La jumelle d'Urgasonte (2022) Fotoğraf Gaspard De Gouges tarafından

Un face à face discret dans ce halo sans contraste oppose une forteresse médiévale à une falaise. Un petit bras de mer les sépare. Où est le continent ? Où est l'île ? L'horizon est bouché par le brouillard. Qui y a t-il au loin ? où se trouve ce paysage ? J'ai conscience que la nostalgie et la mélancolie qui se dégage de l'image peut-être critiquée par les avant-gardes modernistes, mais je m'en moque, je suis fascinée par les ruines et condamné à rester ici, en Provence pour nourrir mes enfants. Alors il faut partir comme on peut, une échappée belle par la photographie, un voyage dans le temps et l'espace, sans risque, sans enjeu.

A discreet face to face in this contrastless halo opposes a medieval fortress to a cliff. A small arm of the sea separates them. Where is the mainland? Where is the island? The horizon is blocked by fog. Who is there in the distance? where is this landscape? I am aware that the nostalgia and melancholy that emanates from the image may be criticized by the modernist avant-gardes, but I don't care, I am fascinated by the ruins and condemned to stay here, in Provence for feed my children. So you have to leave as you can, a great escape through photography, a journey through time and space, without risk, without stakes.

Dyskretne spotkanie twarzą w twarz w tej pozbawionej kontrastu aureoli przeciwstawia średniowieczną fortecę do urwiska. Dzieli ich niewielka odnoga morza. Gdzie jest kontynent? Gdzie jest wyspa? Horyzont przesłania mgła. Kto jest w oddali? gdzie jest ten krajobraz? Zdaję sobie sprawę, że nostalgia i melancholia emanująca z obrazu mogą być krytykowane przez modernistyczne awangardy, ale mam to gdzieś, jestem zafascynowana ruinami i skazana na pobyt tu, w Prowansji, dla wyżywienia moich dzieci. Trzeba więc wyjechać jak się da, wielka ucieczka przez fotografię, podróż w czasie i przestrzeni, bez ryzyka, bez stawek.

Ένα διακριτικό πρόσωπο με πρόσωπο σε αυτό το φωτοστέφανο χωρίς αντίθεση έρχεται σε αντίθεση με ένα μεσαιωνικό φρούριο σε έναν γκρεμό. Ένα μικρό μπράτσο της θάλασσας τους χωρίζει. Πού είναι η ηπειρωτική χώρα; Πού είναι το νησί; Ο ορίζοντας μπλοκάρεται από την ομίχλη. Ποιος είναι εκεί σε απόσταση; που είναι αυτό το τοπίο; Γνωρίζω ότι η νοσταλγία και η μελαγχολία που πηγάζει από την εικόνα μπορεί να επικριθεί από τις μοντερνιστικές πρωτοπορίες, αλλά δεν με νοιάζει, με γοητεύουν τα ερείπια και με καταδικάζουν να μείνω εδώ, στην Προβηγκία για να ταΐσω τα παιδιά μου. Πρέπει λοιπόν να φύγεις όσο μπορείς, μια μεγάλη απόδραση μέσα από τη φωτογραφία, ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο, χωρίς ρίσκο, χωρίς διακυβεύματα.

İlgili temalar

CastleFogBrumeBrouillardFalaise