Wat bracht je ertoe om kunst te maken en kunstenaar te worden (gebeurtenissen, gevoelens, ervaringen...)?
Ik denk dat het altijd een deel van mijn dagelijks leven is geweest. Als kind zag ik mijn moeder tekenen, schilderen. Mijn zus zat bij een fotoclub. Mijn schoonvader is drummer, mijn oom gitarist. Van mijn kant was ik aan het dansen. Ik ging niet naar musea (ik ben opgegroeid in een klein dorpje Puisaye in de Yonne, het liep niet over straat), maar had toegang tot veel kunstboeken thuis of bij de buren.
Er was niet veel te doen. Hierdoor had ik de luxe om me te vervelen en zo mijn verbeeldingskracht en creatie te ontwikkelen. Ik heb veel wegwerpfoto's gemaakt. Het was magisch om een week te wachten en eindelijk de hoes met onze foto's erin vast te houden en ze te ontdekken. Als tiener begon ik met gitaar spelen. We hadden een groep met vrienden. Voor mijn 19e verjaardag boden ze me een filmreflex aan en dat was het begin van het avontuur. Gaandeweg verliet ik de muziek voor de fotografie.
En vandaag is het een noodzaak geworden, een constante behoefte om leven te geven aan de ideeën die in mijn hoofd rondhangen, om mezelf uit te drukken, om mezelf te bevrijden van bepaalde emoties door middel van deze kunst.
Wat is je artistieke achtergrond, de technieken en thema's waarmee je tot nu toe hebt geëxperimenteerd?
Ik zette voet aan wal op de kunstgeschiedenisfaculteit, maar omdat ik niet in het openbaar kon spreken, moest ik dit pad een paar dagen voor mijn mondeling opgeven. Ik heb vandaag een beetje spijt, maar ik probeer de achterstand in te halen. Voor fotografie heb ik drie jaar lang een opleiding gevolgd aan de Campus des Métiers et de l'Artisanat de Bobigny. Ik heb de geschiedenis van de fotografie en het technische deel van het vak kunnen leren. Daarna werkte ik in een fotowinkel in Seine-et-Marne, waardoor ik mijn vaardigheden in het lab (retoucheren, ontwikkelen, afdrukken) en studio kon verdiepen, terwijl ik sociale en schoolfotografie beoefende.
Sinds 2018 ben ik zelfstandige en wijd ik me aan mijn persoonlijke projecten zoals bijvoorbeeld "States Ladies" of "The Spirits of the Forest", rond portretten en natuur.
Wat zijn de 3 aspecten die jou onderscheiden van andere kunstenaars, waardoor jouw werk uniek is?
Wauw... ik weet het niet. Mijn leven, mijn verhaal, mijn DNA...? Wat kan mij onderscheiden van anderen anders dan dat? Wat betreft mijn werk, ik weet niet of het uniek is. We hebben misschien totaal verschillende levenspaden, maar we vinden vaak werken met een vergelijkbare gevoeligheid. Ik probeer originele dingen te doen, ik hou niet van kopiëren of sociale media trends waarbij zodra iets werkt, iedereen het eindeloos reproduceert. Maar we kunnen niet ieders werk kennen en alles is al min of meer gedaan. Het draait allemaal om oprecht zijn in wat je wilt uitdrukken. Om iets te doen dat op ons lijkt en ons aanspreekt.
Waar komt je inspiratie vandaan?
