Miuccia Prada: kolekcja Fondazione Prada

Miuccia Prada w 2011 r. – Cory M, za Wikipedią.

Kim jest Miuccia Prada?

Miuccia Bianchi Prada, włoska projektantka mody i potentat biznesowy, urodziła się 10 maja 1949 roku jako Maria Bianchi. Jest znana jako siła twórcza marki Prada i wizjonerska założycielka jej spółki zależnej Miu Miu. Według danych Forbesa z października 2021 r. jej majątek szacowano na imponujące 4,8 miliarda dolarów. Jednak w czerwcu 2021 r. Bloomberg wycenił jej majątek netto jeszcze wyżej na 6,62 miliarda dolarów, co plasuje ją na 464. miejscu wśród najbogatszych osób na świecie.

Miuccia Prada, najmłodsza wnuczka Mario Prady, przejęła kontrolę nad rodzinnym biznesem produkującym towary luksusowe w 1978 roku. Pod jej kierownictwem firma rozszerzyła swoje wpływy, przejmując znane marki, takie jak Jil Sander, Helmut Lang i prestiżowy szewc Church & Co. .

W 2002 roku Prada rozpoczęła nowe przedsięwzięcie, zakładając własne muzeum sztuki współczesnej, prezentując swoją pasję do sztuki i kultury.

Doceniając jej nienaganne wyczucie stylu i wpływy na branżę modową, w marcu 2013 r. magazyn „Forbes” uhonorował Miuccię Pradę jako jedną z pięćdziesięciu najlepiej ubranych osób powyżej 50. roku życia. W 2014 r. jeszcze bardziej umocniła swoją pozycję wybitnej postaci, zdobywając tytuł 75. miejsce na liście najpotężniejszych kobiet świata magazynu Forbes, a jej majątek szacowany jest na oszałamiające 11,1 miliarda dolarów.

Jak oddzielić modę od sztuki

Miuccia Prada jest najbardziej znana ze swojej kultowej marki modowej noszącej jej imię, ale pozostawiła także znaczący ślad na włoskiej scenie artystycznej. Od dawna jest oddaną zwolenniczką współczesnych artystów, uznając ich za jedne z najbardziej uzdolnionych intelektualnie osób na świecie. W wywiadzie dla ArtMag z 2015 roku Miuccia Prada podzieliła się swoim podziwem dla artystów i chęcią uczenia się od nich na temat zmieniającego się stanu świata.

Pomimo głębokiego zaangażowania zarówno w dziedzinę sztuki, jak i mody, Miuccia Prada zwykle utrzymuje te zainteresowania odrębnie. Zazwyczaj nie zaprasza artystów do współpracy przy jej kampaniach modowych. Podkreśla jednak, że chociaż moda stanowi jej główne zaangażowanie zawodowe, to sztuka naprawdę odzwierciedla jej osobowość. Kiedyś powiedziała: „To, co mnie głęboko intryguje, to nie pewność, ale raczej wątpliwości, starcia i konflikty”. Intrygującym przejawem jej miłości do sztuki w imperium mody jest jej biuro, które może pochwalić się zabawnym elementem: zjeżdżalnią rurową zaprojektowaną przez artystę Carstena Höllera, która łączy jej biuro z dziedzińcem poniżej.

Ten eksperymentalny i niekonwencjonalny duch znajduje swoje miejsce w muzeum, które Miuccia Prada i jej mąż Patrizio Bertelli zainaugurowali w Mediolanie w 2015 roku. Zaprojektowana przez Rema Koolhaasa przestrzeń ta łączy nowe konstrukcje z odnowionymi magazynami przemysłowymi, przekształcając je w galerie sztuki. Inauguracyjna wystawa muzeum, „Serial Classic”, zgłębiła temat rzymskich reprodukcji greckich dzieł sztuki, nadając ton kolejnym wystawom, w których eksplorowano dzieła takich artystów jak Betye Saar, Jannis Kounellis i HC Westermann.

Zamiast zdecydować się na oczywisty wybór uruchomienia galerii sztuki współczesnej z wystawami poświęconymi sztuce współczesnej, Prada i Bertelli celowo przyjęli sprzeczne podejście. Jak to ujął sam Bertelli: „Moim marzeniem jest zrobić rzecz oczywistą. Oczywiście nigdy bym tego nie zrobił. Ale jako sprzeczne stanowisko”. W 2018 roku powiększyli kampus swojej fundacji w Mediolanie, dodając Torre, dziewięciopiętrowy budynek, który służy jako platforma do prezentacji dzieł z ich bogatej kolekcji sztuki współczesnej.

