Wim Delvoye in 2015 op BPS22 in Charleroi. Auteur: Jmh2o, via Wikipedia
Wim Delvoye
Wim Delvoye is een hedendaagse Belgische neo-conceptuele kunstenaar die bekend staat om zijn inventieve en vaak provocerende werken die filosofische concepten samenvoegen met een meesterlijk gebruik van materialen en een diepe waardering voor vakmanschap. Delvoye werd geboren in 1965 in Wervik, België en heeft internationale erkenning gekregen voor zijn het vermogen om traditionele grenzen in de kunst te doorbreken door hoge en lage cultuur samen te voegen en door thema's als lichaamsfuncties, industriële processen en de kruising van kunst en technologie te onderzoeken.
Delvoye groeide op in Wervik, een klein stadje in West-Vlaanderen, België. Zijn vroege kennismaking met kunsttentoonstellingen met zijn ouders voedde een passie voor tekenen, wat er uiteindelijk toe leidde dat hij ging studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Delvoye heeft opgemerkt dat de lage verwachtingen die aan Belgische kunststudenten werden gesteld, gaven hem een gevoel van vrijheid, waardoor hij zich realiseerde dat hij "niets te verliezen had". Deze mentaliteit inspireerde hem al snel om de heersende trend van vrije expressie in de kunstwereld uit te dagen door over behang en tapijten te schilderen, bestaande patronen creatief inkleuren.
Wim Delvoye's artistieke reis put uit verschillende facetten van de kunstgeschiedenis, met inspiraties uit gotische kathedralen en 19e-eeuwse sculpturen, evenals de werken van Bosch, Brueghel en Warhol. Hij onthult schoonheid in alledaagse objecten door een barokke benadering die eerbetoon in evenwicht brengt met oneerbiedigheid, toe-eigening en verdraaiing van motieven die zijn verbeelding prikkelen. Delvoye ziet zichzelf als een bedenker van concepten, meer geïntrigeerd door de theorie achter stukken dan door de daad van creatie zelf. Sinds 1990 zijn de meeste van zijn werken uitgevoerd door specialisten onder zijn leiding.
Eind jaren 80 paste Delvoye Nederlandse ornamentele tradities, zoals Delfts porseleinpatronen en wapenschilden, toe op alledaagse voorwerpen zoals scheppen, gasflessen en strijkplanken. Zijn internationale erkenning kwam in 1992 met de presentatie van zijn "Mosaic" op Documenta IX, een symmetrische tentoonstelling van geglazuurde tegels met foto's van zijn eigen uitwerpselen. Jan Hoet, de organisator van Documenta IX, prees Delvoyes vermogen om conflicten te creëren door beeldende kunst en volkskunst te combineren en ernst en ironie naast elkaar te plaatsen.
Wim Delvoye - Spreken is zilver, zwijgen is goud
In de jaren 90 experimenteerde Delvoye met tatoeagekunst op varkenshuid, waarbij hij levende varkens en gedroogde huiden tentoonstelde die bedekt waren met tatoeages met biker- en punkrockbeelden zoals schedels, dolken en Harley Davidson-logo's. In 2004 breidde hij dit medium uit met opgezette varkens versierd met Louis Vuitton-patronen en afbeeldingen van Disney-prinsessen roepen vragen op over de commerciële waarde van merken en dagen de verwachtingen van de consumptiemaatschappij uit.
Delvoye kreeg in de jaren 2000 brede aandacht met zijn Cloaca-project, een machine die het menselijke spijsverteringsstelsel simuleert, en die de kritische functie van kunst fundamenteel herdefinieert. Dit werk, zowel schokkend als intellectueel stimulerend, bekritiseert consumentisme en de mechanisering van het leven, terwijl het de grenzen tussen kunst, wetenschap en techniek. Cloaca, gemarkeerd door een logo dat Mr. Clean en Coca-Cola parodieert, weerspiegelt de gecommercialiseerde massamarkt door voedsel om te zetten in realistisch afval. Het is een voorbeeld van de mechanismen van de moderne economie en het potentieel voor eindeloze marktmanipulatie, paradoxaal genoeg commerciële waarde krijgen als kunstwerk dat nieuw kunstwerk oplevert.
