"НЕ БУДИ ЛИХО" (2017) Rysunek autorstwa Vladimir Barkov, Ladoyar

Szkic o kulturze
O artyście i optymizmie.

Jest jeden artysta. Oczywiście nie wybitny, ale nie jest też laikiem w swojej dziedzinie. Studiowałem, malowałem, pisałem muzykę i powoli grałem w studiach i skeczach studenckich. Robiłem wystawy. Wyszło nieźle, chociaż
były awarie, jakby bez nich. Potem artysta wstąpił do wojska, biegał, skakał, strzelał, rysował wizualizacje, ale jak mógłby być w wojsku bez wizualnej propagandy? Wróciłem do domu po demobilizacji, a pierestrojka w kraju trwała pełną parą. Artysta cieszył się, szczerze się cieszył. Dlaczego nie
bądź szczęśliwy? Prawdopodobnie nie będą już miażdżyć wystaw buldożerami, wsadzać do więzienia za hard rock, ani kłamać o ikonach w warsztacie w CheKu.
Dobra?
Artysta nie wiedział, że pierestrojka przerodzi się w remake i zakończy się strzelaniną i spisem pozostałej ludności. Artysta zaczął budować własny biznes... Podobnie jak jego dziadkowie i krewni przed nim, oni także byli artystami, performerami, muzykami... I trzeba powiedzieć, że rosyjska sztuka i nauka były ich rodzinnym biznesem od niepamiętnych czasów. Ale oto, co zaskoczyło i zdenerwowało artystę. Bez względu na to, z jaką organizacją, bankiem czy spółdzielnią się skontaktował, gdy tylko w przemówieniu doszły do ​​słów „rosyjskie, narodowe, ludowe”, wówczas
wiecznie smutne oczy bankierów, współpracowników i biznesmenów stały się coraz bardziej zimne i nastąpiła odmowa współpracy. Ale niepoprawny optymizm zrobił swoje, artysta zaczął nawiązywać współpracę i
sprawy bankowe (no co, Iwan Błazen zbudował latający statek, prawda? Dlaczego jesteśmy gorsi?). Ale artysta zapomniał, że nie jest bankierem ani kupcem, ale artystą... Krótko mówiąc, niegrzeczni i ignoranccy, na pierwszy rzut oka ludzie ze smutnymi
oczy i zawracali artyście oczy, mówiąc, że ukradł państwu mnóstwo socjalistycznego majątku, zabrali mu cały majątek osobisty i - zabrali go do życia w więzieniu... To było bolesne, niesprawiedliwe i bardzo nieprzyjemne. Ale...optymizm to straszna rzecz. W więzieniu artysta przypomniał sobie, że jest artystą. I żegnając się, wziął w ręce to, co miał, wapno ze ścian - zamiast wapna, sadzę z przypalonych pięt, no-shpu - zamiast żółtej farby, purgen z mydłem zamiast czerwonych, bardziej kolorowe pręty
Było też kilka tropów od kredek urzędniczych (czasami udawało mi się niezauważenie zagwizdać podczas przesłuchania od niegrzecznego mężczyzny o smutnych oczach), w ogóle na kawałku deski ze stołu kameralnego artysta narysował Lika.
Potem wszystko połączyło się w ciąg wydarzeń, w
księżach przyszli do więzienia i zobaczyli... Potem pozwolono artyście wnieść do celi farby i wszystko, co potrzebne do malowania, potem były wystawy, nawet w więzieniu była taka... Dziennikarze z telewizorami, cudzoziemcy z fundacjami charytatywnymi i smutkiem w oczach...
A potem ZSRR zniknął...
Prawo też zniknęło, w związku z czym zamiast ośmiu lat artysta namalował sześć lat niewoli i został wyrzucony z więzienia za zachowanie niezgodne z wyglądem sowieckiego więźnia. I artykuł, na podstawie którego został skazany
wyrzucony z kodu. W telewizji było nawet kilka programów o nim; I co? fajnie...
Kiedy artysta poprosił o zwrot swojej własności, smutne oczy urzędnika sądowego stały się jeszcze bardziej smutne i poproszono artystę o zwrócenie się w tej sprawie do okropnej organizacji o nazwie KHOZUMVDRF. To było bardzo przerażające, niepotrzebne i beznadziejne. Był to ten sam kraj, ale państwo obce i wrogie. Jednak żywy optymizm posuwał się naprzód, a wolność słowa i deklarowana liberalność wyrażania siebie budziły nadzieję. Nadzieja została sprzedana wszędzie. Każdy. „Rynek realizacji marzeń” – jak powiedziała jedna ze znanych osób
rysownik Ale oto, co jest dziwne: - gdy tylko zabrzmiały te słowa - „Rosyjski, narodowy, jednoczący” - od razu oczy sprzedawców „marzeń” - stał się znajomo smutny, a potem zimny. Sprzedawcy chcieli tylko pieniędzy i nie chcieli słyszeć o odrodzeniu się świadomości narodowej.
Ale (tak, to był on) optymizm podsunął ciekawe posunięcie i aby znaleźć pieniądze na projekt, artysta sprzedał swój dom w stolicy. Pieniędzy wystarczyło na studio, instrumenty, na wydobycie naturalnego głosu z dzieci kołchozów, a nawet na kilka eksperymentalnych koncertów, ale… kiedy studio spłonęło wraz ze sprzętem, artysta wśród hałaśliwych i sympatyczny tłum, zobaczył te same smutne, zimne, strasznie znajome spojrzenia.
Potem wszędzie witały go te same oczy, nawet (przerażające!!!) w administracji Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Te oczy były najsmutniejsze. Wydawało się, że sam Joker przenosił się z jednego platanu na drugi i nie poddawał się temu pomysłowi,
w stanie pokonać tego popularnego Jokera.
Najbardziej obraźliwe jest to, że „smutne oczy” - pomagają sobie nawzajem, ale ci z genetycznie wygenerowanym optymizmem zostają pozostawieni samym sobie. Od niepamiętnych czasów Ruś była dręczona przez władców różnych kategorii, w chrzęście kości, w krwawej bryle ludzkiego cierpienia, była dręczona. I jak
plaga Boża - konflikty społeczne położyły kres najbardziej postępowym planom twórczym i politycznym. Możesz łamać miecze i włócznie tak bardzo, jak lubisz walczyć o prawdę historyczną, nie widząc ani nie czując tej prawdy.
Ale (tak, znowu to jest) narodowy optymizm, genetycznie wpisany w nasze nasienie - WIARA musi zadziałać, a ludzie muszą odnaleźć swoje zbiorowe sumienie, zrzucić kapłańskie kaptury z rogatych głów.
Co ty mówisz? A co z artystą? Siedzi w warsztacie, z miotłą
rozmazaną farbą i szmatami... Jeden.

• Obywatelstwo: ROSJA
• Data urodzenia : 1966
• Domeny artystyczne:
• Grupy: Rosyjscy Artyści Współcześni