Κάτω από τον Πύργο του Άιφελ: Γαλλικά κινήματα τέχνης που εξερευνήθηκαν μέσω του Artmajeur

DREAM PHASES (2002) Πίνακας του Andrei Buryak

Το Artmajeur και η εξέλιξη της γαλλικής τέχνης

Δοκιμάστε να κάνετε μια βόλτα στους δρόμους του Παρισιού, περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που φορούν μπερέδες, ριγέ πουκάμισα και κρατούν μια μπαγκέτα κάτω από το μπράτσο τους, αναπνέοντας τον αέρα εμποτισμένο με δημιουργικότητα και τέχνη (Αχ, αυτά τα αγαπημένα παλιά κλισέ!). Ωστόσο, η Γαλλία υπήρξε η γενέτειρα πολυάριθμων καλλιτεχνικών κινημάτων που άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της τέχνης. Τον 12ο αιώνα, η γοτθική τέχνη έφερε επανάσταση στην αρχιτεκτονική και την ιερή τέχνη με τους επιβλητικούς καθεδρικούς ναούς και τα πολύχρωμα βιτρό της. Αργότερα, τον 18ο αιώνα, αναπτύχθηκε το στυλ ροκοκό, που χαρακτηρίζεται από ένα ελαφρύ, κομψό και διακοσμητικό στυλ, με καλλιτέχνες όπως ο Jean-Honoré Fragonard να γίνονται οι κύριοι εκφραστές του.

Τον 19ο αιώνα, η Σχολή Barbizon σηματοδότησε ένα σημαντικό ορόσημο στη γαλλική ζωγραφική τοπίου, με τους καλλιτέχνες να επικεντρώνονται στη ρεαλιστική αναπαράσταση της φύσης. Αυτό το κίνημα άνοιξε το δρόμο για τον Ρεαλισμό, με αρχηγό τον Γκυστάβ Κουρμπέ, ο οποίος είχε στόχο να αναπαραστήσει την καθημερινότητα και τις κοινωνικές συνθήκες με μεγάλη ακρίβεια και χωρίς εξιδανίκευση.

Λίγο αργότερα, ο ιμπρεσιονισμός εμφανίστηκε ως καλλιτεχνική επανάσταση, εστιάζοντας στην απεικόνιση του φωτός και του χρώματος μέσα από γρήγορες πινελιές και σκηνές της καθημερινής ζωής. Καλλιτέχνες όπως ο Claude Monet και ο Pierre-Auguste Renoir είναι από τους κύριους εκφραστές αυτού του κινήματος. Ο νεοϊμπρεσιονισμός, που αναπτύχθηκε από τους Georges Seurat και Paul Signac, ακολούθησε τον ιμπρεσιονισμό, εισάγοντας μια τεχνική πουαντιλιστικής για να επιτύχει μεγαλύτερη φωτεινότητα στους πίνακες.

Γρήγορα ακολούθησε ο μετα-ιμπρεσιονισμός, με δασκάλους όπως ο Paul Cézanne να πειραματίζονται με νέες τεχνικές και προοπτικές, διατηρώντας μια σύνδεση με τον ιμπρεσιονισμό ενώ προωθούν περαιτέρω τα προσωπικά τους στυλ.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Φωβισμός έφερε έντονα και αφύσικα χρώματα, με τον Henri Matisse ως έναν από τους κύριους εκπροσώπους του. Αμέσως μετά, ο κυβισμός, που αναπτύχθηκε από τους Pablo Picasso και Georges Braque, εισήγαγε έναν ριζικό κατακερματισμό των μορφών και μια νέα προοπτική χωρικής αναπαράστασης.

Στη δεκαετία του 1920, ο σουρεαλισμός εξερεύνησε τον κόσμο των ονείρων και του ασυνείδητου, παρουσιάζοντας παράξενες και υποβλητικές εικόνες, με κεντρικό πρόσωπο του κινήματος τον Αντρέ Μπρετόν.

Προς τα τέλη του 20ου αιώνα, η Ελεύθερη Φιγούρα εμφανίστηκε ως ένα κίνημα που ανακτούσε την ανθρώπινη φιγούρα και την ατομική έκφραση ως αντίδραση στην κυρίαρχη αφηρημένη και εννοιολογική τέχνη. Ωστόσο, αυτό το κίνημα, που γεννήθηκε στη Γαλλία, επηρεάστηκε από το αμερικανικό μοντέλο της κακής ζωγραφικής και του νεοεξπρεσιονισμού και επομένως δεν μπορεί να θεωρηθεί εφάμιλλο με τα άλλα κινήματα που πραγματικά ξεκίνησαν κάτω από τη σκιά του Πύργου του Άιφελ.