Sinds het begin van de jaren 2000 verkent Delvoye's gotische werken de mix van historische artistieke stijlen met moderne monumentaliteit. Met behulp van lasergesneden cortenstaal maakt hij neogotische traceringen die louter decoratie overstijgen en symbolen worden van hedendaagse waarde en bestendigheid. Zijn "Gothic Works "serie illustreert deze fascinatie verder, met sculpturen zoals cementmolens en bulldozers in gotische stijl die ingewikkelde details combineren met een gevoel van historische en culturele betekenis, wat zijn vaardigheid in het doordringen van industriële objecten met gotische grandeur demonstreert. Zijn kunst, vaak gekenmerkt door zijn speelse maar kritische betrokkenheid bij maatschappelijke normen, blijft stof tot nadenken geven en debatten op gang brengen in de hedendaagse kunstwereld.
Cloaca werkt
Delvoye is misschien wel het meest bekend om zijn spijsverteringsmachine, Cloaca, die hij onthulde in het Museum voor Hedendaagse Kunst in Antwerpen na acht jaar overleg met experts variërend van loodgieterswerk tot gastro-enterologie. Als commentaar op de liefde van de Belgen voor lekker eten, is Cloaca een grote installatie die voedsel omzet in ontlasting, waardoor Delvoye het spijsverteringsproces kan verkennen. In dit ingewikkelde mechanisme begint voedsel bij een lange, transparante kom (mond), reist door een reeks machine-achtige assemblagestations en eindigt als harde materie , gescheiden van vloeistof door een cilinder. Delvoye verzamelt en verkoopt de realistisch ruikende output, gesuspendeerd in kleine potjes hars in zijn studio in Gent.
Toen hem werd gevraagd naar zijn inspiratie, zei Delvoye dat alles in het moderne leven zinloos is, en dat het meest nutteloze object dat hij kon creëren een machine was die helemaal geen doel diende, behalve het reduceren van voedsel tot verspilling. Cloaca is in vele versies verschenen, waaronder Cloaca Original , Cloaca – Nieuw & Verbeterd, Cloaca Turbo, Cloaca Quattro, Cloaca N° 5 en Personal Cloaca. Delvoye verkocht ook speciaal bedrukt toiletpapier als souvenir van de tentoonstelling. In 2016 werden vijf rollen van de Mudam Luxembourg-tentoonstelling van 2007 aangeboden voor wederverkoop voor $300 via een online verkoper.
Eerder beweerde Delvoye dat hij nooit een Cloaca-machine aan een museum zou verkopen, omdat hij er nooit op kon vertrouwen dat de conservator de installatie goed zou onderhouden. Na twee jaar van overleg met David Walsh stemde Delvoye er echter mee in om een op maat gemaakte Cloaca te bouwen, speciaal voor de Museum of Old and New Art in Hobart, Tasmanië. De nieuwe installatie hangt aan het plafond van het museum in een speciaal daarvoor gebouwde ruimte.
Gotische werken
Delvoye staat ook bekend om zijn werk in "gothic" stijl. In 2001 werkte hij samen met een radioloog om verschillende vrienden zichzelf te laten beschilderen met kleine hoeveelheden barium en expliciete seksuele handelingen te laten verrichten in medische röntgenklinieken. Vervolgens gebruikte hij de resulterende X -ray scans om gotische raamkozijnen te vullen in plaats van traditioneel glas-in-lood. Delvoye suggereert dat radiografie het lichaam reduceert tot een machine. Hoewel hij niet actief deelnam, observeerde Delvoye het proces vanaf een computerscherm in een andere kamer, waardoor de proefpersonen voldoende afstand hadden om normaal gesproken. Hij beschreef de operatie als "zeer medisch, zeer antiseptisch."
Delvoye creëert ook oversized lasergesneden stalen sculpturen van objecten die je normaal gesproken in de bouw vindt, zoals cementwagens, op maat gemaakt in de zeventiende-eeuwse Vlaamse barokstijl. Deze structuren combineren "middeleeuws vakmanschap met gotisch filigraan" en vermengen de zware, brute kracht van hedendaagse machines met de delicate artisticiteit die geassocieerd wordt met gotische architectuur. In een tentoonstelling in 2013 in New York City toonde Delvoye ingewikkelde lasergesneden werken die architectonische en figuratieve referenties combineerden met vormen als Möbiusbanden en Rorschach-inktvlekken.
