Berlusconi op een Forza Italia-conventie (28 april 1994) - ANSA - Hoe Forza Italia werd geboren, op ilpost.it, 13 juni 2023, via Wikipedia.
Wie was Silvio Berlusconi?
Silvio Berlusconi, geboren in Milaan op 29 september 1936 en overleden in Milaan op 12 juni 2023, was niet alleen een Italiaanse ondernemer, maar ook een prominent figuur in de politiek, nadat hij vier keer premier van Italië was geweest.
Berlusconi werd ook wel 'il Cavaliere' (de Ridder) genoemd en had in 1977 de Orde van Verdienste voor de Arbeid verdiend. Hij koos er echter voor om deze eer op te geven na een strafrechtelijke veroordeling in 2014. Zijn carrière begon in de bouwsector, maar in 1975 waagde hij zich in de financiële sector door Fininvest op te richten. In 1993 breidde hij zijn interesses verder uit door de oprichting van het multimediaproductiebedrijf Mediaset. Deze ondernemingen namen later andere bedrijven over, waaronder Arnoldo Mondadori Editore en Silvio Berlusconi Communications. Tijdens al deze inspanningen bleef Berlusconi een symbolische figuur binnen het zakenimperium van zijn familie.
In afwachting van de verkiezingen van 1994 maakte Berlusconi een cruciale intrede in de politiek. Hij richtte Forza Italia op, een centrumrechtse politieke partij die later in 2008 opging in Il Popolo della Libertà en vervolgens in 2013 werd geherstructureerd. Berlusconi's beleid heeft vanaf het midden van de jaren negentig tot begin 2010 een substantiële indruk achtergelaten op het Italiaanse openbare leven, gekenmerkt door een stijl die bekend werd als 'berlusconismo'. Deze aanpak genoot krachtige steun van zijn politieke bondgenoten en kiezers en liet een onuitwisbare stempel achter op zowel de Italiaanse als de internationale populaire cultuur. Het kreeg echter ook te maken met hevige tegenstand, waarbij critici vaak wezen op belangenconflicten en hem ervan beschuldigden wetgeving uit te vaardigen die op zijn persoonlijk voordeel was toegesneden. Op het internationale toneel wordt hij erkend als een van de eerste moderne populisten in de Europese politiek.
Tijdens zijn politieke carrière werd Berlusconi in 1994 verkozen tot lid van de Kamer van Afgevaardigden, een functie die hij de daaropvolgende vier zittingsperioden bekleedde. In 2013 bereikte hij een nieuwe mijlpaal door voor de eerste keer tot senator te worden gekozen. In de loop van zijn ambtstermijn was hij vier keer premier: tijdens de XII-legislatuur (1994-1995), twee opeenvolgende ambtstermijnen in de XIV (2001-2005 en 2005-2006), en ten slotte in de XVI ( 2008-2011). Zijn cumulatieve ambtsperiode bedroeg 3339 dagen, een record voor de langstzittende premier in de geschiedenis van de Italiaanse Republiek. Dit record werd tijdens het monarchietijdperk alleen overtroffen door Benito Mussolini en Giovanni Giolitti. Bovendien onderscheidden zijn tweede en vierde regering zich als de twee langstdurende regeringen sinds de oprichting van de Republiek.
Volgens het tijdschrift Forbes zou Berlusconi in 2021 naar schatting een persoonlijk fortuin van $ 7,3 miljard bezitten, waarmee hij de zesde rijkste persoon in Italië en de 318e rijkste ter wereld is. In 2009 plaatste Forbes hem op de twaalfde plaats op de mondiale lijst van de meest invloedrijke mensen, waarmee hij zijn belangrijke rol in de Italiaanse politiek erkende.
Berlusconi was gedurende zijn carrière verwikkeld in meer dan dertig juridische procedures. In 2013 werd hij definitief veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf en een verbod van twee jaar om een openbaar ambt te bekleden wegens belastingfraude. Als gevolg hiervan verspeelde hij zijn senatoriale positie, waarmee een einde kwam aan zijn bijna twintig jaar ononderbroken parlementaire ambtstermijn, die liep van april 1994 tot november 2013.
In 2018 kwam Berlusconi weer in aanmerking en werd hij bij de Europese verkiezingen van 2019 verkozen tot lid van het Europees Parlement. Vervolgens kwam hij bij de Italiaanse algemene verkiezingen van 25 september 2022 als overwinnaar uit de bus in het eenkoppige kiesdistrict Monza, wat zijn terugkeer naar de Senaat markeerde na een afwezigheid van negen jaar. Hij bleef in functie tot zijn overlijden op 12 juni 2023.
Van links naar rechts: het Russische regeringshoofd Vladimir Poetin, de Turkse premier Recep Tayyip Erdoğan en Silvio Berlusconi bij de officiële inhuldiging van de Blue Stream-pijpleiding (27 november 2005), via Wikipedia.
