Krótkie wprowadzenie

Mój impuls do napisania jest czysto podyktowany chęcią pokazania Wam dwóch równoległych rzeczywistości sztuki, poprzez które nałożyły się teraz dwie wizje macierzyństwa par excellence, w każdym przypadku wyrażone poprzez ikoniczny obraz matki złapanej w towarzystwie jej czułej dziecko. W rzeczywistości, podczas gdy przedstawienia tej ostatniej intymnej więzi od dawna przedstawiają różnorodne codzienne sceny, którym towarzyszy bardziej rygorystyczna ikonografia religijna, ważne jest, aby podkreślić, jak w odległej przeszłości, a dokładniej w okresie średniowiecza i renesansu zachodnia narracja figuratywna dotycząca macierzyństwa przybierała wyłącznie postać świętej Madonny z Dzieciątkiem, jednoznaczną i jednoznaczną ilustrację koncepcji stworzenia, czystości i miłości do dziecka, ale także samej więzi z boskością, jak bezwarunkowo zaakceptowała swoje przeznaczenie jako matki narzucone jej z góry. Współistnienie sacrum i profanum, w odniesieniu do wspomnianego tematu, wysuwało się na pierwszy plan dopiero stopniowo, bez wątpienia dzięki rozmachowi takich jak Caravaggio, który w XVII wieku przedstawiał boskie macierzyństwo jako bardziej ludzkie i ziemskie wydarzenie. Mimo tego „debiutu” sukces „Świeckich Madonn” zmaterializował się dopiero między końcem XIX a XX wiekiem, kiedy to przedstawianie zwykłych śmiertelników zaczęto kojarzyć z nową wizją macierzyństwa, niekiedy podkreślającą również aspekty bólu i cierpienie, dobrze podsumowane ekspresjonistyczną narracją i przedstawieniem nieświadomości autorów takich jak Egon Schiele.

MATERNITY 9 (2023) Obraz Madeline Berger (MadB).

Sacrum i profanum: porównanie

Doszliśmy do próby skojarzenia niektórych z najbardziej znanych Madonn z Dzieciątkiem w historii sztuki z kolejnymi świeckimi arcydziełami, aby odsłonić bezprecedensowe powinowactwa, które poprzez proste skojarzenia miejsc, kolorów i gestów prowadzą nas do rozpoznać powtarzające się aspekty macierzyństwa, więź, którą należy rozumieć jako prawdziwe przedłużenie życia kobiety, kontynuowane w życiu nowej istoty, które musi być mądrze wykuwane z odpowiednią troską i uwagą, co prowadzi nas do podziękowania naszym twórcom następującymi wyzwoleniami stwierdzenie: niech żyją matki! W związku z tym, myśląc o dedykowaniu tej opowieści mojej własnej, podniecając ją tak, jak na premierze recitalu tutu dla niemowląt, zaczynam od Giotta, ikonicznego twórcy Narodzenia Jezusa (1303-05), fresku, na którym mimo wielu interesujących miejsc Madonna pozostaje całkowicie pochłonięta wpatrywaniem się w syna, a akcja toczy się w skalistym krajobrazie, gdzie narzuca się obecność drewnianej stajni, przy której służący, wół i osioł, a także śpiący Józef , pojawiają się także pasterze z trzodą oraz pięciu aniołów: czterech zamierza skierować gesty modlitewne do nowonarodzonego dziecka, a piąty podejmuje się poinstruować wspomnianych pasterzy o cudownym wydarzeniu. Sama chata Giotta przenosi nas w podobne miejsce, w którym Giovanni Segantini ustawił obraz Dwie matki (1889), dzieło, w którym występuje nie tylko bluźniercze macierzyństwo, ale także zwierzęcy przykład gatunku. Rzeczywiście, w stajni oświetlonej lampą oliwną jawi się nam podwójna wizja wspomnianej uczuciowości: młoda matka, siedząca na stołku do dojenia i prosto ubrana, zasypia we śnie, czule strzegąc w ramionach niemowlę, podczas gdy , po lewej stronie podpory, krowa, schwytana w momencie karmienia z paśnika, układa swoje ciało blisko ciała swojego młodego, złapanego spokojnie odpoczywającego cielęcia, niemal zakamuflowanego wśród słomy. Od pokrewieństwa miejsca przechodzimy teraz do chromatycznych, zaczynając od złota Cimabue, a kończąc na „prawie” żółtej Vincenta van Gogha, czyli analizując Madonnę z Santa Trinita (1260-80) i Madame Roulin and Her Baby (1888). ).