Overal. Als kind verzamelde ik foto's en albums van Madonna en Mylène Farmer, ik bekeek hun filmpjes keer op keer. Zo ontdekte ik het werk van Herb Ritts, David Fincher, Mondino. Ik bewaar ook sterke beelden van de Wizard of Oz, films van Terry Gilliam, Baz Lhurmann, Jean-Pierre Jeunet, veel albumhoezen waaronder die van The Doors (Joel Brodsky), Queen (Frank Kelly Freas), Pink Floyd (Storm Thorgerson) ,... Later verslond ik het werk van MC Escher, Sarah Moon, August Sander, Anton Corbijn, Elliott Erwitt, André Kertesz, Edward Steichen, Sebastiao Salgado, Anders Petersen, Robert Mapplethorpe, Antoine d'Agata en zovele anderen. Ik bewonder Magritte, Turner, Rembrandt en Courbet in de schilderkunst, evenals het werk van de kunstenaars die aanwezig zijn in het Naia Museum. In de literatuur zijn het Dracula, Stephen King, Philip K. Dick en Fabcaro die hun stempel op mijn verbeelding hebben gedrukt. Zonder natuur, muziek en dans te vergeten, maar de lijst is al te lang!
Wat is jouw artistieke benadering? Welke visioenen, sensaties of gevoelens wil je oproepen bij de kijker?
Achter mijn beelden gaan vaak vrij zware en persoonlijke dingen schuil. Ik verander ze graag in iets lichters, dat verschillende leesgraden kan hebben. Ik zeg liever niet te veel over mijn bedoelingen en laat de toeschouwer vrij van zijn interpretaties. Ik hou ervan als mijn werk anderen aanspreekt, maar ook als het hen uitdaagt, in twijfel trekt, wat de reden ook is. En als de toeschouwer zijn fantasie de vrije loop laat en even begint te dromen in mijn beelden, dan is dat daar een waar genoegen. Ik zeg tegen mezelf dat ik dit niet voor niets heb gedaan.
Wat is het proces van het maken van je werken? Spontaan of met een lang voorbereidingsproces (technisch, inspiratie uit kunstklassiekers of anders)?
Voor mijn zelfportretten is het idee heel spontaan. Zo komt ze, soms zelfs in een droom. Ik schrijf het zo snel mogelijk op in een notitieboekje. En ik maak het daarna zodra ik vrije tijd heb.
Voor mijn bosgeesten heb ik texturen in gedachten, lichten. Ik loop op verschillende tijdstippen en verschillende seizoenen door het bos en sla beelden in. En ik creëer ze dan volgens mijn inspiratie en mijn verlangen van het moment.
Gebruik je een bepaalde werktechniek? Zo ja, kunt u dit toelichten?
Er is een techniek die beide series gemeen hebben, het is collage. Ik deed veel toen ik een tiener was, het is me bijgebleven, maar dan in digitale versie. Ik gebruik het voor sommige van mijn zelfportretten die het resultaat zijn van de collage van twee foto's die zijn gemaakt met de zelfontspanner van de camera of een afstandsbediening. Voor mijn bosgeesten spiegel ik mijn basisfoto meerdere keren en speel dan ook met de overlays, totdat het wezen voor mij verschijnt.
Zijn er vernieuwende aspecten in je werk? Kun je ons vertellen welke?
Ik geloof niet. Op technisch niveau is het heel eenvoudig, minimalistisch, gemaakt met wat ik bij de hand heb, of doe-het-zelf-dingen voor de gelegenheid.
Heb je een formaat of medium waar je je beter bij voelt? Zo ja, waarom?
Ik heb een zwak voor het formaat 30 x 40 cm en gestructureerd natuurlijk kunstpapier in katoen of hennep, mat of parelmoer. Het is een goed compromis als je niet al te veel ruimte op de muren hebt in kleine ruimtes, en je toch kunt profiteren van de kleine details. Daarna zou ik graag groot formaat willen kunnen printen voor mijn bosgeesten, daar zijn ze voor gemaakt. Vanaf 80 x 80 of groter dan de meter. Maar het vereist een bepaalde investering en ruimte voor opslag. Die ik op dit moment niet heb. Misschien ooit !
Waar produceer je je werken? Thuis, in een gedeelde studio of in je eigen studio? En hoe organiseer je in deze ruimte je creatieve werk?
