Luc Peire werd geboren in Brugge in 1916 en overleed in Parijs in 1994. Zijn artistieke reis begon onder invloed van het expressionisme, met name geïnspireerd door Constant Permeke. In de jaren 50 onderging Peire een transformatie, waarbij hij de menselijke figuur reduceerde en stileerde om spirituele wezens te vertegenwoordigen. Deze figuren worden gesymboliseerd door verticale beweging en geplaatst in evenwichtige ruimtes. Deze evolutie positioneerde Peire als een internationale meester van abstract verticalisme.
Peires ontwikkeling werd aanzienlijk gevormd door zijn artistieke dialogen met vooraanstaande figuren zoals Eduardo Westerdahl, Alberto Sartoris, Josep María Subirachs, Michel Seuphor, Leo Breuer en Mathias Goeritz. Luc Peires kenmerkende zwart-witte 'grafie' werd zijn kenmerk, waarmee hij de essentie van zijn geavanceerde verticalisme vastlegde. Hij implementeerde dit ritmische optische kunstmodel in zijn drie spiegelomgevingen die hij in 1967, 1968 en 1973 creëerde. Deze stukken belichamen zijn artistieke streven naar het oneindige (l'infini) en de ruimte (l'espace).
Peires ambitie om samen te werken met andere creatievelingen, architecten en stedenbouwkundigen leidde tot talloze integratieprojecten in België en Frankrijk. Zijn internationale carrière is vastgelegd in de dagboekaantekeningen van zijn vrouw, Jenny Peire-Verbruggen. Deze aantekeningen werden postuum gepubliceerd in 2001 door Ludion (Gent-Amsterdam) onder de titel "De ateliers van Luc Peire", geannoteerd door Marc Peire. In juli 2003 opende het Atelier Luc Peire – Jenny & Luc Peire Foundation Peires studio in Knokke, België, voor het publiek, waardoor een breder publiek kennis kon maken met zijn blijvende erfenis.
Biografie
Luc Peire begon zijn opleiding met avondlessen aan de Academie voor Schone Kunsten in Brugge van 1930 tot 1935. Tegelijkertijd volgde hij van 1932 tot 1935 lessen aan het Hoger Instituut voor Kunst- en Ambachtsonderwijs aan de Sint-Lucasschool in Gent, waar hij zijn vaardigheden aanscherpte en zijn basistechnieken ontwikkelde.
In 1935 ontmoette Peire de invloedrijke kunstenaar Constant Permeke, die een belangrijke impact op zijn productie had. Datzelfde jaar slaagde hij voor het toelatingsexamen voor het Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen, waar hij vijf jaar lang studeerde bij Gustave Van de Woestijne tot 1940. Peire hield zijn eerste solotentoonstelling in Brugge in 1938. Zijn creatieve bekwaamheid werd verder erkend in 1942 toen hij de prestigieuze wedstrijd van de Stichting Napoléon Godecharle won. Peire sloot zich in 1945 aan bij La Jeune Peinture Belge en sloot zich aan bij de stroming "La tradition flamande" naast Rik Slabbinck en Jack Godderis. In 1946 ontving hij de Prijs van Rome voor Schilderkunst. Het jaar daarop begon Peire aan een culturele en studiereis door Italië en Sicilië, waar hij de schilderijen van Giotto en Piero della Francesca bestudeerde.
In 1949 trouwde Peire met Jenny Verbruggen. Hij bracht de winters van 1949-1950 door met reizen door Zuid-Spanje en Marokko, en in 1950 verkende hij de Balearen, waar hij al fresco schildertechnieken leerde. In 1951 breidde hij zijn reizen uit naar verschillende locaties, waaronder Ibiza, Alicante, Granada, Sevilla en Rabat in Marokko. In 1952 reisde Peire naar Belgisch-Congo voor een studiereis, die hem door Spanje, Gran Canaria en Tenerife voerde. Hij vormde belangrijke relaties met Eduardo Westerdahl en Alberto Sartoris. In 1953 schreef Westerdahl de eerste monografie over Peire, waarmee hij zijn reputatie verstevigde. Peire bracht de winter van 1954-1955 door in de studio van Victor Servranckx in Parijs, waar hij Michel Seuphor ontmoette. In 1957 was hij medeorganisator van de tentoonstelling "Esthétique d'aujourd'hui/vormen van vandaag" in Knokke, die internationale aandacht trok.