Το επίκεντρο αυτής της ιστορικο-καλλιτεχνικής έρευνας θα είναι σε τέσσερα συγκεκριμένα κινήματα: Ιμπρεσιονισμός, Κυβισμός, Σουρεαλισμός και Ελεύθερη Φιγούρα. Τα χαρακτηριστικά αυτών των κινήσεων θα εξηγηθούν μέσω της ανάλυσης των έργων τέχνης που υπάρχουν στο Artmajeur.

Το αφιέρωμα του Artmajeur στη Γαλλική Τέχνη: Από τον Ιμπρεσιονισμό στην Ελεύθερη Φιγούρα

Σύγχρονος Ιμπρεσιονισμός

Πώς προέκυψε ο ιμπρεσιονισμός; Φανταστείτε τον Claude Monet, με το καβαλέτο του στο δρόμο, να θέλει να συλλάβει τις φευγαλέες εντυπώσεις του φωτός, ενώ οι άνθρωποι τον κοιτάζουν απορημένοι. Ο ιμπρεσιονισμός, που γεννήθηκε στη Γαλλία στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν μια πραγματική καλλιτεχνική επανάσταση. Οι πρωτοπόροι του, όπως ο Monet, ο Pierre-Auguste Renoir και ο Camille Pissarro, εγκατέλειψαν τις ακαδημαϊκές τεχνικές για να επικεντρωθούν στην άμεση και ζωντανή αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Ποια είναι τα βασικά στοιχεία που καθορίζουν αυτό το στυλ; Τα ιμπρεσιονιστικά έργα χαρακτηρίζονται από μια καινοτόμο προσέγγιση στην σύλληψη του φωτός και της ατμόσφαιρας. Οι ιμπρεσιονιστές καλλιτέχνες συχνά ζωγράφιζαν σε εξωτερικούς χώρους (enplein air) για να απαθανατίσουν τις παραλλαγές του φυσικού φωτός σε πραγματικό χρόνο. Χρησιμοποίησαν σύντομες, ορατές πινελιές, εφαρμόζοντας καθαρά και ζωντανά χρώματα απευθείας στον καμβά, χωρίς να τα ανακατέψουν πρώτα στην παλέτα, για να πετύχουν ένα ζωντανό και άμεσο αποτέλεσμα.

Οι τυπικές σκηνές του ιμπρεσιονισμού περιλαμβάνουν τοπία, στιγμές της καθημερινής ζωής και ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όλα αναπαριστώμενα με ιδιαίτερη προσοχή στο παιχνίδι του φωτός στα θέματα. Αυτή η μέθοδος ζωγραφικής δίνει στους πίνακες μια αίσθηση κίνησης και ζωντάνιας, κάνοντας την ατμόσφαιρα της στιγμής απτή και εμπλέκοντας τον θεατή σε μια μοναδική οπτική εμπειρία.

Τώρα, ας βουτήξουμε στις σύγχρονες ερμηνείες του ιμπρεσιονισμού. Θα εξερευνήσουμε τα έργα σύγχρονων καλλιτεχνών που, εμπνευσμένοι από αυτό το εμβληματικό κίνημα, συνεχίζουν να το ανανεώνουν και να το ερμηνεύουν ξανά, δείχνοντας ότι η κληρονομιά του ιμπρεσιονισμού είναι ζωντανή και ζωντανή ακόμα και σήμερα.

Μερικά από τα πιο διάσημα παραδείγματα ιμπρεσιονιστικών τοπίων περιλαμβάνουν τα "Haystacks, Morning, Éragny" (1899) του Pissarro, "Poppies" (1873) του Monet και "Houses by the Sea" (1869) του Degas. Αυτοί οι πίνακες, μεταξύ πολλών άλλων, αντιπροσωπεύουν ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, καθώς οι καλλιτέχνες γοητεύτηκαν από τις αλλαγές στο φως και τα ζωντανά χρώματα της φύσης. Ο κύριος στόχος ήταν να συλλάβει την οπτική εντύπωση μιας φευγαλέας στιγμής παρά να αναπαραστήσει μια σκηνή με ρεαλιστικές λεπτομέρειες.