24.000 kunstwerken
Silvio Berlusconi, die op 12 juni 2023 op 86-jarige leeftijd overleed, bezat een uitgebreide en opmerkelijke kunstcollectie die maar liefst 24.000 stukken omvatte.
Volgens Vittorio Sgarbi, de staatssecretaris van Cultuur, was kunst een diepe passie voor Berlusconi, die op de tweede plaats kwam na zijn fascinatie voor het andere geslacht. Sgarbi merkte op dat Berlusconi's kunstcollectie diende als vervanging voor zijn genegenheid voor vrouwen, aangezien hij geen 24.000 vrouwen kon hebben, dus nam hij genoegen met 24.000 kussen, die de 24.000 schilderijen symboliseerden.
Deze kunstwerken zijn gehuisvest in een hangar op ongeveer een kilometer afstand van de Arcore-villa. Interessant genoeg was het Sgarbi zelf die het idee opperde om een hangar te gebruiken om een museum op te richten voor mensen met een beperkte kennis van kunst.
Sgarbi uitte zijn persoonlijke mening door te zeggen: "Naar mijn mening zou het beter zijn geweest om 2.400 schilderijen van hoge kwaliteit te bezitten in plaats van 24.000 van dit soort... Het is echter een bekend feit dat een veroveraar bezit voorrang geeft boven de kwaliteit van zijn schilderijen." het object."
De drie presidenten van de Verenigde Staten (van links naar rechts: Bill Clinton, George HW Bush en zijn zoon George W. Bush) met Silvio Berlusconi op 20 augustus 2005, via Wikipedia.
De verzameling
Volgens enkele van zijn naaste vertrouwelingen stond Berlusconi bekend om zijn diepe passie voor kunst, waarbij hij een uitgebreide collectie schilderijen vergaarde van gerenommeerde kunstenaars als Titiaan, Parmigianino en De Chirico. Hij verwierf zo’n groot aantal kunstwerken dat hij een uitgestrekt magazijn van 3.200 vierkante meter nodig had om ze op te slaan.
Cesare Lampronti, een prominente kunsthandelaar gevestigd in Londen, vaak aangeduid als ‘Berlusconi’s kunstcurator’, beschreef de voormalige Italiaanse leider als een man gedreven door intens enthousiasme, zowel voor het leven als voor de kunstwereld. Berlusconi had een voorliefde voor het verwerven van stukken die een blijvende indruk op hem achterlieten. Hij kocht ze regelmatig op veilingen of via televisieverkopen als een middel om te 'ontsnappen' aan de druk van de politiek en het bedrijfsleven, aldus Lampronti.
Hoewel Berlusconi werd beschouwd als een ‘onafhankelijke’ en ‘intuïtieve’ verzamelaar, zocht hij regelmatig advies bij experts als Lampronti en Vittorio Sgarbi, een kunstcriticus en voormalig parlementslid die Berlusconi’s rechtse Forza Italia-partij vertegenwoordigde. Berlusconi's eclectische smaak strekte zich uit over de eeuwen heen, van het renaissancetijdperk tot de 20e eeuw, en hij was bereid duizenden tot miljoenen euro's uit te geven aan individuele kunstwerken. Lampronti merkte op dat hij sommige van deze stukken zelfs royaal aanbood als geschenk aan 'vrienden en kennissen'.
Veel van Berlusconi's meest waardevolle kunstwerken vonden hun thuis in de weelderige Villa San Martino, een 18e-eeuws landgoed in Arcore, vlakbij Monza. Deze villa diende als machtsbasis van de politieke leider, waar hij de Toscaanse beeldhouwer Pietro Cascella de opdracht gaf een quasi-futuristisch mausoleum van marmer te maken. Tot de opmerkelijke werken in de villa behoorden een replica van Parmigianino's Antea (1524-27), een portret van de naoorlogse acteur Anna Fallarino, geschilderd door de Milanese kunstenaar Pietro Annigoni, en een kunstwerk met een onbekend auteurschap dat lijkt op een vertolking van Mona Lisa met blootliggende borsten, zoals gerapporteerd door Sgarbi, nu ondersecretaris van het ministerie van Cultuur, in 2020.
Sgarbi benadrukte ook de uitzonderlijke waarde van Titiaans Portret van kardinaal Ippolito de' Medici (1533), dat naar schatting € 4 miljoen tot € 5 miljoen waard was en ooit werd tentoongesteld in het Cleveland Museum of Art. Lampronti controleerde of dit schilderij inderdaad deel uitmaakte van de collectie van Berlusconi.