In 1958 was Peire kunstadviseur voor de sectie Belgisch-Congo en Ruanda-Urundi op de Wereldtentoonstelling van Brussel (Expo '58). Hij nam deel aan de 13ème Salon des Réalités Nouvelles in Parijs en verhuisde later naar Parijs, waar hij zijn winters en zomers in Knokke doorbracht. Peire was medeoprichter van de Groupe Mesure in Parijs in 1960. Hij had zijn eerste solotentoonstelling in Parijs in Galerie Hautefeuille en werkte samen met fonetisch dichter Henri Chopin. In 1961 ontving Peire de Grote Prijs voor Schilderkunst van Knokke en de stad Oostende. In 1962 nam Peire deel aan de Salon des Comparaisons in Parijs. Het jaar daarop werkte hij mee aan de experimentele fonetische kortfilm "Pêche de nuit", die in première ging in Knokke.
Peire won de Prix Floréal op de Biënnale van Menton in 1964 en begon opnieuw te graveren, in samenwerking met Atelier Lacourière-Frélaut in Parijs. In 1965 reisde hij naar Amerika en Mexico, en in 1966 werd er een retrospectieve tentoonstelling gehouden voor zijn vijftigste verjaardag in het Stedelijk Groeninge Museum in Brugge. Peire creëerde zijn grafietwanden "Environnement" in zijn studio in Knokke, voor het eerst tentoongesteld in het Musée National d'Art Moderne in Parijs. Hij sloot zich ook aan bij de graveursgroep Cap d'Encre. Peire werd uitgenodigd voor de XXXIV Biënnale van Venetië en creëerde "Ambiente Mexico 68" voor de Olympische Spelen in Mexico. Hij voltooide ook het Wall Relief 68 voor de Bank van Breda in Antwerpen.
In 1969 voltooide Jean Mil een korte film over Peire's "Environment". Peire reisde veel, waaronder een belangrijke reis naar Auckland, Nieuw-Zeeland in 1973. Hij bereidde ook een solotentoonstelling voor in Milaan. Peire droeg bij aan het project La Ville Nouvelle de Marne la Vallée en hield een grote solotentoonstelling voor zijn zestigste verjaardag in Knokke. In 1979 herenigde hij zich met Eduardo Westerdahl in Santa Cruz de Tenerife. Peire werkte in 1980 in Spanje en reisde in 1981 naar Egypte. Hij creëerde het Art Fence voor het metrostation Roodebeek in Brussel in 1982 en ontwierp Place Carrée in Marne la Vallée.
Een retrospectief van Peires productie werd gehouden in het Musée d'Art Moderne du Nord in 1985. In 1988 vertegenwoordigde hij België op de Olympiade des Arts in Seoul, Zuid-Korea. In 1989 vond een grote solotentoonstelling plaats in het Musée du Luxembourg in Parijs. In 1992 doneerde Peire zijn gehele grafische oeuvre aan de stad Brugge. Hij overleed op 7 februari 1994 in het Institut Curie in Parijs en zijn as werd bijgezet in het columbarium van de Park Cemetery in Knokke.
Stijl, beweging en onderwerpen
Luc Peire ging van een expressionistische stijl, beïnvloed door Constant Permeke, over op een unieke reductie en stilering van de menselijke figuur. Deze evolutie leidde ertoe dat hij mensen afbeeldde als spirituele wezens, gesymboliseerd door verticale beweging en evenwichtige ruimtelijke composities.
Tijdens zijn vormende jaren studeerde Luc Peire in Brugge (1930-1935), Gent (1932-1935) en Antwerpen (1935-1940) onder Gustave Van de Woestijne. Zijn academische opleiding was streng, geïllustreerd door stukken zoals het "Portret van mevrouw S. Vande Calseyde" (1937). Peire werd ook sterk beïnvloed door Constant Permekes expressieve en niet-academische benadering, die zijn vroege landschappen, portretten en interieurs vormgaf. Peires expressionistische periode, gekenmerkt door Permekes invloed, werd gevolgd door een intieme, animistische fase tijdens de oorlogsjaren. Deze periode wordt geïllustreerd door stukken zoals "Les Gosses" (1942), die een meer persoonlijke en introspectieve benadering van kunst weerspiegelen.