Fundacja Prady

W 1993 roku Miuccia Prada uświadomiła sobie, że bardzo pragnie przekazać swoją miłość do sztuki szerszej publiczności. Razem z mężem Patrizio Bertelli, który jest także dyrektorem generalnym Grupy Prada, wyruszyli w podróż mającą na celu konceptualizację i realizację wystaw sztuki, a także przedsięwzięć z zakresu architektury, kina, sztuk performatywnych i filozofii. Ta wizjonerska koncepcja ostatecznie doprowadziła do powstania tego, co obecnie znamy jako Fondazione Prada – instytucji zajmującej się celebracją i promocją sztuki i kultury, zarówno we Włoszech, jak i na skalę globalną.

Początkowa koncepcja rozpoczęła się wraz z utworzeniem PradaMilanoArte, która służyła jako miejsce wystawiennicze w Mediolanie, mające na celu prezentację współczesnej ekspresji artystycznej. Jej powstanie w 1993 r. zapoczątkowało serię wystaw prezentujących prace takich artystów jak Eliseo Mattiacci, Nino Franchina i David Smith. W związku z tymi wystawami PradaMilanoArte opublikowała także katalogi, w których znalazły się artykuły nie tylko historyków sztuki, ale także samych artystów.

W 1995 roku projekt ten przeszedł transformację i reorganizację, tworząc Fondazione Prada. Miuccia Prada i Patrizio Bertelli, współpracując z historykiem sztuki i kuratorem Germano Celantem, opracowali kompleksowy plan dla tego nowego podmiotu. Działalność fundacji wykraczała poza sferę wystaw studyjnych. Zamiast tego przyjęła ideę aktywnego udziału w koprodukcji projektów site-specific, o których realizacji artyści od dawna marzyli. W Mediolanie oficjalnie powstała Fondazione Prada, a jej inauguracyjnym projektem była wystawa poświęcona brytyjsko-indyjskiemu rzeźbiarzowi Anishowi Kapoorowi.

W kolejnych latach fundacja nawiązała współpracę z wieloma artystami, w tym z tak wybitnymi osobistościami, jak Michael Heizer, Dan Flavin, Walter De Maria i wieloma innymi. Artyści ci uzyskali swobodę twórczą w zakresie manifestowania swoich unikalnych wizji w przestrzeni fundacji, dając życie swoim dziełom artystycznym.

Następnie, w 1997 r., fundacja podjęła decydujący krok, rozszerzając swoją misję tak, aby obejmowała inicjatywy angażujące środowiska miejskie i doświadczenia kulturalne poprzez konkretne projekty realizowane na miejscu. Wśród tych przedsięwzięć godne uwagi były instalacje, takie jak trwała kreacja Dana Flavina dla kościoła Santa Maria Annunziata w Chiesa Rossa i projekt Laurie Anderson „Dal Vivo”, który obejmował współpracę z więzieniem San Vittore, obydwa zlokalizowane w Mediolanie. Projekty te odniosły niezwykły sukces, co odzwierciedla zaangażowanie fundacji w odkrywanie różnorodnych form ekspresji artystycznej.

Oprócz uznanych artystów fundacja w dalszym ciągu wspiera wschodzące talenty, takie jak Sam Taylor-Wood i Mariko Mori, które wykorzystują różne media, w tym film, wideo i fotografię. To ciągłe zaangażowanie pozwoliło fundacji pozostać w czołówce sztuki współczesnej, stale angażując się w najbardziej godne uwagi trendy artystyczne tamtych czasów i prezentując je.

Począwszy od 2001 roku fundacja rozpoczęła podróż w różne dziedziny, w tym architekturę, filozofię, naukę, projektowanie i kino. Ekspansja ta doprowadziła do eksploracji nowych horyzontów wykraczających poza sferę tradycyjnej sztuki. Warto zauważyć, że projekty architektoniczne Epicentrów Prady w kluczowych miastach, takich jak Nowy Jork, San Francisco, Los Angeles (wykonane przez Rema Koolhaasa i Office of Metropolitan Architecture – OMA) i Tokio (projekty Herzog & de Meuron) były nie tylko prezentowane, ale także dokumentowane w publikowanych tomach. To wyjątkowe przedsięwzięcie połączyło świat mody i sztuki, oferując jedyne w swoim rodzaju połączenie tych twórczych wymiarów.

