Als het concept van zwart-wit nieuw voor u is, zijn dit werken gemaakt van een enkele kleur . Uiteraard kan deze kleur genuanceerd worden , en ook de effecten van textuur , glans of materiaal kunnen een bijzonderheid aan het uiteindelijke werk geven.
Yves Klein, Krefeld-drieluik , 1961.
Er zijn dus monochromen van alle kleuren, wit , zwart , rood , blauw , klein , monumentaal , glad , ruw , poreus , glanzend , satijn ... Ondanks zijn bij uitstek eenvoudige en verfijnde karakter vertegenwoordigt het zwart-wit een onuitputtelijk medium van expressie voor de kunstenaars , die hun benaderingen en hun technieken tot in het oneindige kunnen personaliseren, zoals we zullen zien.
Dus leg de potloden weg, haal de rollen eruit: vandaag verkennen we de geschiedenis van zwart-wit!
1. De aanstichters van de beweging: het impressionisme van Monet en Whistler
In de geschiedenis van de kunst heeft zwart-wit lange tijd gediend als kwalificatie voor verschillende soorten tinten of grisailles. Het is echter pas zeer recent, in het begin van de 20e eeuw, werd de term een artistieke genre op zich, evenals schilderijen van landschappen, stillevens of readymades surrealistisch.
Zoals je je kunt voorstellen, ontstond het idee om een definitief werk te maken dat uit één enkele effen kleur bestond niet van de ene op de andere dag . Het is de vrucht van een lang en progressief proces van verschillende artistieke onderzoeken, met name vanwege de impressionistische werken. Dat is niet verwonderlijk: het is van de impressionistische experimenten van Claude Monet , Edouard Manet of de Amerikaan James Whistler dat schilders steeds verder weg gaan van de normen van de figuratieve kunst. Ze proberen niet langer de natuur getrouw weer te geven of te verfraaien zoals de romantici. Ze streven ernaar om de indruk , de herinnering , de sensatie over te brengen door het prisma van hun ogen en de beweging van hun borstels. Als Monet een landschap schildert, probeert hij ons niet zijn beheersing van het perspectief te laten zien, of de delicate kromming van een vlakte. In plaats daarvan streeft hij ernaar om ons dit landschap te laten ontdekken zoals hij het zelf heeft waargenomen: met de ochtendmist, met het lichtspel van de zonnestralen, met de effecten van schaduw en glans die alleen het weer van het moment kan hebben het geheim. Het geeft ons de indruk er te zijn, er getuige van te zijn . Door deze verschillende zoektochten begonnen sommige werken het karakter van monochroom te krijgen, zonder enige echte wil van de kant van de kunstenaar . Dit is met name het geval bij een werk als Effet de neige in Giverny , geschilderd in 1893. Door een sneeuwtafereel in een ochtendmist weer te geven, weigert de kunstenaar noodzakelijkerwijs een breed kleurenpalet te gebruiken, en het uiteindelijke werk lijkt steeds meer op een monochroom:
Ondanks het belang van dit onderzoek naar licht, kleur en patronen, de zuivering van het onderwerp en de dematerialisatie van objecten, behouden de impressionistische ervaringen een volledig figuratieve picturale benadering en vormen daarom nog geen echte abstracte monochromen.
2. De theorie van de eerste monochrome: Kasimir Malevich
Tot voor kort beschouwden kunsthistorici de Russische kunstenaar Kasimir Malevich als de eerste maker van een echte monochrome. Met zijn Carré Noir sur fond Blanc, geproduceerd in 1915, loopt hij voorop in het genre. Het baanbrekende karakter ervan is eindelijk in perspectief, de standpunten van de (zeer) recente ontdekkingen, we zullen zien in deel 3 van dit artikel.