Nadat hij in 1947 La Jeune Peinture Belge had verlaten, ging Peire op studiereis naar Italië en Sicilië. Daar werd hij vooral geïnspireerd door de schilderijen van Giotto en Piero della Francesca. Vanaf 1948 werden de structurele principes van de Italiaanse frescoschilderkunst, gekenmerkt door evenwichtige composities en omlijnde vormen, centraal in zijn visie. Tussen 1949 en 1951 reisde Peire uitgebreid door Spanje, Marokko en de Balearen. In deze periode begon hij de nadruk te leggen op schematisering en reductie tot de essentie van het onderwerp, zoals te zien is in stukken als "The Blind" (1950). Op de Balearen leerde hij zichzelf al fresco schilderen, waarbij hij zijn techniek verder verfijnde.
Het monumentale karakter van frescoschilderen inspireerde Peire om grotere doeken te maken, zoals "La Famille Godderis" (1951). Deze productie toont zijn meesterschap in het schematiseren en reduceren van onderwerpen tot hun essentiële vormen, waarbij hij de structurele sterkte versterkte door stilering en vereenvoudiging. Een reis naar Belgisch Congo en Tenerife markeerde een nieuwe fase in Peires carrière. Beïnvloed door zijn interacties met Eduardo Westerdahl en Alberto Sartoris, beeldde Peires productie vanaf deze periode mensen af als spirituele wezens in minimalistische, metafysische ruimtes, met behulp van een palet van blauw, bruin, zwart en wit.
Vanaf 1954 zette Peire's trend naar abstractie zich voort toen hij zich bezighield met de Parijse kunstscene en kunstenaars als Michel Seuphor en Leo Breuer ontmoette. Zijn producties begonnen te spelen met variaties van ruimte en verticale vormen, geïnspireerd door de tribale dansen die hij in Congo observeerde. Vanaf het midden van de jaren 60, na zijn verblijf in New York, bevatte Peire's kunst consequent dunne verticale lijnen en kleurbanden. Opmerkelijke werken uit deze periode zijn "Venici" (1968), "Tristan" (1968) en "Bruges" (1968). Latere stukken, zoals "Tasman" (1988) en "Triangle" (1992), situeerden deze elementen in monochromatische velden.
Peire's contact met de sobere schoonheid van Romaanse abdij- en kerkinterieurs inspireerde hem tot het maken van monochrome grijze doeken met een spirituele kwaliteit, zoals "Sénanque" (1979) en "Saintes" (1982). Zijn "muzikaal" geconstrueerde doeken omvatten "Gymnopédie" (1981). Peire paste verticalisme rigoureus toe in zijn potloodtekeningen en "grafieken", een persoonlijke kunstvorm met gegraveerde zwarte massa's op verschillende oppervlakken. Werken als "Graphie 1137" (1973) en "Graphie 1291" (1992) tonen zijn meesterschap van optische kunst door ritmische zwart-witcontrasten.
Peires verkenning van ruimte en oneindigheid bereikte zijn hoogtepunt in zijn spiegelomgevingen, zoals "Environnement I" (1967), "Ambiente Mexico 68" (1968) en "Environment III" (1973). Zijn multidisciplinaire activiteiten omvatten architecturale integraties en ontwerpen voor de openbare ruimte, zoals te zien in projecten als "Wall Relief 68" voor de Bank van Breda en het "Sign UZ Gasthuisberg" in Leuven.
De artistieke erfenis van Peire is ook vastgelegd in de experimentele film van Jean Mil over zijn installaties 'Environnement'.
Beroemde stukken
Tot Peire's meest gevierde producties behoren:
"Peinture" (1959) : Dit stuk is een voorbeeld van zijn verticale abstracte stijl, met scherpe lijnen en een monochroom schema. Het toont zijn vermogen om diepte en beweging te creëren met minimale elementen.
"Mur Vivant" (1968) : Een interactieve installatie die kijkers betrekt bij de ruimte en verticale lijnen. Dit dynamische stuk nodigt het publiek uit om deel uit te maken van de kunst, waarbij de conventionele grenzen tussen toeschouwer en creatie worden uitgedaagd.
"Cylindrical Environment" (1972) : Een grootschalige installatie die kijkers onderdompelt in een cilindrische ruimte, waardoor hun perceptie van vorm en ruimte verandert. Deze meeslepende ervaring benadrukt Peires innovatieve benadering van het integreren van kunst met ruimtelijke ervaring.