Giotto, Narodzenie Jezusa , ok. 1303-1305. Fresk, 200 × 185 cm. Padwa: Kaplica Scrovegnich.

Vincent Van Gogh, Madame Roulin i jej dziecko , 1888. Olej na płótnie, 63,5 cm × 20,3 cm. Nowy Jork: Metropolitan Museum of Art.

Mówiąc o pierwszym jasnym arcydziele, tempera na desce florenckiego mistrza uwiecznia Dziewicę umieszczoną pośrodku ołtarza, postać siedzącą na imponującym architektonicznym tronie, z którego ukazana jest w intencji niesienia Jezusa, Dzieciątka, które jest otoczona wraz z matką czterema aniołami po prawej i czterema po lewej stronie, natomiast poniżej kształtują się postacie czterech proroków zrealizowane w połowie długości. Znaczenie tego arcydzieła polega na tym, że stanowi wyraźny przykład dojrzałego malarstwa toskańskiego mistrza, zrealizowanego za pomocą środków stylistycznych zdolnych do unowocześnienia poprzedniej tradycji bizantyjskiej, zdolnych do nadania postaci ludzkiej bardziej naturalnego i mniej stereotypowego wyglądu. Jeśli chodzi o Van Gogha, z drugiej strony, jego genialne dzieło stanowi „osobne” badanie figuratywne, ponieważ jego pogląd na świat, a co za tym idzie na gatunek ludzki, był luźno ustrukturyzowany w odniesieniu do tradycji, ponieważ udręczony holenderski artysta podążał za wyłącznie poruszenia jego duszy, które w tym przypadku doprowadziły do powstania energicznego portretu Augustyna i jego małej córeczki Marcelle, czyli jednego z wielu dzieł, które mistrz poświęcił rodzinie Roulinów, powstałych około pół roku po artysta przeniósł się z Paryża do Arles. Podsumowując, związek między teraźniejszością a przeszłością powraca w geście, zwłaszcza karmienia piersią, uchwyconym zarówno przez Mleczną Madonnę Ambrogio Lorenzettiego (1324-25), jak i profanum Macierzyństwo Auguste'a Renoira (1885). Uważa się, że pierwsze dzieło jest u szczytu XIV-wiecznej tendencji do przedstawiania ikonografii Madonny z Mlekiem w sposób mniej stylizowany, a bardziej realistyczny, co w tym konkretnym przypadku następuje poprzez utratę frontalności typowej dla ikon bizantyjskich. aby z miłością zwrócić Dziewicę ku Dzieciątku Jezus. Z taką samą łagodnością zapewne kierował się wspomniany francuski mistrz, który na obrazie z 1885 roku korzysta z okazji uwiecznienia tematu, który jako bohater serii prac ma na celu przedstawienie jego przyszłej narzeczonej Aline podczas karmienia małego Pierre'a. Wreszcie, podobnie jak w przeszłości, temat macierzyństwa jest nadal bardzo modny w sztuce współczesnej, co można wykazać analizując niektóre prace artystów Artmajeur, jak na przykład Kobieta niosąca życie Corbello, Matka Jayr Peny oraz Kobieta i ptak autorstwa Anne Christine Fernand Laurent.

KOBIETA, KTÓRA PRZYNOSI ŻYCIE (2021)Rzeźba autorstwa Corbello.

Corbello: Kobieta, która przynosi życie

Tytuł mrocznej rzeźby Corbello z niezwykłą wyrazistością, a więc nie pozostawiając w umyśle widza żadnych wątpliwości, określa zadanie ciężarnego ciała bohaterki, kołyski przeznaczonej do przechowywania, ochrony i pielęgnowania, a następnie rodzenia, nowe życie. W podobny sposób doszło jednak do „narodzin” rzeźbiarza Artmajeur, który po idealnym pomyśle nad wspomnianym dziełem i pielęgnowaniu go myślami, wziął do ręki narzędzia, by nadać mu życie i konkretną formę w realnym świecie. Podobną czynność wykonał Pablo Picasso, który podobnie był autorem obrazu życia par excellence, który zrealizowany za pomocą wiecznie rodzącego się medium sztuki przybrał konkretną formę w rzeźbie Kobieta w ciąży (1950), pracy gipsowej , drewniano-ceramiczne zachowane w MoMA (Nowy Jork), w którym dość dobrze widoczne są naczynia tworzące piersi i rozszerzona macica kukły, prawdopodobnie wykonane jako wyraz spełnienia pragnienia artystki dotyczącego trzeciego dziecka. Wygląda na to, że ówczesna partnerka Picassa, Françoise Gilot, z którą Picasso mieszkał w latach 1946-1953, odmówiła posiadania z nim kolejnego dziecka, do tego stopnia, że słynny artysta próbował ją przekonać, wykonując samą wspomnianą rzeźbę, która stając się pod każdym względem rodzajem totemu płodności, niestety nie spełnił swoich perswazyjnych intencji. Na koniec, jeśli chodzi o sztukę współczesną, warto wspomnieć o rzeźbie Rona Muecka Kobieta w ciąży (2002), hiperrealistycznej pracy wykonanej z włókna szklanego, silikonu i ludzkich włosów, która ukształtowała się z uważnych studiów modelki, książek, fotografii i tematycznych rysunki „przekomponowane” w celu uzyskania jak najdoskonalszego sposobu wykonania.