Kas imir Malevich is de theoreticus van het suprematisme , een artistieke beweging gebaseerd op abstractie en geometrische zuiverheid. De opkomst van deze stroming in Rusland kan niet worden verklaard zonder enkele contextuele noties: in die tijd domineerden revoluties het wereldtoneel : de industriële revolutie zette het kapitalisme en de productiekrachten op zijn kop, en de verschillende politieke revoluties brachten de grote Europese naties van streek. Aan de Sovjetzijde kreeg de mentaliteit een nieuwe vorm door de overgang van een tsaristisch regime naar een autoritair communistisch regime. In deze context van vernieuwing proberen de kunstenaars de kunstgeschiedenis opnieuw te beginnen op nieuwe grondslagen , brekend met vergrijzende beeldtradities. Het schilderij Zwart vierkant op witte achtergrond is representatief voor deze omkering: Malevich besluit zich te bevrijden van figuratieve dictaten . De schilderkunst heeft niet langer de verplichting om iets specifieks uit te beelden, ernaar te verwijzen of te betekenen. Het uiteindelijke werk ontleent zijn aard aan zichzelf, zonder te worden gerechtvaardigd door enige betekenis, voorwaarden of sleutels tot begrip: het is de abstractie zelf . Waar de klassieke schilderkunst de natuur wilde vertegenwoordigen en verfraaien, waar de impressionisten hun persoonlijke visie wilden opnemen, besloot Malevich een werk te maken dat niets echts voorstelde , zonder enig verband met zijn persoonlijkheid en zijn waarneming.
3. De ontdekking van oudere monochromen: Les Arts Incohérents
Zoals we al zeiden, beschouwen kunsthistorici Malevich al lang als de eerste maker van een echt abstract zwart-wit. Dit was zonder een ongekende ontdekking te tellen die in 2018 in Frankrijk plaatsvond. Verlaten in een koffer op de bodem van een zolder, ontdekte een Parijse veilingmeester een single die als verloren werd beschouwd: 17 werken uit de beweging van Arts Incohérents, een artistieke trendjoker gemaakt aan het einde van de 19e eeuw in de Franse hoofdstad. Aan het hoofd van deze mysterieuze beweging staat Jules Levy , destijds een beroemde satirische schrijver, nu vergeten .
Met de hulp van zijn bevriende kunstenaars, dichters en cartoonisten richtten ze deze groep op als tegenhanger van de burgerlijke samenlevingen van de academische kunst . Het idee is simpel: maak het publiek aan het lachen door de archaïsche codes van de officiële kunst en de avant-garde experimenten van die tijd voor de gek te houden. Hiervoor gebruiken ze alle media die ze tot hun beschikking hebben : woordspelingen, karikaturen, parodieën, affiches, doeken … Ze organiseren verschillende openingen, tijdelijke tentoonstellingen en zelfs enkele bals. Ondanks een krachtig succes tijdens de eerste jaren, raakte de groep snel in de vergetelheid, het publiek werd langzamerhand moe van hun absurde humor die worstelde om zichzelf te vernieuwen. Dit korte artistieke, anekdotische intermezzo zal niettemin van fundamenteel belang zijn voor de opkomst van de beroemdste kunststromingen van de 20e eeuw, met name voor abstracte kunst en surrealisme .
Affiche van Jules Chéret voor de Exposition des Arts incohérents van 1886
Inderdaad, we vinden in de prestaties van deze groep Inconsistent de eerste manifestaties van monochrome en ready-mades , 30 jaar vóór Malevich, suprematisme en de surrealisten . De ready-mades , deze objecten die door de wil van de kunstenaar tot kunstwerken zijn omgevormd (u kent ongetwijfeld het urinoir van Duchamp), effenden de weg voor vele vormen van hedendaagse kunst zoals conceptuele kunst of Arte Povera : dit toont het belang van het vergeten beweging van de onsamenhangende kunsten , die desalniettemin niet werd genegeerd door de surrealisten in 1920, die fantaseerden over het herontdekken van deze iconische werken waarvan werd aangenomen dat ze voor altijd vernietigd zouden worden.
Onder de werken die in 2018 in deze koffer zijn herontdekt, vinden we verschillende monochrome , waarvan de bijzonder goed doordachte titels ons herinneren aan de nogal kwaadaardige geest van hun auteurs. Het idee om een monochroom doek te maken met een humoristische titel komt waarschijnlijk van Paul Bilhaud , een goede vriend van de maker van de beweging, Jules Levy: in 1882 weten we dat hij een zwart monochroom tentoonstelde met de sobere titel “ Combat de nègres dans een tunnel " . De grap sprak een van de leden van de groep, Alphonse Allais , erg aan, aangezien hij vervolgens tussen 1882 en 1890 een reeks van zeven monochrome doeken begon te maken. We vinden dan verschillende varianten : " Récolte de tomaat door apoplectische kardinalen aan de kusten van de Rode Zee ” (monochroom rood), “ Pimps, nog in de bloei van hun leven en hun magen in het gras, drinken absint ” (monochroom groen), “ Eerste communie van jonge meisjes die chlorotisch zijn bij sneeuwweer ” (monochroom wit ), of zelfs " Ronde de pochards dans le brouillard " (monochroom grijs).