Peire's installaties bevatten vaak architecturale elementen, transformeren traditionele kunstruimtes en verbeteren de interactie van de kijker met zijn creaties. Zijn stukken zijn prominent aanwezig geweest in talloze solo- en groepstentoonstellingen, wat zijn significante impact op hedendaagse kunst onderstreept.
Uitgebreide informatie en impact
Peire's minimalistische en verticale abstracte stijlen hebben de moderne kunstscene aanzienlijk beïnvloed en inspireerden creatievelingen die geïnteresseerd zijn in het verkennen van het snijpunt van vorm, ruimte en menselijke perceptie. Zijn methode om de menselijke figuur te reduceren tot zijn verticale essentie resoneert met de spirituele en filosofische dimensies van het bestaan, waardoor zijn kunst zowel visueel opvallend als intellectueel boeiend is.
Peires samenwerkingen met tijdgenoten als Eduardo Westerdahl, Alberto Sartoris en Michel Seuphor waren cruciaal voor het vormgeven van zijn artistieke benadering en het uitbreiden van zijn invloed in Europa en daarbuiten. Zijn integratieprojecten in België en Frankrijk illustreren zijn toewijding aan het mengen van kunst met stedelijke en architecturale omgevingen, waardoor de publieke interactie met zijn visionaire concepten wordt versterkt.
Luc Peire's bijdragen aan de kunstwereld reiken verder dan zijn visuele producties; zijn innovatieve technieken en naadloze integratie van abstracte vormen in architecturale ruimtes hebben een blijvende erfenis achtergelaten. Zijn stukken blijven boeien en inspireren, en bevestigen zijn plek als een spilfiguur in de evolutie van abstracte kunst.
Analyse van het werk
De zeefdruk "Hoef M65"
De zeefdruk "Hoef M65" van Luc Peire, gemaakt in 1979, is een gelimiteerde oplage prentkunst. Het is onderdeel van een serie van 75 exemplaren, samen met extra genummerde exemplaren van A tot Z, en zes proefdrukken van kunstenaars. Dit stuk werd uitgegeven door Galerie Dobbelhoef in Kessel voor de tentoonstelling 1979/4 S, waar het ook diende als tentoonstellingsposter. De zeefdruk werd gemaakt door Peter Bekaert.
In "Hoef M65" onderzoekt Peire de techniek van het superponeren van verticale lineaire banden, wat resulteert in een dynamische visuele polyfonie, een methode die hij ook in zijn abstracte tekeningen gebruikte. Deze optische dynamiek stroomt naadloos over het oppervlak en trekt het oog van de kijker.
Peires samenwerking met de bekwame zeefdrukker Bekaert in Vlaanderen was cruciaal voor het realiseren van zijn concepten. Peire leverde gedetailleerde, levensgrote tekeningen voor de zeefdrukken, elk vergezeld van bijbehorende kleurstalen. Bekaert bracht nauwkeurig een rode afdekfolie aan over de potloodtekening en sneed deze vervolgens nauwkeurig met een draaibaar mes en metalen liniaal, waarbij hij Peires potloodlijnen volgde. Dit proces werd herhaald voor elke opgegeven kleur, om de getrouwheid van Peires visie in de uiteindelijke zeefdruk te garanderen.
Dit specifieke stuk, genummerd R/Z, is een bewijs van Peire's meesterschap in het creëren van visueel opvallende, ritmisch complexe abstracte composities.
Luc Peire in Tentoonstellingen en de Kunstmarkt
Luc Peire's productie is prominent tentoongesteld in talloze tentoonstellingen over de hele wereld, wat zijn significante impact op de kunstwereld benadrukt. Zijn solotentoonstellingen zijn gehouden in grote Europese hoofdsteden, wat zijn innovatieve benadering van verticale abstractie laat zien. Opmerkelijke tentoonstellingen zijn onder meer zijn deelname aan de Wereldtentoonstelling van Brussel (Expo '58), waar hij diende als Art Advisor voor de sectie Belgisch-Congo en Ruanda-Urundi, en zijn solotentoonstellingen in de Galerie Hautefeuille in Parijs en het Stedelijk Groeningemuseum in Brugge.