Ik produceer mijn werken thuis. In mijn kleine woonkamer. Voor de gelegenheid schuif ik de meubels aan. Alles moet in drie, maximaal vier uur worden opgezet, gefotografeerd en afgebroken om het gezinsleven niet te verstoren. Ik maak mijn prints zelf in mijn kantoor-werkplaats, een kleine kamer in huis. Ik doe ook mijn touch-ups, mijn afwerkingen,... en in muziek, altijd!
Brengt je werk je ertoe om te reizen om nieuwe verzamelaars te ontmoeten, voor beurzen of tentoonstellingen? Zo ja, wat levert het je op?
Ik ben een vrij wild en eenzaam persoon. De minste uitstap uit mijn cocon is voor mij al een reis. Ik doe een aantal tentoonstellingen in de regio. Ik ga nooit ver, maar het is altijd een geweldige ervaring en geweldige ontmoetingen. Het verjongt en vult ons met goede energie.
Hoe stel je je de evolutie van je werk en je carrière als kunstenaar in de toekomst voor?
Ik leef van dag tot dag, ik vind het moeilijk om mezelf in de toekomst te projecteren. Maar ik zou er zeker ooit van willen leven en genoeg fantasie hebben om steeds weer opnieuw te creëren.
In de nabije toekomst zie ik mezelf doorgaan met mijn twee series, meer dingen durven, mezelf minder vragen stellen. Ik zou meer en op nieuwe plekken willen exposeren, mijn "bosgeesten" in het bos van Fontainebleau verstoppen en de tentoonstelling omtoveren tot een soort schattenjacht. Ik zou graag ooit ook een albumhoes willen maken.
Wat is het thema, de stijl of de techniek van je nieuwste artistieke productie?
Mijn nieuwste creatie is een project getiteld "Faire Face", dat onlangs werd tentoongesteld. Gezichtsloze zelfportretten, in een poging vragen te beantwoorden als: kan je rug toekeren een manier zijn om naar boven te kijken? Moet je koste wat het kost je gezicht laten zien om te bestaan? Moeten we gezichtsverlies lijden om het te vinden? Hoe ga je om met anderen als het moeilijk is om met jezelf om te gaan? Altijd op een ietwat eigenzinnige en absurde manier.
Kun je iets vertellen over je belangrijkste tentoonstellingservaring?
Dit is mijn deelname aan de zomer van portretten van Bourbon-Lancy. Deze internationale ontmoetingen van fotografisch portret zijn altijd een droom geweest die ik sinds mijn studies onbereikbaar achtte. In 2021 besloot ik te durven. Ik stuurde drie foto's en één ervan, "Simulacres", ontving een zilveren medaille van de jury bestaande uit 5 MOF-fotografen (Meilleurs Ouvriers de France). Ik kon het moeilijk realiseren. Toen zei ik tegen mezelf dat ik misschien meer durf moest hebben. Het was de trigger.
Als je één beroemd werk uit de kunstgeschiedenis zou kunnen maken, wat zou dat dan zijn? En waarom ?
Ik geloof dat het het werk zou zijn van August Sander, "Mannen van de twintigste eeuw". Omdat het een monumentaal project is dat me altijd heeft gefascineerd. Om zijn leven te wijden aan het fotograferen van de mensen van zijn tijd op een eenvoudige en objectieve manier. Van geboorte tot dood, van arbeider tot bourgeois, man, vrouw, kind. Een fantastisch werk, dat contrasteert met onze tijd vol oppervlakkige portretten, karikaturen. "Mensen van de 21e eeuw" zou interessant zijn om te doen om de eenvoud en oprechtheid van de mens van vandaag te vinden, zonder kunstgrepen.
Als je één beroemde artiest (dood of levend) zou mogen uitnodigen voor een etentje, wie zou dat dan zijn? Hoe stel je voor dat ze de avond doorbrengen?
Ik zou dromen van een etentje met Sarah Moon, Patti Smith en Marie-Agnès Gillot. Luister hoe ze praten over hun leven, hun ervaringen, hun ontmoetingen, hun worstelingen. En samen muziek maken, dansen en creëren. Een zoete droom!
Olimpia Gaia Martinelli