Τώρα, ας εξερευνήσουμε τους πίνακες "Field of Tulips" της Rima Azatyan και "Air Herbs" της Tatiana Prokshina. Τι σε εντυπωσιάζει αμέσως; Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τα έργα, επιτρέποντας στον εαυτό μας να παρασυρθεί σε στοχασμό και να στοχαστεί βαθιά, θα παρατηρήσουμε μια κοινή οπτική. Και τα δύο μοιάζουν να είναι ζωγραφισμένα από μια γωνία που αγκαλιάζει το έδαφος, σαν ο καλλιτέχνης να είχε ξαπλώσει στη γη για να αιχμαλωτίσει κάθε φυτό, κάθε παιχνίδι φωτός και κάθε λεπτότητα του τοπίου. Ωστόσο, τα δύο τοπία παρουσιάζουν και αξιοσημείωτες διαφορές...

Το «Field of Tulips» ξεσπά με ζωηρά χρώματα, όπου οι φωτεινές αποχρώσεις των κόκκινων λουλουδιών και τα έντονα πράσινα του φυλλώματος δημιουργούν μια δυναμική αντίθεση που τραβάει αμέσως τα βλέμματα. Το πεδίο μοιάζει σχεδόν να κυματίζει κάτω από τον άνεμο, δίνοντας κίνηση και ζωντάνια στη σύνθεση. Τα βουνά στο βάθος προς τα δεξιά αναμειγνύονται απαλά στην απόσταση, αλλά παραμένουν φωτισμένα, προσθέτοντας βάθος στη σκηνή και ολοκληρώνοντας την εικόνα με μια αρμονική κατανομή φωτός και χρώματος.

Αντίθετα, το «Air Herbs» υιοθετεί μια πιο συγκρατημένη παλέτα: ο πίνακας διαποτίζεται από ένα απαλό, διάχυτο φως που κάνει ολόκληρη τη σκηνή σχεδόν αιθέρια. Οι λεπτές αιχμές φαίνονται να ταλαντεύονται απαλά κάτω από ένα ελαφρύ καλοκαιρινό αεράκι, μεταφέροντας μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Τα βουνά «σβήνουν» απαλά στην απόσταση, προσθέτοντας μια πινελιά μυστηρίου στη σύνθεση. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη με απτή σιωπή και ησυχία, που αντικατοπτρίζεται στην επιδέξια χρήση απαλών χρωμάτων και λεπτών αποχρώσεων.

Συμπερασματικά, αυτά τα έργα, ενώ διαφέρουν ως προς τα χρώματα και τις ατμόσφαιρες, έχουν σχεδιαστεί και τα δύο για να αποτυπώνουν την ουσία της φύσης από στενή οπτική γωνία, αναδεικνύοντας τη φευγαλέα ομορφιά των φυσικών τοπίων.

Σύγχρονος Κυβισμός

Ο κυβισμός, ένα επαναστατικό κίνημα τέχνης που εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, συνεχίζει να εμπνέει σύγχρονους καλλιτέχνες με τη χαρακτηριστική του προσέγγιση στη φόρμα και την προοπτική. Με καταγωγή από τη Γαλλία με πρωτοπόρους όπως ο Pablo Picasso και ο Georges Braque, ο κυβισμός έφερε επανάσταση στον κόσμο της τέχνης κατακερματίζοντας αντικείμενα σε γεωμετρικά σχήματα και απεικονίζοντάς τα από πολλές γωνίες ταυτόχρονα.

Πώς όμως μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα κυβιστικό έργο όταν το βλέπουμε; Η ουσία του κυβισμού έγκειται στην απομάκρυνσή του από την παραδοσιακή προοπτική ενός σημείου. Αντίθετα, παρουσιάζει μια σύνθετη άποψη των θεμάτων, συνδυάζοντας διαφορετικές οπτικές γωνίες σε έναν μόνο καμβά. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση βάθους και κίνησης, προκαλώντας τον θεατή να δει τον κόσμο με έναν νέο και αφηρημένο τρόπο.

Τα κυβιστικά έργα συχνά διαθέτουν επικαλυπτόμενα επίπεδα, έντονες γωνίες και μια σιωπηλή χρωματική παλέτα, δίνοντας έμφαση στη φόρμα πάνω από το χρώμα. Αυτά τα χαρακτηριστικά ενθαρρύνουν τους θεατές να ασχοληθούν ενεργά με το έργο, συναρμολογώντας τα κατακερματισμένα στοιχεία για να σχηματίσουν ένα συνεκτικό σύνολο.