Peire's werk was ook prominent aanwezig in groepstentoonstellingen in gerenommeerde instellingen zoals het Musée National d'Art Moderne in Parijs, waar zijn 'Environnement I' werd tentoongesteld, en de XXXIVe Biënnale van Venetië in 1968. Zijn innovatieve installaties, zoals 'Ambiente Mexico 68', gemaakt voor de Olympische Spelen van 1968 in Mexico-Stad, versterkten zijn reputatie als baanbrekend kunstenaar verder.
Op de kunstmarkt zijn Peire's stukken zeer gewild bij verzamelaars en kunstliefhebbers. Zijn werken halen vaak aanzienlijke prijzen op veilingen, wat de hoge achting weerspiegelt waarin zijn productie wordt gehouden. De vraag naar zijn kunst is een bewijs van zijn blijvende invloed en de toegewijde aanhang die hij door de jaren heen heeft verzameld.
Luc Peire-tentoonstelling in FeliXart Museum, 2017
In 2017 organiseerde het FeliXart Museum in Drogenbos een tentoonstelling met de producties van Luc Peire. De tentoonstelling was onderdeel van de inspanning van het museum om belangrijke bijdragen aan de abstracte kunst te benadrukken, waarbij Peire een centrale figuur was in deze beweging. Het museum, dat gevestigd is op het voormalige landgoed van Felix De Boeck, een van de pioniers van de abstracte kunst in België, bood een passende locatie om Peire's innovatieve stukken te tonen.
Sergio Servellón, de directeur van het FeliXart Museum, speelde een cruciale rol in het cureren en promoten van deze tentoonstelling. Sinds hij in 2005 de rol van directeur op zich nam, heeft Servellón het museum geheroriënteerd van een monografische focus naar een thematische, met de nadruk op de Belgische historische avant-gardebeweging, die perfect aansluit bij Peire's artistieke erfenis.
De tentoonstelling van 2017 toonde niet alleen Peires kenmerkende verticale abstracties, maar plaatste ook zijn productie in een breder spectrum van avant-gardekunst van de periode tussen de twee wereldoorlogen tot de hedendaagse tijd. Deze aanpak liet bezoekers Peires unieke stijl en zijn bijdragen aan de evolutie van abstracte kunst waarderen.
Servellóns inspanningen zorgden ervoor dat de tentoonstelling meer was dan een visuele ervaring; het was een educatieve reis in de wereld van abstract verticalisme, een veld waar Luc Peire als een meester is erkend. De tentoonstelling hielp ook de reputatie van het FeliXart Museum te verstevigen als een belangrijke instelling voor zowel historische als hedendaagse avant-gardekunst in België.
Kunstenaars geïnspireerd door Luc Peire
De kenmerkende stijl van Luc Peire heeft een opmerkelijke invloed gehad op kunstenaars die geïnteresseerd zijn in verticale abstractie en minimalistische expressie. Zijn nadruk op het gebruik van verticale lijnen en de integratie van abstracte vormen om thema's als menselijke spiritualiteit en kosmische verbondenheid te verkennen, heeft veel hedendaagse makers geïnspireerd. Peire's benadering van minimalisme en abstractie heeft bijgedragen aan een breder begrip van hoe deze concepten gebruikt kunnen worden om de menselijke perceptie en ruimtelijke relaties in de kunst te verkennen.
Hoewel het werk van Peire weerklank heeft gevonden bij verschillende kunstenaars, zijn de specifieke gedocumenteerde invloeden op tijdgenoten als Eduardo Westerdahl, Alberto Sartoris en Michel Seuphor misschien minder direct. In plaats daarvan wordt Peire's invloed meer in het algemeen gezien binnen de context van de minimalistische en abstracte kunststromingen, die veel kunstenaars hebben geïnspireerd die vergelijkbare thema's en technieken onderzochten. Zijn innovatieve gebruik van vorm en ruimte blijft een referentiepunt voor kunstenaars die het snijvlak van abstractie en spiritualiteit onderzoeken.
Atelier Luc Peire - Jenny & Luc Peire Foundation: Behoud van een nalatenschap
De Atelier Luc Peire – Jenny & Luc Peire Foundation werd opgericht op basis van de wil van Luc Peire, een vooraanstaande Belgische kunstenaar, met als doel zijn werk te tonen aan een breed publiek en zijn woon- en werkomgeving te behouden. Deze stichting is gevestigd aan de De Judestraat 64 in B-8300 Knokke-Dorp, België, en omvat de originele studio, bungalow en tuin van de kunstenaar.