„MATKA” (2022) Malarstwo: Jayr Peny.

Jayr Peny : Mamo

Wzorując się na bardziej klasycznej tradycji figuratywnej, Matka z Peny mogła czerpać inspirację z arcydzieł o podobnej kompozycji, takich jak na przykład Madonna z Dzieciątkiem (ok. 1320) Maestro di San Torpè, Madonna z Dzieciątkiem (ok. 1485) Lorenzo Di Credi, Madonna z Dzieciątkiem (ok. 1445-50) Beato Angelico itp. A co jeśli porzucimy filary sztuki zachodniej i poszukamy wzorców Matki w twórczej produkcji Wschodu? Z pewnością natknęlibyśmy się na twórczość Kitagawy Utamaro, japońskiego malarza i rysownika, uznawanego za jednego z najwybitniejszych artystów ukiyo-e, czy na typowy drzeworyt, za pomocą którego powołał do życia Midnight: Mother and Sleepy Child (1790) , arcydzieło przedstawiające harmonijną miłość matki do syna, jest częścią znanej serii zatytułowanej „Fuzoku Bijin Tokei”, dosłownie: Codzienne nawyki kobiet. W tym twórczym kontekście właśnie Midnight: Mother and Sleepy Child, pomyślany w celu zilustrowania godziny północy, starał się przedstawić zaspaną matkę wychodzącą z moskitiery, aby zaopiekować się synem, który bardzo śpiący przeciera oczy. Osobisty, codzienny charakter takiego tematu daje nam miarę nowego zainteresowania, które pojawiło się u jednostki w okresie Edo, kiedy Utamaro poświęcił się całkowicie studiom nad kobietami, ale także delikatniejszym wizerunkom matek i dzieci złapany w codzienność.

KOBIETA Z PTAKIEM (2021) Obraz Anne Christine Fernand Laurent.

Anne Christine Fernand Laurent: Kobieta z ptakiem

Po co włączać obraz Laurenta do tematu mającego na celu włączenie matek? Odpowiedź znajdujemy w najnowocześniejszych twierdzeniach feminizmu, zgodnie z którymi nie wszystkie kobiety muszą koniecznie być kojarzone z macierzyństwem, a jeśli tak, to formy tego ostatniego rozszerzyły się obecnie tak bardzo, że niekiedy uzasadnione jest uznanie u zwierząt towarzyszących rodzaj kontynuacji własnego istnienia. Nie oceniając w żaden sposób osobistych wyborów, ale po prostu zgadzając się na celebrowanie mnogości form ludzkiego szczęścia, dedykuję tę ostatnią część mojej opowieści wszystkim kobietom, które z jakiegokolwiek powodu zdecydowały się nie być matkami, ale konstelacji w ich miękkich ramionach jak najszerszej gamy wyrazów miłości, które w tym przypadku chciałem skojarzyć z formą życia zwierząt zapożyczoną z prac artysty z Artmajeur, pozornym hołdem złożonym arcydziełom Leonarda Dama z gronostajem da Vinci (1488-1490) i Dama z jednorożcem Rafaela (1505-156). Jeśli chodzi o ten ostatni obraz, Dama z Jednorożcem ukazana jest w centrum obrazu, część podpory, w której przyjmuje pozycję w trzech czwartych, co powoduje, że zorientowana w lewo powoduje, że jej wzrok kieruje się w prawo. Oprócz twarzy, która jest młodzieńcza i regularna, jej długie blond włosy, zebrane w fryzurę, opadają jej na plecy, opierając się na sukni z szerokim dekoltem, na której znajduje się drogocenny naszyjnik, ozdobiony dużym kwadratowym rubinem i biała perła, jest widoczna. Na tym bardzo eleganckim ubraniu czai się mały jednorożec, który niczym futrzane dziecko jest chroniony, tulony i strzeżony przez kobietę, której oczy zdają się wykrzykiwać, że jest gotowa na wszystko, by go obronić.