Naast de Villa San Martino verwierf Berlusconi in 2020 een pakhuis in de buurt van Arcore, volgens een woordvoerder van Immobiliare Idra, het bedrijf dat zijn eigendommen beheert. Veel van de daar opgeslagen kunstwerken waren eerder tentoongesteld in Villa Gernetto, een andere Berlusconi-residentie in de buurt, merkte de woordvoerder op. Tegen de tijd dat Berlusconi overleed, bevatte het magazijn een verbazingwekkende 24.000 stuks, zoals Sgarbi in juni op de Askanews-website onthulde.
Tijdens de laatste twee jaar van zijn leven had Berlusconi 'een groot aantal meer betaalbare kunstwerken' gekocht, hoewel Lampronti beweerde dat de omvang van zijn collectie overdreven was. De woordvoerder van Immobiliare Idra gaf aan dat veel opgeslagen stukken een beperkte waarde hadden en benadrukte: "We hebben het niet over schilderijen van Canaletto."
Berlusconi had plannen om enkele van zijn mooiste aanwinsten, waaronder werken van Lucio Fontana en Giorgio de Chirico, tentoon te stellen in een speciaal gebouwde galerij op het terrein van zijn residentie in San Martino. Dit plan werd onthuld door Rosalba Colombo, de linkse burgemeester van Arcore van 2011 tot 2021. Berlusconi had het galerieconcept, ontworpen door landmeter Francesco Magnano, gepresenteerd als een ‘halfronde’ privétentoonstellingsruimte die open zou zijn geweest voor bezoekers. op bepaalde dagen. Vanwege bureaucratische hindernissen verliet hij het project echter een jaar later, aldus Colombo.
Na het overlijden van Berlusconi heeft Sgarbi zijn oproep voor de oprichting van een museum voor de kunstcollectie hernieuwd. Hij stelde voor om een inschrijfgeld van € 25 in te voeren om dit streven te ondersteunen. De uiteindelijke beslissing over het lot van het project ligt echter bij de familie van Berlusconi en niet bij het ministerie van Cultuur. Hoewel details van Berlusconi's testament ten tijde van dit rapport nog niet openbaar waren gemaakt, speculeerden commentatoren dat Marta Fascina, Berlusconi's laatste partner, waarschijnlijk de controle over de villa zou erven.
Silvio Berlusconi en Mike Bongiorno op een foto uit begin jaren tachtig. De gerenommeerde televisiepresentator was van 1979 tot 2009 voortdurend aanwezig op de commerciële televisiekanalen van de ondernemer, via Wikipedia.
De kunstwerken zijn gekocht via tv-winkelkanalen.
Alessandro Orlando, een gerenommeerd figuur van Telemarket gespecialiseerd in de verkoop en veilingen van kunstwerken, deelt dit verhaal. Er wordt gemeld dat Berlusconi "2.500 schilderijen in een tijdsbestek van twee en een half jaar" van hem heeft verworven. Orlando duikt in de fijne kneepjes van dit verhaal, omdat hij een baanbrekende aanwezigheid is in de wereld van Telemarket en een van de pioniers is in het verkopen van kunst op televisie. Hij baande feitelijk een weg op dit gebied. Op een avond, tijdens een veiling, kreeg hij een telefoontje dat hij aanvankelijk niet al te serieus nam. Hij haalt herinneringen op: "Het was het jaar 2018 en ik was live in de ether, zoals elke avond van 21.00 uur tot 01.00 uur. Rond middernacht werd, zoals gebruikelijk, het middelpunt van de avond onthuld - op die specifieke avond, het was een meesterwerk toegeschreven aan de Vlaamse kunstenaar van Dyck, voorstellende een Madonna met kind, het was een vorm van veiling en we hadden ongeveer 45.000 euro aan biedingen bereikt.
Toen kreeg een van mijn medewerkers een telefoontje van een heer die beweerde: 'Ik ben Berlusconi en ik bied 50.000.' Hierop antwoordde hij: 'En ik ben Napoleon', en beëindigde onmiddellijk het gesprek.' Orlando vervolgt zijn verhaal en onthult dat ze vervolgens nog een telefoontje kregen, en 'later kwamen we erachter dat de stem van Marta Fascina was. Ze liet weten dat ze inderdaad president Berlusconi vertegenwoordigde, die echt graag een aankoop wilde doen.' Berlusconi wist het kunstwerk voor 62.000 euro veilig te stellen, dat Orlando persoonlijk aan Arcore overhandigde. 'Hij overlaadde me met complimenten en noemde me de meest vooraanstaande verkoper in de sector. Italië. Dit werd gevolgd door nog eens 25 bezoeken: hij verwierf 2.500 schilderijen van mij, die talrijke religieuze onderwerpen omvatten, evenals afbeeldingen van vrouwelijke naakten en meer dan duizend Russische kunstwerken, allemaal binnen een tijdsbestek van twee en een half jaar. Volgens mijn schatting heeft hij via mijn diensten ongeveer 3 miljoen euro uitgegeven."
Selena Mattei