Τώρα ήρθε η ώρα να εμβαθύνουμε στο θέμα, εξερευνώντας σύγχρονες ερμηνείες του κυβισμού!

Πώς μπορεί κανείς να συγκρίνει έναν πίνακα και ένα γλυπτό; Μπορεί να φαίνονται σαν δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, αλλά μπορούμε να βρούμε μια σύνδεση σκεπτόμενοι το θέμα και τη μορφή του στη γλώσσα ενός και μόνο κινήματος: του Κυβισμού. Σε αυτή την περίπτωση, θα συγκρίνουμε συγκεκριμένα το «Beauties» του Κώστα Μορ και το «Eyes of the Soul» της Μαριλέν Σάλες.

Όσον αφορά τη ζωγραφική, το έργο φαίνεται να αντλεί από τις τυπικές μορφές της περιόδου του αναλυτικού κυβισμού, όπου τα θέματα χαρακτηρίζονταν από τον γεωμετρικό κατακερματισμό των χαρακτηριστικών τους. Πράγματι, οι πρωταγωνιστές του έργου αποτελούνται από επικαλυπτόμενα επίπεδα, τα οποία, συνοδευόμενα από έντονα χρώματα, δημιουργούν μια αίσθηση βάθους και πολλαπλές προοπτικές μέσα σε μια ενιαία σύνθεση. Αυτή η αποδόμηση της όρασης επιτρέπει στον θεατή να αντιλαμβάνεται διάφορες πτυχές των φιγούρων ταυτόχρονα, δημιουργώντας μια δυναμική, πλούσια και συναρπαστική οπτική εμπειρία. Η αντίθεση μεταξύ των έντονων χρωμάτων και των έντονων γραμμών βοηθά στον ξεκάθαρο προσδιορισμό των χαρακτηριστικών των φιγούρων, καθιστώντας κάθε στοιχείο διακριτικό και άμεσα αναγνωρίσιμο στον θεατή.

Όσον αφορά το γλυπτό, φαίνεται να αντλεί περισσότερη έμπνευση από τον Συνθετικό Κυβισμό, καθώς προσομοιώνει την ενσωμάτωση μικτών τεχνικών σε μια πιο συνεκτική δομή. Σε αντίθεση με τον πίνακα, το έργο συγχωνεύει τις φιγούρες σε μια ενιαία οντότητα με τρία πρόσωπα, που το καθένα διακρίνεται από διαφορετικές στάσεις απέναντι στη ζωή. Μεταξύ αυτών, μόνο η γυναίκα στο άκρο δεξιά, προικισμένη με μάτι, μπορεί να προσελκύσει άμεσα τον θεατή συναντώντας το βλέμμα του.

Αλλά η κοινή χρήση οργάνων δεν τελειώνει εκεί, καθώς τα κεφάλια έχουν μόνο δύο στήθη και έναν μόνο κορμό, μια ιδιαιτερότητα που αποσκοπεί να μεταφέρει την ιδέα των αλληλένδετων συναισθηματικών καταστάσεων και των διαφορετικών προοπτικών, παρουσιάζοντας μια ολιστική άποψη της ανθρώπινης εμπειρίας. Τέλος, το γυαλιστερό φινίρισμα ρητίνης αναδεικνύει ολόκληρο το κομμάτι, προσθέτοντας ζωντάνια και νεωτερικότητα στο έργο, ενισχύοντας και την οπτική του επίδραση.

Νομίζεις ότι τελείωσα την εξερεύνηση του κυβισμού; Καθόλου! Το ταξίδι συνεχίζεται με το έργο «Casanova»—ένας πίνακας του Carlos Blanco Artero. Μείνετε λοιπόν «συντονισμένοι» για περαιτέρω συναρπαστικές γνώσεις στον κόσμο της κυβιστικής τέχνης...

CASANOVA (2022) Πίνακας του Carlos Blanco Artero

Τι αριστούργημα σας θυμίζει το «Casanova» (2022) του Carlos Blanco Artero; Αν σκεφτήκατε την «Guernica» του Πάμπλο Πικάσο, είστε στο σωστό δρόμο. Αυτός ο σύγχρονος πίνακας φέρνει αμέσως στο νου το εμβληματικό έργο του Ισπανού δασκάλου. Επομένως, είναι απαραίτητο να συζητήσουμε και να εξηγήσουμε το «Guernica» για να κατανοήσουμε καλύτερα το έργο του Carlos Blanco Artero.

