Piotr Mackiewicz

Autor rzeźby figuralnej opierając się na studium żywego modela. Rzeźby wertykalne wprowadzone do czterech wymiarów- czasu i przestrzeni. Zmienia proporcje modeli, skraca lub wydłuża ponad miarę twarz i postacie potęgując przez to ich ekspresję. Silnie zróżnicowana faktura, postacie organizują całą otaczającą je przestrzeń , w której tkwią nieruchomo i anonimowo. Twórcę pasjonuje problem stosunku postać, formy do otaczającej przestrzeni. Świat w którym przebywa i krystalizuje się jego sztuka jawi mu się jako dramat przestrzeni organicznie związanej z człowiekiem. Rzeźby Autora wnikają w tę przestrzeń , organizując i współ tworząc przestrzeń własną- autonomiczną. Dzieła te obok wartości przestrzenno - strukturalnych zawierają silnie wyeksponowane pierwiastki emocjonalne zachowując swoje magiczne i metafizyczne znaczenie. Rzeźby są pełne treści, Artysta dąży do ukazania najskrytszych , irracjonalnych obrazów duszy człowieka , jego samotności, wyobcowania i indywidualności

W budowie ciała przebija stanowczość, ścisłe określenie funkcji każdego elementu anatomicznego, świadomość wyrażonego celu. Jasność linii nie zagłusza zbędna ornamentyka szczegółów . Jest tu powaga , rzetelność , przemyślenie. W tej koncepcji znalazło się miejsce na treść duchową dzieła , twarze to zwierciadło wrażeń wewnętrznych. Jest to konstrukcja i obraz przedstawionego oblicza- rzeczywista a nie idealizowana MASKA . Widać idee piękna rzeczywistego a nie klasycznego, wyidealizowanego. Dzieło tkwi nie tylko w kompozycyjnym przezwyciężeniu bryły i płaszczyzny, ale w kompozycji opartej na rzeczywistych i obiektywnych wymiarach człowieka. W ewolucji plastycznej autor dąży do organicznej budowy, do rytmu, symetrii i harmonii. Mamy do czynienia z oryginalnym przekazem dla przyszłości- odczucie estetyki i piękna ludzkiego ciała. Modelunek powoduje na powierzchni rzeźby grę świateł i cieni, wywołujące malarskie efekty oraz dążenie do przedstawienia figury ludzkiej w jej organicznej budowie. Figury odznaczają się miękkim modelunkiem, dużą smukłością postaci, pewnym wyrafinowaniem gestu. Statyczność postaci jest wyodrębniona modelunkiem części dźwigających (nogi, szyja) i ciążących(tułów, głowa) w budowie ciała ludzkiego. Przeważają efekty rozgrywające się na powierzchni fałd szaty , stroju. Postacie to współczesne KUROSY i KORY, zindywidualizowane cechy twarzy ludzkiej. Artysta komponuje postacie ludzkie tak, aby widz patrzący na nie mógł wyczuwać tkwiący w nich potencjał ruchu, wewnętrzną dynamikę, modelunek oparty na znajomości anatomii ciała ludzkiego i obserwacji człowieka w ruchu, , gry mięśni w chwili największego napięcia. Naskórek nie stanowi ostatecznej granicy wysiłku kompozycyjnego, każde najdrobniejsze wewnętrzne napięcie mięśnia znajdzie swój odpowiednik na powierzchni ciała. Jest to podkreślenie w sposób dyskretny, nie rzucający się w oczy, niekiedy wyczuwalny tylko przy dotknięciu posągu ręką.