Wim Delvoye laveert voortdurend tussen tegengestelde domeinen, zoals het heilige en het profane of het lokale en het mondiale. Hij gebruikt sarcasme om de mythes die ten grondslag liggen aan de hedendaagse samenleving, waaronder mythes over religie, wetenschap en kapitalisme, uit te dagen door middel van onverwachte kruisingen.
Tentoonstellingen en collecties
Gedurende zijn hele carrière heeft Delvoye zijn werken tentoongesteld in talloze prestigieuze musea en galerieën over de hele wereld, waaronder de Biënnale van Venetië in 1990 en 1999, Documenta IX in 1992 en de opmerkelijke presentatie van "Cloaca" in het New Museum in New York in 2002. solotentoonstellingen zijn onder meer te zien in de Peggy Guggenheim Collectie in Venetië (2009), het Musée d'Art Moderne et d'Art Contemporain in Nice (2010), het Musée Rodin in Parijs (2010), het Palais des Beaux-Arts (BOZAR) in Brussel ( 2010-2011), het Museum of Old and New Art in Hobart, Tasmanië (2012) en het Musée du Louvre (2012). Recentere solotentoonstellingen vonden plaats in het Heydar Aliyev Center in Bakoe (2015), het Teheran Museum of Contemporary Art (2016), het MUDAM in Luxemburg (2016-17), de DHC/ART Foundation in Montreal (2016-17) en het Tinguely Museum in Teheran (2016-17). Museum in Bazel (2017-18). Het werk van Delvoye was ook te zien in een solotentoonstelling in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel (2019).
Zijn werken zijn te vinden in talrijke openbare collecties over de hele wereld. In België zijn ze te zien in instellingen zoals de AWZ & City of Middelkerke, The Belgacom Art Collection, Brussels Regional Parliament, Belfius Art Collection, City of Anderlecht, City of Brussels, Stad Evergem, Stad Gent, Stad Knokke, Stad Wervik, Collectie Katoennatie, De Vlaamse Kunstcollectie, IDEA, ING Art Center, Middelheim Sculpture Park, MuHKA, Museum van Elsene, Nationale Bank van België, PMMK, Provincie Henegouwen, SMAK en de Universiteit Antwerpen. In Frankrijk maken zijn werken deel uit van de collecties van CAPC Bordeaux, Centre Georges Pompidou, Espace Claude Berri, FNAC, Fondation Cartier, Fondation d'art contemporain Florence & Daniel Guerlain, Fondation Salomon, FRAC Aquitaine, FRAC Auvergne, FRAC des Pays de la Loire, FRAC Pays de la Loire, FRAC Limousin, Musée d'Art Moderne in Saint-Etienne en Strasbourg, Musée de Rouen, Musée du Louvre en Cité de Roubaix. In Duitsland zijn zijn werken opgenomen in de Collectie Olbricht, DZ Bank AG en Museum Kunst-Palast. In Griekenland wordt zijn kunst bewaard door de Deste Foundation in Athene. In Iran is het te zien in TomcA, Teheran en in Israël is het onderdeel van het Israel Museum in Jeruzalem. In Italië , zijn werken bevinden zich in de Collectie Castello di Rivoli en het Parco Archeologico di Scolacium. Luxemburg herbergt zijn werken in de stad Luxemburg, Mudam en Collection Grand-Duchesse de Luxembourg. In Nederland zijn ze onderdeel van het Stedelijk Museum en Collection Interpolis. Noorwegens Museet for Samtidskunst in Oslo, Portugals Centro Modulo in Lissabon, Zuid-Korea's Kimpo Sculpture Park, het Spaanse Diputación de Granada, het Zweedse Magasin III in Stockholm en de Zwitserse UBS Art Collection tonen ook zijn werk. In Tasmanië is zijn kunst onderdeel van MONA en in de Verenigde Staten is het opgenomen in de Collection Peter Norton, Guggenheim Museum, Museum of Contemporary Art in San Diego, Stained Glass Museum in Chicago, The Cartin Collection in Hartford en The Margulies Collection in the Warehouse in Miami. In China worden zijn werken tentoongesteld in Jing'An Sculpture Park in Shanghai.
Selena Mattei