De stichting beschikt over een functioneel modern gebouw, ontworpen door architecten De Bruycker-De Brock, dat dient als een veilige bewaarplaats voor Peire's werken en een kleine tentoonstellingsruimte omvat. Dit gebouw zorgt ervoor dat Peire's kunst in optimale omstandigheden bewaard en tentoongesteld wordt. Bovendien werd de tuin uitgebreid en werd er een "tuinkamer" gebouwd om Peire's sleutelwerk "Environnement I" uit de Collectie van de Vlaamse Gemeenschap tentoon te stellen, eveneens ontworpen door hetzelfde architectenteam.
De archieven van de stichting spelen een cruciale rol bij het verzamelen en bewaren van alle informatie en materialen met betrekking tot Luc Peire, zijn kunstwerken en zijn artistieke en familiale omgeving. Dit uitgebreide archief dient als een waardevolle bron voor onderzoekers, kunsthistorici en liefhebbers die geïnteresseerd zijn in het bestuderen van Peire's bijdragen aan de kunstwereld.
De architectonische site van de Jenny & Luc Peire Foundation is open voor groepsbezoeken op afspraak, met een minimale groepsgrootte van 10 en een maximum van 25 personen. Tijdens deze rondleidingen krijgen bezoekers gedetailleerde kunsthistorische inzichten in Luc Peire's leven en oeuvre. De rondleiding omvat toegang tot de "kluis", tuin, studio en bungalow, die een uitgebreid overzicht bieden van Peire's omgeving. Het hoogtepunt van het bezoek is de "Garden Room", met de betoverende spiegelkamer "Environnement I" (1967) van Luc Peire. Deze installatie biedt een unieke, reflectieve ervaring die bezoekers boeit en aanspreekt, en belichaamt Peire's artistieke visie op ruimte en verticaliteit.
Luc Peire's innovatieve aanpak en onderscheidende stijl hebben een belangrijke stempel gedrukt op de kunstwereld. Zijn toewijding aan verticale abstractie en minimalistische expressie blijft kunstenaars inspireren en kunstliefhebbers wereldwijd boeien. De stichting bewaart niet alleen zijn fysieke werken, maar ook zijn artistieke geest, en zorgt ervoor dat Peire's nalatenschap blijft voortbestaan voor toekomstige generaties om te waarderen en bestuderen.
Minder bekende feiten
Architectonische invloed : Luc Peire's interesse in structuur en ruimte werd aanzienlijk beïnvloed door zijn vader, die architect was. Deze achtergrond is duidelijk zichtbaar in de architectonische elementen in zijn installaties en de structurele harmonie van zijn abstracte werken.
Global Traveler : Peire's uitgebreide reizen door Afrika, Azië en Amerika hadden een grote impact op zijn artistieke visie. Zijn reizen stelden hem in staat om diverse culturele elementen in zijn kunst te integreren, wat zijn artistieke taal verrijkte en zijn perspectief op het menselijk bestaan en de ruimte verbreedde.
Multimedia Pioneer : Naast traditionele schilderkunst experimenteerde Peire met multimedia-installaties, waarbij hij licht, ruimte en geluid combineerde om meeslepende ervaringen te creëren. Zijn stukken, zoals de "Environnement"-serie, vallen op door hun gebruik van reflecterende oppervlakken en ruimtelijke manipulatie om kijkers te betrekken bij een dynamische interactie met de kunst.
Luc Peire's innovatieve aanpak en onderscheidende stijl hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten op de kunstwereld. Zijn werk blijft boeien en inspireren, en zorgt ervoor dat hij een belangrijke rol speelt in de evolutie van abstracte kunst.
Luc Peire's erfenis als verticale abstractionist en zijn innovatieve verkenning van ruimte en vorm hebben een onuitwisbare stempel gedrukt op moderne kunst. Zijn minimalistische benadering, diepgaande thematische verkenningen en invloed op latere kunstenaars onderstrepen zijn belang in de kunstwereld. Luc Peire's werk blijft boeien en inspireren, en verstevigt zijn plaats als visionair kunstenaar van de 20e eeuw.
Selena Mattei