Δημιουργήθηκε το 1937, η "Guernica" είναι ένα από τα πιο διάσημα και ισχυρά έργα του Πικάσο, που γεννήθηκε ως απάντηση στον βομβαρδισμό της βασκικής πόλης Guernica κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Μέσω της δραματικής χρήσης του λευκού, του μαύρου και των διαφόρων αποχρώσεων του γκρι, ο Πικάσο δημιούργησε μια κυβιστική αναπαράσταση του χάους και του πόνου που προκάλεσε ο πόλεμος. Οι παραμορφωμένες και κατακερματισμένες φιγούρες, με πρόσωπα που ουρλιάζουν και στρεβλωμένα σώματα, εκφράζουν τον πόνο και την ερήμωση εκείνου του τραγικού γεγονότος. Το έργο είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στη βαρβαρότητα και τη φρίκη του πολέμου, χρησιμοποιώντας συμβολικές εικόνες και μια περίπλοκη δομή σύνθεσης για να μεταδώσει το μήνυμά του.

Το "Casanova", αν και ανήκει σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, θυμίζει έντονα την αισθητική και τη συναισθηματική επίδραση της "Guernica". Ο πίνακας χρησιμοποιεί κυρίως μονόχρωμους τόνους του γκρι, του μαύρου και του λευκού, δημιουργώντας μια ζοφερή και έντονη ατμόσφαιρα. Η κεντρική φιγούρα στο έργο του Αρτέρο, με το στυλιζαρισμένο πρόσωπο και τα χέρια του, φαίνεται να αναδύεται από ένα όνειρο ή εφιάλτη, προκαλώντας την ίδια αίσθηση αγωνίας και προβληματισμού που υπάρχει στις φιγούρες της «Γκουέρνικα». Τα σημαδεμένα περιγράμματα και οι παραμορφωμένοι όγκοι συμβάλλουν στη δημιουργία ενός τρισδιάστατου εφέ, που θυμίζει κυβιστικές τεχνικές κατακερματισμού και ανασύνθεσης μορφών.

Συμπερασματικά, το έργο του Carlos Blanco Artero όχι μόνο θυμίζει τη "Guernica" ως προς τα χρώματα και τη θεματολογία, αλλά είναι επίσης πιθανό να μεταφέρει το μήνυμα της ενδοσκόπησης και της κοινωνικής κριτικής που έκανε τον καμβά του Πικάσο ένα διαχρονικό αριστούργημα.

Σύγχρονος Σουρεαλισμός

Βλέπω τη φιγούρα του Αντρέ Μπρετόν να εμφανίζεται μπροστά μου, εντελώς βυθισμένος στη συγγραφή των επαναστατικών λέξεων του Σουρεαλιστικού Μανιφέστου. Ήταν εκείνη τη στιγμή που όρισε την ουσία του κινήματος με τη φράση: «καθαρός ψυχικός αυτοματισμός», με στόχο να εκφράσει την πραγματική λειτουργία της σκέψης με κάθε μέσο —προφορικό, γραπτό ή άλλο. Γεννημένος στις αρχές του 20ου αιώνα, ο σουρεαλισμός είχε ως στόχο να ξεκλειδώσει τις δημιουργικές δυνατότητες του ασυνείδητου, συγχωνεύοντας το όνειρο και την πραγματικότητα σε έναν αρμονικό και εκπληκτικό συνδυασμό.

Πάρτε, για παράδειγμα, το «The Persistence of Memory» του Σαλβαδόρ Νταλί. Αυτός ο πίνακας, με τα ρολόγια που λιώνουν πάνω από κλαδιά και βράχους, είναι εμβληματικός των χαρακτηριστικών του σουρεαλισμού. Οι παράξενες και ονειρικές εικόνες αμφισβητούν τη λογική και αμφισβητούν την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Οι απροσδόκητες αντιπαραθέσεις, όπως τα ρολόγια που λιώνουν σε ένα άνυδρο τοπίο, οι «αφηρημένες» φόρμες και τα φανταστικά στοιχεία δημιουργούν ένα έργο που προκαλεί θαυμασμό και ενδοσκόπηση.

Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι μοναδικά για το αριστούργημα του Νταλί, αλλά μπορούν να επεκταθούν σε όλα τα έργα του σουρεαλιστικού κινήματος. Οι σουρεαλιστές καλλιτέχνες χρησιμοποιούν παρόμοια θέματα και τεχνικές για να προκαλέσουν μια αίσθηση έκπληξης και να διεγείρουν τη φαντασία του θεατή. Οι καθημερινές σκηνές συχνά μεταμορφώνονται σε ασυνήθιστα και απόκοσμα οράματα, όπου τα κοινά αντικείμενα αποκτούν νέα, μυστηριώδη και αποκαλυπτικά νοήματα.