W 2003 roku Fondazione Prada scementowała znaczące i trwałe partnerstwo na rzecz współpracy kulturalnej i naukowej z Uniwersytetem Vita-Salute San Raffaele w Mediolanie. Przez kolejne lata te dwie cenione instytucje wspólnie zorganizowały liczne projekty, pogłębiając swoje zaangażowanie na styku kultury i wiedzy.

W 2004 roku fundacja wyruszyła w kinową podróż, współpracując z Tribeca Film Festival w celu stworzenia kolekcji najbardziej intrygujących filmów festiwalu. Jednocześnie w tym samym roku Fondazione Prada nawiązała współpracę z La Biennale di Venezia na rzecz Festiwalu Filmowego w Wenecji. Ich wspólny wysiłek miał na celu odkrycie i odświeżenie zaniedbanych lub niedocenianych kinowych perełek z przeszłości.

Przez następną dekadę fundacja nadal była ośrodkiem kreatywności, wspierając wiele instalacji, partnerstw i współpracy, które tchnęły życie w niektóre z najbardziej urzekających aspektów współczesnej sztuki i kultury.

W 2011 roku Fondazione Prada dostrzegła konieczność poszerzenia portfolio przestrzeni wystawienniczych i dywersyfikacji horyzontów kulturowych. Miuccia Prada i Patrizio Bertelli podjęli inicjatywę współpracy z Biurem Architektury Metropolitalnej (OMA) pod kierunkiem Rema Koolhaasa. Ich misją było przekształcenie XX-wiecznego obiektu przemysłowego położonego w południowym regionie Mediolanu w celu stworzenia nowego miejsca dla Fondazione. Obiekt ten, który ostatecznie został otwarty dla publiczności w maju 2015 r., stanowił znaczące uzupełnienie oferty fundacji.

W tym okresie Fondazione Prada podjęła także różne projekty w kilku miastach. W Londynie zorganizowali „The Double Club”, godne uwagi przedsięwzięcie. W Wenecji byli kuratorami wystawy antologicznej poświęconej Johnowi Wesleyowi w Fondazione Giorgio Cini pod kuratelą Germano Celanta. Ponadto w 2011 roku Fondazione Prada zainaugurowała nową przestrzeń wystawienniczą zlokalizowaną w Ca' Corner della Regina, przepięknym XVIII-wiecznym pałacu położonym nad Canale Grande w Wenecji. Przez lata w tej przestrzeni odbyło się sześć tymczasowych projektów, realizowanych równolegle z szeroko zakrojonym programem konserwacji i renowacji zabytkowego pałacu.

Odsłonięcie nowego obiektu w Mediolanie odbyło się w 2015 roku. Koncepcja tego arcydzieła architektury została zaprojektowana przez biuro architektoniczne OMA pod przewodnictwem Rema Koolhaasa. Reprezentował niezwykłą transformację dawnego kompleksu przemysłowego z lat 1910-tych. To świeże miejsce, zlokalizowane w Largo Isarco, w południowej części Mediolanu, stanowiło ważny kamień milowy, umożliwiając fundacji rozszerzenie jej wieloaspektowej misji poprzez różnorodny program wystaw i wydarzeń kulturalnych.

W kolejnych latach zorganizowano liczne wystawy o charakterze badawczym, na przykład „Serial Classic”, a także inne projekty wystawiennicze, w których prezentowano dzieła Collezione Prada, w tym „An Wprowadzenie”, „In Part” i „Trittico”. Fundacja wkroczyła także w świat filmowości realizując projekt „Roman Polański. Moje inspiracje” i wprowadziła cykl spektakli choreograficznych pt. „Atlante del gesto”.

W grudniu 2016 roku w samym sercu Mediolanu, w Galleria Vittorio Emanuele II, zainaugurowano Osservatorio, przedłużenie Fondazione Prada poświęcone wyłącznie fotografii i językom wizualnym.

W 2018 roku program wystawienniczy w stałej siedzibie Fondazione Prada w Mediolanie obejmował bogaty wachlarz wystaw historycznych, projektów artystycznych i instalacji site-specific. Warto zauważyć, że wystawa zatytułowana „Post Zang Tumb Tuuum. Życie artystyczne Polityka: Italia 1918-1943”, zaprojektowana przez Germano Celanta, zagłębiała się w zawiły krajobraz artystyczny i kulturowy Włoch w burzliwym okresie między dwiema wojnami światowymi. Eksploracja ta rozpoczęła się od dogłębnych badań i studiowania dokumentów i fotografii historycznych, rzucających światło na kontekst przestrzenny, społeczny i polityczny, w którym dzieła sztuki były tworzone, prezentowane, doświadczane i interpretowane przez współczesną publiczność.

