Peter Van de Velde (°1960, Aalst, België) is op zijn minst een veelzijdig totaalkunstenaar te noemen. Hij schrijft, musiceert, maakt sculpturen, keramieken, installaties, schilderijen, aquarellen, tekeningen, foto's en nog veel meer. Zijn beeldhouw- en schilderkunst begint bij het figuratieve maar schuift al gauw op naar het abstracte. In veel van zijn werken vinden we zijn compromisloze houding terug tegenover conceptuele en minimale kunst.
Door abstractie toe te passen probeert Van de Velde een breed scala aan onderwerpen op een gelaagde manier te benaderen en creëert hij herkenning of vervreemding, acceptatie of afwijzing. Door de kijker op het verkeerde been te zetten met het resultaat en de manier van creëren, probeert de kunstenaar de passiviteit van de toeschouwer te doorbreken.
Ervaring is een deugd. De alledaagse ervaringen van de kunstenaar zijn het uitgangspunt voor zijn werken. Soms zijn dit details die in hun oorspronkelijke context onopgemerkt zouden blijven. De ideeën zijn zo geïntegreerd in de composities dat ze misschien ontsnappen aan degenen die niet de tijd nemen om ze te bekijken. Zijn werken zijn vaak een uiting van het onvermogen om de werkelijkheid te visualiseren, de dissonantie tussen vorm en inhoud, sleutelelementen in het werk zijn het ontbreken van duidelijke referenties.
Zijn schilderijen zijn het resultaat van een onderzoek. De methode, de middelen en het proces zijn belangrijk. De abstracte schilderijen en werken op papier vormen de verbeelding van dit proces. Persoonlijk of universeel, wat je ziet is wat je krijgt. De landschapsschilderijen daarentegen gaan over het plezier van het zien.
Zijn sculpturen verwijzen meestal niet naar een herkenbare vorm. De resultaten worden zodanig gedeconstrueerd dat de betekenis verschuift en de mogelijke interpretatie veelzijdig wordt. Door zich te concentreren op technieken en materialen, beschouwt Van de Velde kunst maken dikwijls als een ambacht waarbij hij de oorspronkelijke technieken bewust negeert en voor zichzelf een soort van, zij het beperkende, bevrijding creëert. Hierbij probeert de kunstenaar vormen te ontwikkelen die niet volgens logische criteria zijn opgebouwd, maar waarbij hij het materiaal zelf het uiteindelijke resultaat laat bepalen. Steen beslist voor een deel zelf wat het wil worden, terwijl metaal stug blijft volhouden aan zijn bestaande vorm.
Peter is zich consequent blijven verzetten tegen het hanteren van één stijl. Paradoxaal genoeg benadrukt Van de Velde het bewuste compositieproces dat achter de ogenschijnlijk willekeurige werken schuilgaat. Eens de toeschouwer het proces begrijpt, leveren de uiteenlopende thema's die zijn werk kenmerken, hem/haar toch een globaal beeld van eenheid op. De waarneming bepaalt de perceptie. De variëteit is geen gebrek aan orde, maar een dynamisch proces waarbij complexiteit schuilgaat achter eenvoud. Eenvoud voor het beleven van emotie.
