatem papieża, grobowiec nigdy nie został ukończony w sposób zadowalający dla artysty, mimo że poświęcił temu projektowi 40 lat. Grób, znajdujący się w kościele S. Pietro in Vincoli w Rzymie, słynie z centralnej figury Mojżesza, ukończonej w 1516 roku. przechowywany w Luwrze.
W tym okresie Michał Anioł podjął się monumentalnego zadania malowania sufitu Kaplicy Sykstyńskiej, co trwało około czterech lat, od 1508 do 1512 roku. Według relacji Condivi, biografa Michała Anioła, Bramante, który brał udział w budowie kościoła św. Saint-Pierre. Piotra, żywił niechęć do zlecenia Michała Anioła i skłonił papieża do wyznaczenia mu nieznanego medium w nadziei, że mu się nie powiedzie.
Michał Anioł, któremu początkowo zlecono namalowanie Dwunastu Apostołów na trójkątnych pendentywach podtrzymujących sufit, zdołał przekonać papieża Juliusza, by przyznał mu swobodę artystyczną i przedstawił bardziej ambitny i złożony plan. Ostateczna kompozycja przedstawia różne sceny, w tym stworzenie, upadek człowieka, obietnicę zbawienia przez proroków i genealogię Chrystusa. Dzieło było częścią większego projektu dekoracyjnego wewnątrz kaplicy, który przedstawiał główne doktryny Kościoła katolickiego.
Rozległa kompozycja obejmowała powierzchnię ponad 500 metrów kwadratowych i zawierała ponad 300 postaci. Część centralna przedstawiała dziewięć epizodów z Księgi Rodzaju, obejmujących stworzenie Ziemi przez Boga, stworzenie człowieka i jego upadek z łaski oraz przedstawienie Noego i jego rodziny jako przedstawicieli rodzaju ludzkiego. Ozdobą pendentywów podtrzymujących sufit było dwanaście postaci, które przepowiadały przyjście Jezusa, w tym siedmiu proroków Izraela i pięć sybilli, prorokini świata klasycznego. Godne uwagi malowidła sufitowe to Stworzenie Adama, Adama i Ewy w ogrodzie Eden, Potop, Prorok Jeremiasz i Sybilla z Cumae.
Kaplica Sykstyńska, jak mogła wyglądać w XV wieku (rysunek z XIX wieku).
Michała Anioła i Kaplica Sykstyńska
Michał Anioł Buonarroti, mimo początkowych niechęci, przyjął w 1508 roku zlecenie namalowania na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej dziewięciu scen z Księgi Rodzaju, na których znalazły się także postacie proroków, sybilli i przodków Chrystusa.
Projekt stawiał wiele wyzwań. Ogromna powierzchnia sklepienia w połączeniu z odmową Michała Anioła wezwania asystentów sprawiły, że zadanie było jeszcze bardziej wymagające. Zakrzywiony kształt sklepienia stwarzał problemy ze zniekształceniami optycznymi, a wysokość sufitu wymagała kosztownych rusztowań. Ponadto papieżowi zależało na szybkim zakończeniu prac.
Jednak pomimo tych przeszkód Michał Anioł wykazał się niezwykłym geniuszem i udało mu się ukończyć freski w 1511 roku, w mniej niż cztery lata.
Początkowo Michał Anioł zaczął od ostatnich scen porządku narracyjnego, w których występuje wiele małych postaci. W miarę postępów upraszcza kompozycje, przedstawiając większe i mniejsze postacie. Czuł się bardziej komfortowo pracując na dużą skalę i mniej polegał na rysunkach przygotowawczych. Aby przyspieszyć ten proces i obniżyć koszty, sam zaprojektował innowacyjne rusztowanie jezdne.
Metaforycznie całe sklepienie można postrzegać jako celebrację ludzkiego ciała, podkreślając jego siłę, piękno i potencjał ekspresyjny. Michał Anioł eksplorował różne pozy, podkreślając każdy mięsień, jakby rzeźbił farbą. Naga forma była szeroko rozważana we wszystkich jej odmianach, podczas gdy naturalne krajobrazy i elementy architektoniczne odgrywały w kompozycji rolę drugorzędną.
Kolory użyte przez Michała Anioła były żywe, jaskrawe i mieniące się, zwiększając ogólny efekt wizualny fresków.
Fragment sufitu Kaplicy Sykstyńskiej.
Oto lista przedmiotów reprezentowanych przez Michała Anioła na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej.
Opaska pośrodku sklepienia, od ołtarza do tylnej ściany: Sceny z Księgi Rodzaju.
Bóg oddziela światłość od ciemności
Bóg stwarza słońce i księżyc
Bóg oddziela ziemię od wód
Stworzenie Adama
Bóg stwarza Ewę
Grzech pierworodny
Ofiara Noego
Powszechna powódź
Pijaństwo Noego
Zewnętrzne opaski łukowe:
Prorok Jonasz
Prorok Jeremiasz
Libijska Sybilla
Sybilla perska
Prorok Daniel
Prorok Ezechiel
Sybilla z Cumae
Sybilla erytrejska
Prorok Izajasz
Prorok Joel
Delficka Sybilla
Prorok Zachariasz
W trójkątach w oknach: Przodkowie Chrystusa.
W czterech rogach sklepienia:
Kara dla Amana
Brązowy Wąż
Dawid i Goliat
Judyta i Holofernes
Interesujące fakty
Malując sklepienia i kopuły z postaciami i postaciami nad głową, Michał Anioł często znajdował się w niezręcznej pozycji. To dało mu ból pleców i poważne problemy ze wzrokiem.
Selena Mattei