Τέλος, η συχνή χρήση ζωντανών χρωμάτων και περίπλοκων λεπτομερειών στους σουρεαλιστικούς πίνακες προσελκύει τους θεατές, παρασύροντάς τους σε έναν κόσμο όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας θολώνουν. Αυτά τα χαρακτηριστικά καλούν το κοινό να εξερευνήσει το έργο τέχνης σε ένα βαθύτερο ψυχολογικό επίπεδο, διερευνώντας τις κρυφές εσοχές του δικού του μυαλού.

Και τώρα, θέλω να σας πάρω από το χέρι και να σας οδηγήσω στα συναρπαστικά παραδείγματα στο Artmajeur!

INSOSTENIBILI LEGGEREZZE (2023) Πίνακας της Cinzia Tellarini

Παραδείγματα σύγχρονης σουρεαλιστικής τέχνης όπως το "Sans" του Nicolas Souverain και το "Insostenibili Leggerezze" της Cinzia Tellarini μοιράζονται ενδιαφέροντα θεματικά στοιχεία, κυρίως τη χρήση "φασματικών" και διαφανών μορφών που συνδυάζονται τέλεια με τον ουρανό και τον περιβάλλοντα χώρο. Και τα δύο έργα διερευνούν τη διάλυση της υλικότητας, δημιουργώντας ονειρικές και διφορούμενες ατμόσφαιρες που συνεπαίρνουν τον θεατή.

Οι πίνακες παρουσιάζουν αιθέρια στοιχεία που φαίνεται να χάνουν τη σωματικότητά τους, προσκαλώντας τον παρατηρητή σε έναν κόσμο όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης θολώνουν. Στο πρώτο έργο, ο Nicolas Souverain παρουσιάζει ένα αντικείμενο που μοιάζει με καθρέφτη που φαίνεται να έχει χάσει τη σωματική του υπόσταση, αποκαλύπτοντας αυτό που θα έκρυβε προηγουμένως πίσω του. Αυτός ο «καθρέφτης» δείχνει την απεραντοσύνη ενός συννεφιασμένου ουρανού, που συναντά τον ορίζοντα, σβήνοντας στη γκρι-χρωματισμένη θάλασσα από κάτω. Το γαλήνιο τοπίο, «ταραγμένο» από αυτό το σουρεαλιστικό στοιχείο, παραπέμπει στα απατηλά κόλπα που συχνά συνδέονται με το έργο του Ρενέ Μαγκρίτ. Η ηρεμία της σκηνής, από την άλλη πλευρά, έχει σχεδιαστεί για να έρχεται σε αντίθεση με την «ανησυχητική» παρουσία του διαφανούς καθρέφτη, ικανού να διεγείρει αντανακλάσεις στην αντίληψη, την πραγματικότητα και τη φαντασία.

Αντίθετα, το «Insostenibili Leggerezze» της Cinzia Tellarini μιλά για τη διάλυση της ύλης δίνοντας σχήμα σε ανθρώπινες μορφές που έχουν χάσει το σωματικό τους βάρος, καθώς έχουν μεταμορφωθεί σε χορευτικά σύννεφα. Αυτές οι φιγούρες, που αιωρούνται αβίαστα στον ουρανό, βρίσκονται πάνω από ένα μεταφυσικό τοπίο που θυμίζει τα έργα του Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Πράγματι, τα υποκείμενα αρχιτεκτονικά στοιχεία, με τις επιμήκεις σκιές και τις κλασικές τους μορφές, προσθέτουν ένα επίπεδο μυστηρίου και διαχρονικότητας στη σκηνή. Τέλος, επιστρέφοντας στις προαναφερθείσες φιγούρες, αυτές, πλέον αβαρή σύννεφα, ενσαρκώνουν μια αίσθηση ελευθερίας και αιθέριας ομορφιάς. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι ακριβώς η αντιπαράθεση των αιωρούμενων μορφών και του συμπαγούς, δομημένου περιβάλλοντος που δημιουργεί δυναμική ένταση, τονίζοντας την αντίθεση μεταξύ του σωματικού και του υπερβατικού.

 MON COEUR (2023) Πίνακας της Ailin