Belgijski artysta Luc Tuymans we współpracy z M HKA (Muzeum Sztuki Współczesnej w Antwerpii), KMSKA (Królewskie Muzeum Sztuk Pięknych w Antwerpii) i miastem Antwerpia stworzył projekt wystawienniczy „Sangwina. Luc Tuymans o baroku”. Tuymans zaproponował charakterystyczną reinterpretację koncepcji baroku, nasycając ją swoją osobistą perspektywą. Ten artystyczny dialog wypełnił lukę między artystami współczesnymi a mistrzami epoki baroku.

Co więcej, Fondazione Prada rozszerzyła swój twórczy zasięg na przestrzenie zewnętrzne swojej siedziby w Mediolanie, realizując projekt muzyczny składający się z trzech odrębnych wydarzeń. Kuratorowany przez Craiga Richarda, „I WANT TO LIKE YOU BUT I FIND IT DIFFICULT” gościł międzynarodowych artystów, w tym Ricardo Villalobos, Mulatu Astatke, Midori Takada, E/Tape, Nicolas Lutz, Monolake Live surround, Burnt Friedman, Joy Orbison, i Mały Sęp. Projekt ten obejmował różnorodne spektrum gatunków muzycznych i języków, obejmujące muzykę elektroniczną, etio-jazz, minimalizm i techno.

Od maja 2018 r. kino Fondazione Prada, które działa w każdy weekend, jest kuratorem programu łączącego szerokie spektrum filmów. W programie premiery, ponadczasowa klasyka, dzieła eksperymentalne i awangardowe, rzadkie perełki kina i pieczołowicie odrestaurowane filmy.

W połączeniu z wystawami i inicjatywami kulturalnymi warsztaty edukacyjne Accademia dei bambini nadal się rozwijały. Warsztaty te wprowadziły nowe cykle stworzone i nadzorowane przez „mistrzów” wywodzących się z różnych dziedzin, w tym muzyka Devendrę Banharta.

W 2019 roku Fondazione Prada zaprezentowała trzy znaczące wystawy w Mediolanie i Wenecji. „Whether Line” to wielka multimedialna instalacja stworzona przez amerykańskich artystów Lizzie Fitch i Ryana Trecartina. „Il sarcofago di Spitzmaus e altri tesori” to wystawa zrodzona z twórczych umysłów Wesa Andersona i Jumana Maloufa we współpracy z Kunsthistorisches Museum w Wiedniu. Ponadto duża retrospektywa „Jannis Kounellis” uhonorowała artystę po jego śmierci w 2017 roku.

Fondazione Prada niezmiennie angażuje się w zwracanie uwagi na wszystkie aspekty sztuki i kultury, oferując różnorodną gamę doświadczeń. W miarę jak granice sztuki i kultury stale się poszerzają, poszerza się także oferta fundacji, jednocząc to, co najlepsze z tych dziedzin w dynamiczny i nowoczesny sposób.

Fondazione Prada: kolekcja stała

Ich kolekcja dzieł sztuki powstała w latach 90. XX wieku i nie wynikała z chęci zostania kolekcjonerem, ale raczej z prostego pragnienia przebywania w otoczeniu dzieł sztuki, które głęboko cenili. Przedmioty, które nabyli, obecnie znajdują się w ich mieszkaniu w Mediolanie i są cenione. Jednak wraz z założeniem Fondazione Prada w 1993 roku osiągnęli znaczące role w świecie sztuki. Fundacja ta, posiadająca siedziby w Wenecji i Mediolanie, podjęła się organizacji wystaw i wydarzeń związanych ze sztuką współczesną.

Oprócz istniejącej kolekcji zlecili także różne prace dla Fondazione Prada. Wśród cenionych artystów znajdujących się w ich kolekcji znane są nazwiska Lucio Fontana, Jeff Koons, Damien Hirst, Karsten Holler, Francesco Vezzoli, Mariko Mori, Sam Taylor Wood, Anish Kapoor, Tom Sachs, Tom Friedman i Marc Quinn.