4. De meester van monochroom: Yves Klein
Hoe de geschiedenis van monochroom beschrijven zonder de legende van Yves Klein op te roepen? Hij is duidelijk niet de eerste artiest die experimenteert met de mogelijkheden van monochroom, maar hij is wel degene die het genre echt revolutionair heeft veranderd .
Zijn benadering van zwart-wit was zeer spiritueel, esoterisch : voor hem was figuratieve kunst aards, het vertegenwoordigde wat gewone mensen al wisten. Hij wilde de lucht, de ruimte, het oneindige verkennen en mensen laten ontdekken: daarom noodzakelijkerwijs op een immateriële en verfijnde manier, zoals wat we waarnemen als we onze ogen naar de lucht rollen op een mooie zomerdag . Voordat Yves Klein de vertegenwoordiger werd van het diepe blauw dat we vandaag kennen, probeerde Yves Klein verschillende monochrome kleuren uit.
In 1955 realiseerde hij in Parijs zijn eerste tentoonstelling van zwart-wit : we beschouwen sinaasappels , blauw , groen , geel , rood ... Het publiek is in de war : hij zoekt met alle middelen een verklaring voor deze compilatie van rauwe en verenigde kleuren. De kunstenaar is aanwezig bij de opening, luistert discreet naar de gesprekken van bezoekers. Ze maken snel de frustratie van hun onbegrip onschadelijk door de verschillende doeken onderling te laten discussiëren , door hypothesen te ontwikkelen die verband houden met het ophangen van de ene kleur naast de andere... Deze extrapolaties zullen Yves Klein sterk van streek maken: voor hem moet elke monochrome afzonderlijk worden beschouwd . Het zoeken naar een rechtvaardiging met betrekking tot de algehele ophanging van zijn tentoonstelling komt neer op het vervormen van zijn werk .
Yves Klein bij de opening van zijn tentoonstelling in 1955 - © Alle rechten voorbehouden
Om te voorkomen dat deze problemen zich herhalen, besluit hij zich te concentreren op één enkele kleur , degene die voor hem het meest zijn werk en zijn zoektocht naar oneindigheid vertegenwoordigde: blauw . Zoals je kunt zien, was Yves een perfectionist ( of in ieder geval een grote maniak ), en hij stond al snel voor een nieuw probleem: hij wilde een heel bijzonder blauw bereiken, een diep en oneindig blauw , dat dezelfde kleur zou hebben als de pure , poedervormige pigmenten die hij al gebruikte. Helaas, zodra de pigmenten in contact kwamen met andere bindmiddelen om in verf te worden omgezet, verloren ze diepte, kracht en de uiteindelijke kleur werd automatisch doffer, minder levendig dan onder de pigmentachtige tint.
Maar aangezien niets de wil van Yves Klein weerstaat , besluit hij zich om te vormen tot chemicus terwijl hij een oplossing vindt voor dit probleem van blauwe pigmenten. In 1954 zegeviert hij en vindt zijn eigen kleur uit , de IKB ( International Klein Blue ), die hij kort daarna zal beschermen door deze te deponeren bij het Nationaal Instituut voor Industrieel Eigendom. Als resultaat van deze prestatie zal hij nooit meer andere kleuren dan dit diepe blauw gebruiken om tientallen en tientallen monochromen te creëren.
De geschiedenis van het zwart-wit laat geen conclusie toe sinds de eerste manifestaties in 1882. Veel kunstenaars hebben bijgedragen en dragen nog steeds bij aan dit fascinerende epos: de Amerikaan Mark Rothko en zijn tweekleurige composities, Ad Reinhardt en zijn geometrische nuances, Pierre Soulages en zijn experimenten op diep zwart ( outrenoir ), of Lucio Fontana en zijn monochromen ingesneden op de grens tussen schilderkunst en beeldhouwkunst.
Ruimteconcept, Wachten , 1963, Lucio Fontana
Of je nu al een fan bent van zwart-wit, of de volledige omvang van dit genre schilderij hebt ontdekt, we hopen dat je dit artikel leuk vond, of dat het je heeft overtuigd. En als je meer wilt ontdekken, raden we je ten zeerste aan om onze collectie monochromen te bekijken die beschikbaar zijn op Artmajeur.
Bastien Alleaume (Crapsule Project)